HECKER CHRISTOPH, złotnik
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Johann_Carl__Hecker.jpg |thumb| Johann Carl Hecker (syn), czarka, srebro]] | [[File: Johann_Carl__Hecker.jpg |thumb| Johann Carl Hecker (syn), czarka, srebro]] | ||
| − | '''CHRISTOPH HECKER''' (1708 Ziegenhöffschen | + | '''CHRISTOPH HECKER''' (1708 Ziegenhöffschen (Tiegenhoffchen) Amtsbezirk im Marienburger Werder – okręg administracyjny na Żuławach Malborskich (powiat Nowy Dwór Gdański) – 9 X 1784 Gdańsk), srebrnik (Silberarbeiter; wytwórca wyrobów ze srebra, osobne rzemiosło, którego przedstawiciele wchodzili w skład cechu złotników; od 1736 starszymi i podstarszymi cechu wybierano na przemian złotników i srebrników). Jeden z co najmniej czwórki, ochrzczonych w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) dzieci Christopha (pochowany 14 V 1756 tamże w grobie nr 16 w wieku 86 lat) i poślubionej w 1696 Anny. <br/><br/> |
| − | Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: | + | Nauki pobierał w warsztacie [[HOLL HIERONYMUS II, złotnik | Hieronymusa Holla II]]. Od połowy 1747 zatrudniony jako czeladnik w pracowni [[SCHLAUBITZ JOHANN GOTTFRIED, złotnik | Johanna Gottfrieda Schlaubitza]], u którego także wykonał w 1751 pracę mistrzowską. 28 I 1752 otrzymał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1773 i 1777. <br/><br/> |
| − | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Jeden z ostatnich (wraz m.in. z pochodzącym ze szwedzkiej Karlskrony Conradem Danielem Lundgrenem, Friedrichem Wilhelmem Sponholtzem i Johannem Christophem Wonneckerem II (1730–1813)) tworzących w stylu rokoko i przechodzących na styl empire. Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HE/CKER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo). <br/><br/> |
| + | Oprócz syna tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.<br/><br/> | ||
| + | Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy, prawdopodobnie bezdzietnie, w 1735 (imię żony nieznane), po raz drugi z poślubioną 17 IV 1760 w kościele NMP Adelgundą Constantiną (22 V 1729 – 10 V 1813), córką Johanna Barthela Heyse (Heise). Ojciec czwórki, ochrzczonych w kościele NMP, dzieci: trzech córek zmarłych w dzieciństwie oraz syna Johanna Carla (chrzest 5 III 1761 - 9 VI 1814).<br/><br/> | ||
| + | Pochowany 15 X 1784 w wieku 76 lat w kaplicy złotników Świętego Krzyża w kościele NMP w Gdańsku. Po jego śmierci wdowa prowadziła warsztat jeszcze w 1787. Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:26, 22 wrz 2023
CHRISTOPH HECKER (1708 Ziegenhöffschen (Tiegenhoffchen) Amtsbezirk im Marienburger Werder – okręg administracyjny na Żuławach Malborskich (powiat Nowy Dwór Gdański) – 9 X 1784 Gdańsk), srebrnik (Silberarbeiter; wytwórca wyrobów ze srebra, osobne rzemiosło, którego przedstawiciele wchodzili w skład cechu złotników; od 1736 starszymi i podstarszymi cechu wybierano na przemian złotników i srebrników). Jeden z co najmniej czwórki, ochrzczonych w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) dzieci Christopha (pochowany 14 V 1756 tamże w grobie nr 16 w wieku 86 lat) i poślubionej w 1696 Anny.
Nauki pobierał w warsztacie Hieronymusa Holla II. Od połowy 1747 zatrudniony jako czeladnik w pracowni Johanna Gottfrieda Schlaubitza, u którego także wykonał w 1751 pracę mistrzowską. 28 I 1752 otrzymał obywatelstwo Gdańska. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1773 i 1777.
Jeden z ostatnich (wraz m.in. z pochodzącym ze szwedzkiej Karlskrony Conradem Danielem Lundgrenem, Friedrichem Wilhelmem Sponholtzem i Johannem Christophem Wonneckerem II (1730–1813)) tworzących w stylu rokoko i przechodzących na styl empire. Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HE/CKER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo).
Oprócz syna tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.
Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy, prawdopodobnie bezdzietnie, w 1735 (imię żony nieznane), po raz drugi z poślubioną 17 IV 1760 w kościele NMP Adelgundą Constantiną (22 V 1729 – 10 V 1813), córką Johanna Barthela Heyse (Heise). Ojciec czwórki, ochrzczonych w kościele NMP, dzieci: trzech córek zmarłych w dzieciństwie oraz syna Johanna Carla (chrzest 5 III 1761 - 9 VI 1814).
Pochowany 15 X 1784 w wieku 76 lat w kaplicy złotników Świętego Krzyża w kościele NMP w Gdańsku. Po jego śmierci wdowa prowadziła warsztat jeszcze w 1787. Zob. też złotnictwo.
