WALLENBERG ADOLF, lekarz
| Linia 5: | Linia 5: | ||
| − | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. | + | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn lekarza [[WALLENBERG ABRAHAM, lekarz, radny | Abrahama Wallenberga]], brat Georga, matematyka, oraz Theodora, lekarza. W 1881, tak jaki ojciec i bracia uzyskał maturę w gdańskim [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]], studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku z gabinetem w dziedziczonej po ojcu kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) (którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria. Pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim]] (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.<br/><br/> |
| − | + | ||
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:18, 13 lut 2023
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Syn lekarza Abrahama Wallenberga, brat Georga, matematyka, oraz Theodora, lekarza. W 1881, tak jaki ojciec i bracia uzyskał maturę w gdańskim Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku z gabinetem w dziedziczonej po ojcu kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) (którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria. Pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych.
