FLORJAŃSKI-KOHMAN WŁADYSŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''WŁADYSŁAW MARIAN FLORJAŃSKI-KOHMAN''' (8 IX 1880 Brzeżany (dawne województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 21 VII 1952 Gdańsk), konstruktor, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Władysława Floriana Kohmanna (4 V 1854 Lwów – 11 IX 1911 Lwów), śpiewaka i reżysera operowego, występującego pod pseudonimem Florjański, i Józefy z domu Kienzler (zm. 1940), brat | + | [[File: Władysław_i_Tadeusz_Floriańscy.jpg |thumb| Władysław i Tadeusz Floriańscy, 1912]] |
| − | W 1899 zdał maturę w Pradze, na tamtejszej politechnice rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn. W 1902, w połowie studiów, zdał pierwszy egzamin państwowy i odbył roczna praktykę w praskiej Fabryce Maszyn i Wagonów F. Ringhoffera. Od 1904 kontynuował studia z roczną przerwą (1906–1907) na wyjazd z ojcem (trasa koncertowa) do USA. Od 1907 studiował głównie zagadnienia lotnictwa i konstrukcji silników samochodowych. Od 1908 inżynier, od tego roku w Pradze studiował także malarstwo w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego (Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze). W 1910 magistrat Lwowa powołał go na stanowisko inspektora technicznego i artystycznego Teatru Miejskiego, gdzie zajmował się scenografią i projektowaniem kostiumów. W latach 1912–1914 praktykował w zakładach lotniczych w Berlinie, Pardubicach i Wiedniu. W 1913 razem z bratem Tadeuszem Olivierem | + | '''WŁADYSŁAW MARIAN FLORJAŃSKI-KOHMAN''' (8 IX 1880 Brzeżany (dawne województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 21 VII 1952 Gdańsk), konstruktor, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Władysława Floriana Kohmanna (4 V 1854 Lwów – 11 IX 1911 Lwów), śpiewaka i reżysera operowego, występującego pod pseudonimem Florjański, i Józefy z domu Kienzler (zm. 1940), brat Tadeusza |
| + | Oliviera (21 X 1884 Lwów – 31 III 1951 Gdańsk) i Antoniego Kohmanna (1879–1944), tenora operowego i pedagoga. <br/><br/> | ||
| + | W 1899 zdał maturę w Pradze, na tamtejszej politechnice rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn. W 1902, w połowie studiów, zdał pierwszy egzamin państwowy i odbył roczna praktykę w praskiej Fabryce Maszyn i Wagonów F. Ringhoffera. Od 1904 kontynuował studia z roczną przerwą (1906–1907) na wyjazd z ojcem (trasa koncertowa) do USA. Od 1907 studiował głównie zagadnienia lotnictwa i konstrukcji silników samochodowych. Od 1908 inżynier, od tego roku w Pradze studiował także malarstwo w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego (Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze). W 1910 magistrat Lwowa powołał go na stanowisko inspektora technicznego i artystycznego Teatru Miejskiego, gdzie zajmował się scenografią i projektowaniem kostiumów. W latach 1912–1914 praktykował w zakładach lotniczych w Berlinie, Pardubicach i Wiedniu. W 1913 razem z bratem Tadeuszem Olivierem otrzymał pierwszą nagrodę za model szybowca. W 1914 ukończyli budowę samolotu wzorowanego na konstrukcji Farman IV, który po wybuchu I wojny światowej skonfiskowali Austriacy, następnie przejęli Rosjanie, używając go do lotów zwiadowczych.<br/><br/> | ||
W latach 1915–1919 asystent Katedry Budowy Maszyn Kolejowych Politechniki Lwowskiej. W 1917 zrekonstruował instalacje maszynowe Teatru Miejskiego we Lwowie. Do 1918 wykonał 27 projektów młynów, siedem tartaków i dwie gorzelnie. W 1919, będąc kierownikiem Motowagonów Pancernych, zaprojektował dwa wagony opancerzone, wyposażone w karabiny maszynowe, które wykorzystywano podczas obrony oblężonego Lwowa. W latach 1921–1927 prowadził zajęcia z maszynoznawstwa ogólnego i młynarstwa zbożowego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zaś w tamtejszej Państwowej Szkole Technicznej uczył rysunku technicznego, termodynamiki i części maszyn. Podczas II wojny światowej od maja 1940 do czerwca 1941 pracował w Katedrze Pomp i Silników Wodnych na Politechnice Lwowskiej, do końca czerwca 1944 w Państwowej Szkole Technicznej i jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Białego Dunajca, gdzie realizował swój projekt turbiny wodnej o mocy 140 KM.<br/><br/> | W latach 1915–1919 asystent Katedry Budowy Maszyn Kolejowych Politechniki Lwowskiej. W 1917 zrekonstruował instalacje maszynowe Teatru Miejskiego we Lwowie. Do 1918 wykonał 27 projektów młynów, siedem tartaków i dwie gorzelnie. W 1919, będąc kierownikiem Motowagonów Pancernych, zaprojektował dwa wagony opancerzone, wyposażone w karabiny maszynowe, które wykorzystywano podczas obrony oblężonego Lwowa. W latach 1921–1927 prowadził zajęcia z maszynoznawstwa ogólnego i młynarstwa zbożowego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zaś w tamtejszej Państwowej Szkole Technicznej uczył rysunku technicznego, termodynamiki i części maszyn. Podczas II wojny światowej od maja 1940 do czerwca 1941 pracował w Katedrze Pomp i Silników Wodnych na Politechnice Lwowskiej, do końca czerwca 1944 w Państwowej Szkole Technicznej i jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Białego Dunajca, gdzie realizował swój projekt turbiny wodnej o mocy 140 KM.<br/><br/> | ||
Po przybyciu do Gdańska, od października 1945 pracował na PG na stanowisku profesora, dekretem prezydenckim z 24 VII 1946 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym). Zorganizował Katedrę Rysunku Technicznego na [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Mechanicznym]], która obsługiwała także wydziały Elektryczny i Budowy Okrętów, w 1949 przeniesiony na [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Chemiczny]], objął Katedrę Maszynoznawstwa Ogólnego i Chemicznego. Pod jego kierownictwem uruchomiono Laboratorium Maszyn Chemicznych, służące do ćwiczeń z inżynierii chemicznej i pomiarów maszynowych. | Po przybyciu do Gdańska, od października 1945 pracował na PG na stanowisku profesora, dekretem prezydenckim z 24 VII 1946 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym). Zorganizował Katedrę Rysunku Technicznego na [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Mechanicznym]], która obsługiwała także wydziały Elektryczny i Budowy Okrętów, w 1949 przeniesiony na [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Chemiczny]], objął Katedrę Maszynoznawstwa Ogólnego i Chemicznego. Pod jego kierownictwem uruchomiono Laboratorium Maszyn Chemicznych, służące do ćwiczeń z inżynierii chemicznej i pomiarów maszynowych. | ||
| − | Autor 60 obrazów olejnych i akwarel oraz 15 drzeworytów, które wystawiał w Krakowie (1938), Lwowie (1940), Moskwie, Kijowie i Charkowie (1941). Od 1925 żonaty z Marią (1888–1942), córką Stanisława Hierowskiego (1855–1917), aktora, i poślubionej 7 X 1887 we Lwowie Izabeli z domu Piller. Ojciec Tadeusza (4 X 1925 – 16 X 2013 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JMY}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Autor 60 obrazów olejnych i akwarel oraz 15 drzeworytów, które wystawiał w Krakowie (1938), Lwowie (1940), Moskwie, Kijowie i Charkowie (1941), w okresie lwowskim był także scenografem Teatru Miejskiego. Od 1925 żonaty z artystką operową Marią (1888–1942), córką Stanisława Hierowskiego (1855–1917), aktora, i poślubionej 7 X 1887 we Lwowie Izabeli z domu Piller. Ojciec Tadeusza (4 X 1925 – 16 X 2013 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: JMY}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 183. <br/> | ||
Wersja z 15:02, 4 lip 2024
WŁADYSŁAW MARIAN FLORJAŃSKI-KOHMAN (8 IX 1880 Brzeżany (dawne województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 21 VII 1952 Gdańsk), konstruktor, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Władysława Floriana Kohmanna (4 V 1854 Lwów – 11 IX 1911 Lwów), śpiewaka i reżysera operowego, występującego pod pseudonimem Florjański, i Józefy z domu Kienzler (zm. 1940), brat Tadeusza
Oliviera (21 X 1884 Lwów – 31 III 1951 Gdańsk) i Antoniego Kohmanna (1879–1944), tenora operowego i pedagoga.
W 1899 zdał maturę w Pradze, na tamtejszej politechnice rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn. W 1902, w połowie studiów, zdał pierwszy egzamin państwowy i odbył roczna praktykę w praskiej Fabryce Maszyn i Wagonów F. Ringhoffera. Od 1904 kontynuował studia z roczną przerwą (1906–1907) na wyjazd z ojcem (trasa koncertowa) do USA. Od 1907 studiował głównie zagadnienia lotnictwa i konstrukcji silników samochodowych. Od 1908 inżynier, od tego roku w Pradze studiował także malarstwo w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego (Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze). W 1910 magistrat Lwowa powołał go na stanowisko inspektora technicznego i artystycznego Teatru Miejskiego, gdzie zajmował się scenografią i projektowaniem kostiumów. W latach 1912–1914 praktykował w zakładach lotniczych w Berlinie, Pardubicach i Wiedniu. W 1913 razem z bratem Tadeuszem Olivierem otrzymał pierwszą nagrodę za model szybowca. W 1914 ukończyli budowę samolotu wzorowanego na konstrukcji Farman IV, który po wybuchu I wojny światowej skonfiskowali Austriacy, następnie przejęli Rosjanie, używając go do lotów zwiadowczych.
W latach 1915–1919 asystent Katedry Budowy Maszyn Kolejowych Politechniki Lwowskiej. W 1917 zrekonstruował instalacje maszynowe Teatru Miejskiego we Lwowie. Do 1918 wykonał 27 projektów młynów, siedem tartaków i dwie gorzelnie. W 1919, będąc kierownikiem Motowagonów Pancernych, zaprojektował dwa wagony opancerzone, wyposażone w karabiny maszynowe, które wykorzystywano podczas obrony oblężonego Lwowa. W latach 1921–1927 prowadził zajęcia z maszynoznawstwa ogólnego i młynarstwa zbożowego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zaś w tamtejszej Państwowej Szkole Technicznej uczył rysunku technicznego, termodynamiki i części maszyn. Podczas II wojny światowej od maja 1940 do czerwca 1941 pracował w Katedrze Pomp i Silników Wodnych na Politechnice Lwowskiej, do końca czerwca 1944 w Państwowej Szkole Technicznej i jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Białego Dunajca, gdzie realizował swój projekt turbiny wodnej o mocy 140 KM.
Po przybyciu do Gdańska, od października 1945 pracował na PG na stanowisku profesora, dekretem prezydenckim z 24 VII 1946 został profesorem nadzwyczajnym (tytularnym). Zorganizował Katedrę Rysunku Technicznego na Wydziale Mechanicznym, która obsługiwała także wydziały Elektryczny i Budowy Okrętów, w 1949 przeniesiony na Wydział Chemiczny, objął Katedrę Maszynoznawstwa Ogólnego i Chemicznego. Pod jego kierownictwem uruchomiono Laboratorium Maszyn Chemicznych, służące do ćwiczeń z inżynierii chemicznej i pomiarów maszynowych.
Autor 60 obrazów olejnych i akwarel oraz 15 drzeworytów, które wystawiał w Krakowie (1938), Lwowie (1940), Moskwie, Kijowie i Charkowie (1941), w okresie lwowskim był także scenografem Teatru Miejskiego. Od 1925 żonaty z artystką operową Marią (1888–1942), córką Stanisława Hierowskiego (1855–1917), aktora, i poślubionej 7 X 1887 we Lwowie Izabeli z domu Piller. Ojciec Tadeusza (4 X 1925 – 16 X 2013 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 183.
