DWÓR VI „DWÓR REYMANNÓW”
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''DWÓR VI „DWÓR REYMANNÓW”''', ul. Abrahama 27 i 34, u wylotu [[DOLINA ZIELONA | Doliny Zielonej]]. Pierwszym odnotowanym w źródłach dzierżawcą był gdański rajca Heinrich Heine (1571–1612), następnie rodzina Baly. W 1659, po zniszczeniu dworu w wojnie ze Szwedami, wdowa Baly sprzedała go gdańskiemu kupcowi Arndtowi de Husenowi (1609–1659). Nie mając środków na odbudowę, Arndt w 1667 odstąpił dwór Antonowi de Lohe, za czasów którego zbudowano murowany pałacyk otoczony dziedzińcem, ogrodem i stawami. Od 1694 właścicielem był Bartholomäus Diesterwald, który w 1707 sprzedał posiadłość Michaelowi Reymanowi I. Od nazwiska tej rodziny, która rozbudowała dwór, wziął on swoją nazwę. W latach 1719-1721 trzymał go w krótkiej poddzierżawie Gustav von Roseholz. W 1754, po śmierci Michaela Reymana II, dwór przeszedł na własność jego szwagra Daniela Setau. <br/><br/> | '''DWÓR VI „DWÓR REYMANNÓW”''', ul. Abrahama 27 i 34, u wylotu [[DOLINA ZIELONA | Doliny Zielonej]]. Pierwszym odnotowanym w źródłach dzierżawcą był gdański rajca Heinrich Heine (1571–1612), następnie rodzina Baly. W 1659, po zniszczeniu dworu w wojnie ze Szwedami, wdowa Baly sprzedała go gdańskiemu kupcowi Arndtowi de Husenowi (1609–1659). Nie mając środków na odbudowę, Arndt w 1667 odstąpił dwór Antonowi de Lohe, za czasów którego zbudowano murowany pałacyk otoczony dziedzińcem, ogrodem i stawami. Od 1694 właścicielem był Bartholomäus Diesterwald, który w 1707 sprzedał posiadłość Michaelowi Reymanowi I. Od nazwiska tej rodziny, która rozbudowała dwór, wziął on swoją nazwę. W latach 1719-1721 trzymał go w krótkiej poddzierżawie Gustav von Roseholz. W 1754, po śmierci Michaela Reymana II, dwór przeszedł na własność jego szwagra Daniela Setau. <br/><br/> | ||
| − | W 1760 właścicielem dworu był | + | W 1760 właścicielem dworu był późniejszy burmistrz [[SCHWARTZ GOTTFRIED, burmistrz Gdańska | Gottfrieda Schwartz]], po jego śmierci sprzedany został osiadłemu w Gdańsku kupcowi francuskiemu Pierrowi Andrielowi i jego żonie Wilhelminie Geisler. 31 V 1807, w drodze do Gdańska, w dworze gościł Napoleon Bonaparte. Gospodarz wykorzystał wizytę do własnych celów i w oparciu o prywatne listy ministra Charlesa Talleyranda we wrześniu 1807 bezskutecznie próbował wymusić na gdańskim Senacie uznanie go za wicekonsula Francji w Gdańsku. <br/><br/> |
W 1810 posiadłość nabył Andreas Guilloteau de Villadieu, graf von Grandeffe, trzymając ją do chwili ustąpienia Francuzów z Gdańska. W 1828 dwór nabył Michael Kumm. Po pożarze dworu Kumm w 1835 nabył [[DWÓR VII „CLEMENSHOF” | Dwór VII]], spalony obiekt nie został natomiast odbudowany. Z pozostałych po nim cegieł zbudowano istniejący obecnie dom przy ul. Abrahama 27 (przetrwał w nim rokokowy portal z piaskowca). W ogrodzie spalonego dworu w 1845 Cäcilie Guhse uruchomiła na krótko kawiarnię "dla wykształconej publiczności". Śladem po dawnej rezydencji są zachowane budynki gospodarcze (ul. Abrahama 34): murowany budynek z klasycystyczną facjatką, pochodzący najprawdopodobniej z 1762, oraz ustawiony prostopadle parterowy budynek ryglowy z XVIII wieku. {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | W 1810 posiadłość nabył Andreas Guilloteau de Villadieu, graf von Grandeffe, trzymając ją do chwili ustąpienia Francuzów z Gdańska. W 1828 dwór nabył Michael Kumm. Po pożarze dworu Kumm w 1835 nabył [[DWÓR VII „CLEMENSHOF” | Dwór VII]], spalony obiekt nie został natomiast odbudowany. Z pozostałych po nim cegieł zbudowano istniejący obecnie dom przy ul. Abrahama 27 (przetrwał w nim rokokowy portal z piaskowca). W ogrodzie spalonego dworu w 1845 Cäcilie Guhse uruchomiła na krótko kawiarnię "dla wykształconej publiczności". Śladem po dawnej rezydencji są zachowane budynki gospodarcze (ul. Abrahama 34): murowany budynek z klasycystyczną facjatką, pochodzący najprawdopodobniej z 1762, oraz ustawiony prostopadle parterowy budynek ryglowy z XVIII wieku. {{author: AK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 20:25, 19 kwi 2024
DWÓR VI „DWÓR REYMANNÓW”, ul. Abrahama 27 i 34, u wylotu Doliny Zielonej. Pierwszym odnotowanym w źródłach dzierżawcą był gdański rajca Heinrich Heine (1571–1612), następnie rodzina Baly. W 1659, po zniszczeniu dworu w wojnie ze Szwedami, wdowa Baly sprzedała go gdańskiemu kupcowi Arndtowi de Husenowi (1609–1659). Nie mając środków na odbudowę, Arndt w 1667 odstąpił dwór Antonowi de Lohe, za czasów którego zbudowano murowany pałacyk otoczony dziedzińcem, ogrodem i stawami. Od 1694 właścicielem był Bartholomäus Diesterwald, który w 1707 sprzedał posiadłość Michaelowi Reymanowi I. Od nazwiska tej rodziny, która rozbudowała dwór, wziął on swoją nazwę. W latach 1719-1721 trzymał go w krótkiej poddzierżawie Gustav von Roseholz. W 1754, po śmierci Michaela Reymana II, dwór przeszedł na własność jego szwagra Daniela Setau.
W 1760 właścicielem dworu był późniejszy burmistrz Gottfrieda Schwartz, po jego śmierci sprzedany został osiadłemu w Gdańsku kupcowi francuskiemu Pierrowi Andrielowi i jego żonie Wilhelminie Geisler. 31 V 1807, w drodze do Gdańska, w dworze gościł Napoleon Bonaparte. Gospodarz wykorzystał wizytę do własnych celów i w oparciu o prywatne listy ministra Charlesa Talleyranda we wrześniu 1807 bezskutecznie próbował wymusić na gdańskim Senacie uznanie go za wicekonsula Francji w Gdańsku.
W 1810 posiadłość nabył Andreas Guilloteau de Villadieu, graf von Grandeffe, trzymając ją do chwili ustąpienia Francuzów z Gdańska. W 1828 dwór nabył Michael Kumm. Po pożarze dworu Kumm w 1835 nabył Dwór VII, spalony obiekt nie został natomiast odbudowany. Z pozostałych po nim cegieł zbudowano istniejący obecnie dom przy ul. Abrahama 27 (przetrwał w nim rokokowy portal z piaskowca). W ogrodzie spalonego dworu w 1845 Cäcilie Guhse uruchomiła na krótko kawiarnię "dla wykształconej publiczności". Śladem po dawnej rezydencji są zachowane budynki gospodarcze (ul. Abrahama 34): murowany budynek z klasycystyczną facjatką, pochodzący najprawdopodobniej z 1762, oraz ustawiony prostopadle parterowy budynek ryglowy z XVIII wieku.
