WALLENBERG ADOLF, lekarz
| Linia 5: | Linia 5: | ||
| − | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. | + | '''ADOLF WALLENBERG''' (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Wnuk Michaela (1801– 1879), od 1839 rabina w Starogardzie Gdańskim, syn Abrahama (1839 Starogard Gdański – 1914 Berlin), w 1857 absolwenta [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskiego]], w 1857 studenta medycyny w Berlinie, po 1862 lekarza w Starogardzie Gdańskim i w Nowym Dworze Gdańskim, w latach 1869–1909 prywatnego lekarza ogólnego w Gdańsku, lekarza w jednostkach wojskowych w wojnach Prus z Austrią 1866 i Francją 1870-1871, od 1909 emeryta w Berlinie, zamieszkałego w zakupionej od [[LEMCKE KARL THEODOR HEINRICH, kupiec, radca | Karla Theodora Lemckego]] położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. [[TROSIENER CHRISTIAN HEINRICH, kupiec | Christian Heinrich Trosiener]]). Brat Georga, matematyka, oraz Theodora (4 II 1867 Starogard Gdański – po 1939), okulisty, w 1884 absolwenta Gimnazjum Miejskiego, po studiach w 1892 asystenta w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej)]], w 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1897–1937 lekarza prywatnego, w 1908–1936 właściciela prywatnej kliniki okulistycznej przy Reitbahn 4 (ul. Bogusławskiego), zmobilizowanego 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1937 emigranta.<br/><br/> |
Maturę uzyskał w 1881 podobnie jak brat w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113), którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria, pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim]] (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.<br/><br/> | Maturę uzyskał w 1881 podobnie jak brat w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113), którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria, pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) | Szpitalu Miejskim]] (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.<br/><br/> | ||
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:16, 13 lut 2023
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz chorób wewnętrznych, neurolog, psychiatra. Wnuk Michaela (1801– 1879), od 1839 rabina w Starogardzie Gdańskim, syn Abrahama (1839 Starogard Gdański – 1914 Berlin), w 1857 absolwenta Gimnazjum Miejskiego, w 1857 studenta medycyny w Berlinie, po 1862 lekarza w Starogardzie Gdańskim i w Nowym Dworze Gdańskim, w latach 1869–1909 prywatnego lekarza ogólnego w Gdańsku, lekarza w jednostkach wojskowych w wojnach Prus z Austrią 1866 i Francją 1870-1871, od 1909 emeryta w Berlinie, zamieszkałego w zakupionej od Karla Theodora Lemckego położonej przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113) kamienicy zwanej „Domem pod Żółwiem” (zob. Christian Heinrich Trosiener). Brat Georga, matematyka, oraz Theodora (4 II 1867 Starogard Gdański – po 1939), okulisty, w 1884 absolwenta Gimnazjum Miejskiego, po studiach w 1892 asystenta w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), w 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1897–1937 lekarza prywatnego, w 1908–1936 właściciela prywatnej kliniki okulistycznej przy Reitbahn 4 (ul. Bogusławskiego), zmobilizowanego 1914–1918 okulisty w gdańskich lazaretach polowych, w 1937 emigranta.
Maturę uzyskał w 1881 podobnie jak brat w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu, gdzie w 1886 otrzymał dyplom lekarza. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku (z gabinetem w ojcowskiej kamienicy przy Heilige-Geist-Gasse 81 (ul. św. Ducha 111/113), którą sprzedał w 1897), internista, choroby wewnętrzne, neurologia, psychiatria, pracował także dla miejskiej kasy chorych. Od 1892 asystent w Szpitalu Miejskim (Lazarecie przy Bramie Oliwskiej), od 1 X 1907 kierownik oddziału wewnętrznego tego szpitala, od 1911 w kompleksie Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, od maja 1910 z nominacji cesarza – profesor. Podczas I wojny światowej zmobilizowany, był lekarzem wojskowym.
Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 na emeryturze, nadal prowadził badania w szpitalu we Wrzeszczu. Po przejęciu władzy przez nazistów, opuścił z żoną Gdańsk w 1938. Przez Holandię i Belgię dotarł do Wielkiej Brytanii, pracował w Oxfordzie. W 1943 przeniósł się do córki Marianny Wallenberg-Chermak (także lekarza), do USA. Pracował w Szpitalu Stanowym Manteno w stanie Illinois. Zmarł z powodu choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Żonaty był z Heleną z domu Levitus. Od 1980 Niemieckie Towarzystwo Neurologiczne przyznaje nagrodę jego imienia w dziedzinie chorób naczyniowo-mózgowych.
