MOLO w Gdańsku–Brzeźnie
| Linia 13: | Linia 13: | ||
[[File:Molo567.JPG|thumb|Nowe molo po sztormach, widoczne zniszczenia na dolnej kondygnacji]] | [[File:Molo567.JPG|thumb|Nowe molo po sztormach, widoczne zniszczenia na dolnej kondygnacji]] | ||
| − | '''MOLO''' w Gdańsku–[[BRZEŹNO |Brzeźnie]]. Pierwsze, drewniane, molo wybudowano w 1900 przy Kurstrasse (ul. Zdrojowa), po nabyciu w 1899 przez Towarzystwo Akcyjne Höcherl od [[KULLING HERMANN, przedsiębiorca, radny | Hermanna Kullinga]] domu kuracyjnego i w trakcie jego generalnej modernizacji. Początkowo liczyło 100 m długości i 6 m szerokości, zakończone było platformą widokową o długości 25 m i szerokości 7 m. Następnie przedłużone do 215 m, z czego 170 m licząc od linii brzegowej. Wzdłuż molo ustawione były ławki. Dla łodzi żaglowych i parowców wybudowano specjalne miejsce cumownicze (8 m długości i 4 m szerokości dla pierwszych, 17 m długości dla drugich), dostępne z mola po schodach. Przybijały tu parowce Towarzystwa Żeglugowego „Weichsel”, obsługujące połączenie Gdańsk–Nowy Port–Westerplatte–Brzeźno–Jelitkowo–Sopot–Hel. Cena rejsu z przystanku przy [[ZIELONA BRAMA | Zielonej Bramie]] wynosiła w 1914 50 fenigów. U nasady mola zlokalizowany był przystanek tramwajowy. Rozebrane podczas I wojny światowej, odbudowane do 1928, zniszczone w 1945, resztki rozebrano. Zachowały się pozostałości dawnych fundamentów. {{author: HA}}<br/><br/> | + | '''MOLO''' w Gdańsku–[[BRZEŹNO |Brzeźnie]]. Pierwsze, drewniane, molo wybudowano w 1900 przy Kurstrasse (ul. Zdrojowa), po nabyciu w 1899 przez Towarzystwo Akcyjne Höcherl od [[KULLING HERMANN, przedsiębiorca, radny, były patron ulicy | Hermanna Kullinga]] domu kuracyjnego i w trakcie jego generalnej modernizacji. Początkowo liczyło 100 m długości i 6 m szerokości, zakończone było platformą widokową o długości 25 m i szerokości 7 m. Następnie przedłużone do 215 m, z czego 170 m licząc od linii brzegowej. Wzdłuż molo ustawione były ławki. Dla łodzi żaglowych i parowców wybudowano specjalne miejsce cumownicze (8 m długości i 4 m szerokości dla pierwszych, 17 m długości dla drugich), dostępne z mola po schodach. Przybijały tu parowce Towarzystwa Żeglugowego „Weichsel”, obsługujące połączenie Gdańsk–Nowy Port–Westerplatte–Brzeźno–Jelitkowo–Sopot–Hel. Cena rejsu z przystanku przy [[ZIELONA BRAMA | Zielonej Bramie]] wynosiła w 1914 50 fenigów. U nasady mola zlokalizowany był przystanek tramwajowy. Rozebrane podczas I wojny światowej, odbudowane do 1928, zniszczone w 1945, resztki rozebrano. Zachowały się pozostałości dawnych fundamentów. {{author: HA}}<br/><br/> |
Plany odbudowania mola wysunął już w 1959 Zarząd Portu Gdańsk, mając poparcie Przedsiębiorstwa Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego. Zbudowane ostatecznie w latach 1993–1996 przy ul. Jantarowej, w Parku im. Jeana Georga Haffnera, z inicjatywy prezydenta Gdańska [[JAMROŻ FRANCISZEK STEFAN, prezydent Gdańska| Franciszka Jamroża]], w miejscu ujścia dawnego [[POTOK BRZEŹNIEŃSKI | Potoku Brzeźnieńskiego]]. Inwestorem była Dyrekcja Rozbudowy Miasta Gdańska, projekt powstał w Pracowni Projektowej Architektura-Grafika Kalinowski & Domaradzki (Ryszard Domaradzki, Mariusz Kalinowski, konstrukcję mola opracował Piotr Cieślak, fundamentowania konstrukcji prof. [[TEJCHMAN-KONARZEWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej | Andrzej Tejchman-Konarzewski]]). Otwarte 19 VII 1996, wstęgę przecinali: inicjator budowy, były prezydent Gdańska Franciszek Jamroż, ówczesny prezydent [[POSADZKI TOMASZ, prawnik, prezydent Gdańska| Tomasz Posadzki]] i wicewojewoda gdański [[BORZYSZKOWSKI JÓZEF, profesor Uniwersytetu Gdańskiego| Józef Borzyszkowski]], poświęcił ks. dr [[ZIĘBA STANISŁAW, infułat | Stanisław Zięba]]. Konstrukcja długości 130 m (120 m od linii brzegowej), szerokości 7,2 m, z ostrogami 29 m. Podczas prac poruszony piasek morskiego dna odsłonił latem 1994 wrak niemieckiego torpedowca T-40, zbudowanego w stoczni w Elblągu, niewykończonego, holowanego przez Zatokę Gdańska i zatopionego w początkach marca 1945. Wybudowane wraz z kolektorem burzowym „Kołobrzeska”, odprowadzającym pod nim rurą o długości 120 m wody opadowe do Zatoki Gdańskiej. Stanowi zakończenie ciągu spacerowego, w kwietniu 1997 otwarto parking samochodowy przy skrzyżowaniu ul. Czarny Dwór i al. Jana Pawła II na 318 samochodów, w sierpniu 1997 ukończono budowę nadmorskiej promenady Sopot-Brzeźno, przy wejściu wybudowano lekkie, przeszklone pawilony gastronomiczne oraz siedzibę Centrum Ratownictwa Wodnego. W 2021, z inicjatywy i funduszy administratora mola, Gdańskiego Ośrodka Sportu, rozpoczęto remont, kontynuowany w 2022. {{author: ZdK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | Plany odbudowania mola wysunął już w 1959 Zarząd Portu Gdańsk, mając poparcie Przedsiębiorstwa Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego. Zbudowane ostatecznie w latach 1993–1996 przy ul. Jantarowej, w Parku im. Jeana Georga Haffnera, z inicjatywy prezydenta Gdańska [[JAMROŻ FRANCISZEK STEFAN, prezydent Gdańska| Franciszka Jamroża]], w miejscu ujścia dawnego [[POTOK BRZEŹNIEŃSKI | Potoku Brzeźnieńskiego]]. Inwestorem była Dyrekcja Rozbudowy Miasta Gdańska, projekt powstał w Pracowni Projektowej Architektura-Grafika Kalinowski & Domaradzki (Ryszard Domaradzki, Mariusz Kalinowski, konstrukcję mola opracował Piotr Cieślak, fundamentowania konstrukcji prof. [[TEJCHMAN-KONARZEWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej | Andrzej Tejchman-Konarzewski]]). Otwarte 19 VII 1996, wstęgę przecinali: inicjator budowy, były prezydent Gdańska Franciszek Jamroż, ówczesny prezydent [[POSADZKI TOMASZ, prawnik, prezydent Gdańska| Tomasz Posadzki]] i wicewojewoda gdański [[BORZYSZKOWSKI JÓZEF, profesor Uniwersytetu Gdańskiego| Józef Borzyszkowski]], poświęcił ks. dr [[ZIĘBA STANISŁAW, infułat | Stanisław Zięba]]. Konstrukcja długości 130 m (120 m od linii brzegowej), szerokości 7,2 m, z ostrogami 29 m. Podczas prac poruszony piasek morskiego dna odsłonił latem 1994 wrak niemieckiego torpedowca T-40, zbudowanego w stoczni w Elblągu, niewykończonego, holowanego przez Zatokę Gdańska i zatopionego w początkach marca 1945. Wybudowane wraz z kolektorem burzowym „Kołobrzeska”, odprowadzającym pod nim rurą o długości 120 m wody opadowe do Zatoki Gdańskiej. Stanowi zakończenie ciągu spacerowego, w kwietniu 1997 otwarto parking samochodowy przy skrzyżowaniu ul. Czarny Dwór i al. Jana Pawła II na 318 samochodów, w sierpniu 1997 ukończono budowę nadmorskiej promenady Sopot-Brzeźno, przy wejściu wybudowano lekkie, przeszklone pawilony gastronomiczne oraz siedzibę Centrum Ratownictwa Wodnego. W 2021, z inicjatywy i funduszy administratora mola, Gdańskiego Ośrodka Sportu, rozpoczęto remont, kontynuowany w 2022. {{author: ZdK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Wersja z 16:01, 8 gru 2022
w Brzeźnie, lata 30. XX wieku
MOLO w Gdańsku–Brzeźnie. Pierwsze, drewniane, molo wybudowano w 1900 przy Kurstrasse (ul. Zdrojowa), po nabyciu w 1899 przez Towarzystwo Akcyjne Höcherl od Hermanna Kullinga domu kuracyjnego i w trakcie jego generalnej modernizacji. Początkowo liczyło 100 m długości i 6 m szerokości, zakończone było platformą widokową o długości 25 m i szerokości 7 m. Następnie przedłużone do 215 m, z czego 170 m licząc od linii brzegowej. Wzdłuż molo ustawione były ławki. Dla łodzi żaglowych i parowców wybudowano specjalne miejsce cumownicze (8 m długości i 4 m szerokości dla pierwszych, 17 m długości dla drugich), dostępne z mola po schodach. Przybijały tu parowce Towarzystwa Żeglugowego „Weichsel”, obsługujące połączenie Gdańsk–Nowy Port–Westerplatte–Brzeźno–Jelitkowo–Sopot–Hel. Cena rejsu z przystanku przy Zielonej Bramie wynosiła w 1914 50 fenigów. U nasady mola zlokalizowany był przystanek tramwajowy. Rozebrane podczas I wojny światowej, odbudowane do 1928, zniszczone w 1945, resztki rozebrano. Zachowały się pozostałości dawnych fundamentów.
Plany odbudowania mola wysunął już w 1959 Zarząd Portu Gdańsk, mając poparcie Przedsiębiorstwa Budownictwa Inżynieryjno-Morskiego. Zbudowane ostatecznie w latach 1993–1996 przy ul. Jantarowej, w Parku im. Jeana Georga Haffnera, z inicjatywy prezydenta Gdańska Franciszka Jamroża, w miejscu ujścia dawnego Potoku Brzeźnieńskiego. Inwestorem była Dyrekcja Rozbudowy Miasta Gdańska, projekt powstał w Pracowni Projektowej Architektura-Grafika Kalinowski & Domaradzki (Ryszard Domaradzki, Mariusz Kalinowski, konstrukcję mola opracował Piotr Cieślak, fundamentowania konstrukcji prof. Andrzej Tejchman-Konarzewski). Otwarte 19 VII 1996, wstęgę przecinali: inicjator budowy, były prezydent Gdańska Franciszek Jamroż, ówczesny prezydent Tomasz Posadzki i wicewojewoda gdański Józef Borzyszkowski, poświęcił ks. dr Stanisław Zięba. Konstrukcja długości 130 m (120 m od linii brzegowej), szerokości 7,2 m, z ostrogami 29 m. Podczas prac poruszony piasek morskiego dna odsłonił latem 1994 wrak niemieckiego torpedowca T-40, zbudowanego w stoczni w Elblągu, niewykończonego, holowanego przez Zatokę Gdańska i zatopionego w początkach marca 1945. Wybudowane wraz z kolektorem burzowym „Kołobrzeska”, odprowadzającym pod nim rurą o długości 120 m wody opadowe do Zatoki Gdańskiej. Stanowi zakończenie ciągu spacerowego, w kwietniu 1997 otwarto parking samochodowy przy skrzyżowaniu ul. Czarny Dwór i al. Jana Pawła II na 318 samochodów, w sierpniu 1997 ukończono budowę nadmorskiej promenady Sopot-Brzeźno, przy wejściu wybudowano lekkie, przeszklone pawilony gastronomiczne oraz siedzibę Centrum Ratownictwa Wodnego. W 2021, z inicjatywy i funduszy administratora mola, Gdańskiego Ośrodka Sportu, rozpoczęto remont, kontynuowany w 2022.
