WEICKHMANN SAMUEL GOTTLIEB, pastor w Sobieszewie
| Linia 5: | Linia 5: | ||
'''SAMUEL GOTTLIEB WEICKHMANN''' (4 II 1752 Gdańsk – 23 XI 1825 Güttland (Koźliny)), pastor kościoła w Sobieszewie ([[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ SALETYŃSKIEJ | kościół Matki Boskiej Saletyńskiej]]). Syn [[WEICKHMANN CARL FRIEDRICH, kaznodzieja kościoła św. Jakuba | Carla Friedricha Weickhmanna]], kaznodziei [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościoła św. Jakuba]]. Od 1769 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], w czasie nauki był autorem między innymi wiersza żałobnego po śmierci [[UPHAGEN PETER, kupiec, armator, rajca | Petera Uphagena]] (1775). Od 1775 student w Lipsku i Wittenberdze, od 1776 w Getyndze (Göttingen). W czasie pobytu w Lipsku był z kolei autorem żałobnego wiersza upamiętniającego stryja, burmistrza [[WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von, burmistrz Gdańska | Gottlieba Gabriela]] (1776).<br/><br/> | '''SAMUEL GOTTLIEB WEICKHMANN''' (4 II 1752 Gdańsk – 23 XI 1825 Güttland (Koźliny)), pastor kościoła w Sobieszewie ([[KOŚCIÓŁ MATKI BOSKIEJ SALETYŃSKIEJ | kościół Matki Boskiej Saletyńskiej]]). Syn [[WEICKHMANN CARL FRIEDRICH, kaznodzieja kościoła św. Jakuba | Carla Friedricha Weickhmanna]], kaznodziei [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Stare Miasto) | kościoła św. Jakuba]]. Od 1769 uczeń [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]], w czasie nauki był autorem między innymi wiersza żałobnego po śmierci [[UPHAGEN PETER, kupiec, armator, rajca | Petera Uphagena]] (1775). Od 1775 student w Lipsku i Wittenberdze, od 1776 w Getyndze (Göttingen). W czasie pobytu w Lipsku był z kolei autorem żałobnego wiersza upamiętniającego stryja, burmistrza [[WEICKHMANN GOTTLIEB GABRIEL von, burmistrz Gdańska | Gottlieba Gabriela]] (1776).<br/><br/> | ||
9 IV 1779 zweryfikowany przez gdańskie [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. W latach 1780–1786 [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]], od 14 VI 1787 pastor kościoła w Sobieszewie, od 25 IX 1791 w Trutnowych, od 17 III 1803 w Koźlinach. Jednocześnie w latach 1803–1807 inspektor kościołów oraz szkół ewangelickich w okręgu gdańskim. Od 1814 superintendent na Żuławach Gdańskich. 30 XII 1821 doznał wylewu/udaru, który zmusił go do przejścia na emeryturę. Autor rozprawy ''Versuch die erst Religionsbegriffe vorzutragen'' (1801).<br/><br/> | 9 IV 1779 zweryfikowany przez gdańskie [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. W latach 1780–1786 [[SZKOŁA MARIACKA | szkoły mariackiej]], od 14 VI 1787 pastor kościoła w Sobieszewie, od 25 IX 1791 w Trutnowych, od 17 III 1803 w Koźlinach. Jednocześnie w latach 1803–1807 inspektor kościołów oraz szkół ewangelickich w okręgu gdańskim. Od 1814 superintendent na Żuławach Gdańskich. 30 XII 1821 doznał wylewu/udaru, który zmusił go do przejścia na emeryturę. Autor rozprawy ''Versuch die erst Religionsbegriffe vorzutragen'' (1801).<br/><br/> | ||
| − | Od 1781 mąż Henrietty Augusty Stoboy (6 X 1760 [[ORUNIA |Orunia]]– 1830), z którą miał sześcioro dzieci, z których trzy córki nie przeżyły wieku dziecięcego. Córka Johanna Augusta (27 V 1788 – 4 IX 1855 Gdańsk) wyszła 7 X 1812 za Augusta Ferdynanda Hohnfelda (13 II 1783 Gdańsk – 16 III 1871 Gdańsk). Syn Carl Joachim (7 IX 1789 Gdańsk – 1860 Stegna), od 1805 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, od 1709 studentem w Kilonii (Kiel), od 1710 w Getyndze, od 1817 pastorem w Lublewie (Löblau), od 1825 w Stegnie (Kobbelgrube). 3 III 1817 poślubił w Getyndze Johannę Dorotheę Caroline, córkę Johanna Andreasa Klindwortha (1742–1813), nadwornego mechanika księcia Ernesta II von Sachen-Gotha-Altenburg, konstruktora zegarów i instrumentów astronomicznych i urodzonej tamże, poślubionej mu w 1785 Friedericki Eleonory Diedrich. Doczekał się sześciu synów i pięć córek, między innymi Johanna Joachima Gottlieba (29 IV 1819 – 29 VIII 1897 | + | Od 1781 mąż Henrietty Augusty Stoboy (6 X 1760 [[ORUNIA |Orunia]] – 1830), z którą miał sześcioro dzieci, z których trzy córki nie przeżyły wieku dziecięcego. Córka Johanna Augusta (27 V 1788 – 4 IX 1855 Gdańsk) wyszła 7 X 1812 za Augusta Ferdynanda Hohnfelda (13 II 1783 Gdańsk – 16 III 1871 Gdańsk). Syn Carl Joachim (7 IX 1789 Gdańsk – 1860 Stegna), od 1805 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, od 1709 studentem w Kilonii (Kiel), od 1710 w Getyndze, od 1817 pastorem w Lublewie (Löblau), od 1825 w Stegnie (Kobbelgrube). 3 III 1817 poślubił w Getyndze Johannę Dorotheę Caroline, córkę Johanna Andreasa Klindwortha (1742–1813), nadwornego mechanika księcia Ernesta II von Sachen-Gotha-Altenburg, konstruktora zegarów i instrumentów astronomicznych i urodzonej tamże, poślubionej mu w 1785 Friedericki Eleonory Diedrich. Doczekał się sześciu synów i pięć córek, między innymi Johanna Joachima Gottlieba (29 IV 1819 – 29 VIII 1897 Gdańsk–Wrzeszcz, pochowanego na [[CMENTARZE NA TERENIE ŚRÓDMIEŚCIA (Z ANIOŁKAMI). ZESPÓŁ PRZY GRODZISKU | Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku]]), w wojnie prusko-francuskiej 1870–1871 w stopniu komandora porucznika dowódcy [[NYMPHE, korweta | korwety „Nymphe”]] walczącej w obronie Gdańska. Syn Ernst Friedrich (ur. 22 IV 1791), od 1811 student w Getyndze, od 1815 w Tybindze (Tübingen), od 1816 kapelan dywizyjny w Gdańsku, od 1830 pastor w Jegłowniku (Neuheide) koło Elbląga, od 1866 na emeryturze, od 1819 żonatego, ojca sześciu synów i sześciu córek. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
Löschin Gotthilf, ''Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste in Danzig'', 1839.<br/> | Löschin Gotthilf, ''Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste in Danzig'', 1839.<br/> | ||
Wersja z 17:09, 5 lis 2022
SAMUEL GOTTLIEB WEICKHMANN (4 II 1752 Gdańsk – 23 XI 1825 Güttland (Koźliny)), pastor kościoła w Sobieszewie ( kościół Matki Boskiej Saletyńskiej). Syn Carla Friedricha Weickhmanna, kaznodziei kościoła św. Jakuba. Od 1769 uczeń Gimnazjum Akademickiego, w czasie nauki był autorem między innymi wiersza żałobnego po śmierci Petera Uphagena (1775). Od 1775 student w Lipsku i Wittenberdze, od 1776 w Getyndze (Göttingen). W czasie pobytu w Lipsku był z kolei autorem żałobnego wiersza upamiętniającego stryja, burmistrza Gottlieba Gabriela (1776).
9 IV 1779 zweryfikowany przez gdańskie Ministerium Duchowne. W latach 1780–1786 szkoły mariackiej, od 14 VI 1787 pastor kościoła w Sobieszewie, od 25 IX 1791 w Trutnowych, od 17 III 1803 w Koźlinach. Jednocześnie w latach 1803–1807 inspektor kościołów oraz szkół ewangelickich w okręgu gdańskim. Od 1814 superintendent na Żuławach Gdańskich. 30 XII 1821 doznał wylewu/udaru, który zmusił go do przejścia na emeryturę. Autor rozprawy Versuch die erst Religionsbegriffe vorzutragen (1801).
Od 1781 mąż Henrietty Augusty Stoboy (6 X 1760 Orunia – 1830), z którą miał sześcioro dzieci, z których trzy córki nie przeżyły wieku dziecięcego. Córka Johanna Augusta (27 V 1788 – 4 IX 1855 Gdańsk) wyszła 7 X 1812 za Augusta Ferdynanda Hohnfelda (13 II 1783 Gdańsk – 16 III 1871 Gdańsk). Syn Carl Joachim (7 IX 1789 Gdańsk – 1860 Stegna), od 1805 był uczniem Gimnazjum Akademickiego, od 1709 studentem w Kilonii (Kiel), od 1710 w Getyndze, od 1817 pastorem w Lublewie (Löblau), od 1825 w Stegnie (Kobbelgrube). 3 III 1817 poślubił w Getyndze Johannę Dorotheę Caroline, córkę Johanna Andreasa Klindwortha (1742–1813), nadwornego mechanika księcia Ernesta II von Sachen-Gotha-Altenburg, konstruktora zegarów i instrumentów astronomicznych i urodzonej tamże, poślubionej mu w 1785 Friedericki Eleonory Diedrich. Doczekał się sześciu synów i pięć córek, między innymi Johanna Joachima Gottlieba (29 IV 1819 – 29 VIII 1897 Gdańsk–Wrzeszcz, pochowanego na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku), w wojnie prusko-francuskiej 1870–1871 w stopniu komandora porucznika dowódcy korwety „Nymphe” walczącej w obronie Gdańska. Syn Ernst Friedrich (ur. 22 IV 1791), od 1811 student w Getyndze, od 1815 w Tybindze (Tübingen), od 1816 kapelan dywizyjny w Gdańsku, od 1830 pastor w Jegłowniku (Neuheide) koło Elbląga, od 1866 na emeryturze, od 1819 żonatego, ojca sześciu synów i sześciu córek.
Bibliografia:
Löschin Gotthilf, Die Familie Weickhmann und ihre Verdienste in Danzig, 1839.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ …, Danzig und Leipzig, 1760, s. 38, 42, 55, 99.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation..., Königsberg 1834, s. 90, 101, 112.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. 5, 145.
