RUECKER (Rücker) EMIL ANDRZEJ, polski dziennikarz
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę RUECKER (Rücker) EMIL ANDRZEJ na RUECKER (Rücker) EMIL ANDRZEJ, polski dziennikarz) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Maria_Ruecker.jpg |thumb| Maria Ruecker]] | [[File: Maria_Ruecker.jpg |thumb| Maria Ruecker]] | ||
'''EMIL ANDRZEJ RUECKER''' (Rücker) (13 X 1897 Bukareszt – 15 IV 1934 pod Radomiem), dziennikarz. Pochodził ze spolonizowanej rodziny austriackiej, syn inżyniera Antoniego i Leopoldyny z Tenerów. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1916 powołany do armii austriackiej, służył w 34 Pułku Piechoty w Jarosławiu. Ze względu na zły stan zdrowia zwolniony z wojska, studiował filozofię i literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1 X 1920 pracownik polskiego Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), do 1 V 1921 referent prasowy poselstwa w Bukareszcie. Uczestnik III powstania śląskiego (maj – lipiec 1921). Od października 1923 pracował w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ. <br/><br/> | '''EMIL ANDRZEJ RUECKER''' (Rücker) (13 X 1897 Bukareszt – 15 IV 1934 pod Radomiem), dziennikarz. Pochodził ze spolonizowanej rodziny austriackiej, syn inżyniera Antoniego i Leopoldyny z Tenerów. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1916 powołany do armii austriackiej, służył w 34 Pułku Piechoty w Jarosławiu. Ze względu na zły stan zdrowia zwolniony z wojska, studiował filozofię i literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1 X 1920 pracownik polskiego Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), do 1 V 1921 referent prasowy poselstwa w Bukareszcie. Uczestnik III powstania śląskiego (maj – lipiec 1921). Od października 1923 pracował w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ. <br/><br/> | ||
| − | Od stycznia 1925 do czerwca 1931 w Gdańsku redaktor naczelny [[BALTISCHE PRESSE | „Baltische Presse”]], nieoficjalnego organu [[KOMISARIAT GENERALNY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ W II WMG | Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku]]. Inicjator powołania w lipcu 1927 w Gdańsku Koła Dziennikarzy Polskich, którego od 12 VII 1927 do 1929 był prezesem. Wchodził w skład redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]]. W lutym 1929 przeszedł do pracy w Komisariacie Generalnym i otrzymał immunitet dyplomatyczny, mający go chronić przed represjami władz Gdańska. Po likwidacji „Baltische Presse”, od 1 VII 1931 ponownie pracował w MSZ, w Wydziale Prasowym. W 1932 był szef biura prasowego polskiej delegacji na konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 21 XII 1932 p.o. zastępcy naczelnika, od 21 XII 1933 zastępca naczelnika Wydziału Prasowego w MSZ.<br/><br/> | + | Od stycznia 1925 do czerwca 1931 w Gdańsku redaktor naczelny [[BALTISCHE PRESSE, polski dziennik | „Baltische Presse”]], nieoficjalnego organu [[KOMISARIAT GENERALNY RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ W II WMG | Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku]]. Inicjator powołania w lipcu 1927 w Gdańsku Koła Dziennikarzy Polskich, którego od 12 VII 1927 do 1929 był prezesem. Wchodził w skład redakcji [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]]. W lutym 1929 przeszedł do pracy w Komisariacie Generalnym i otrzymał immunitet dyplomatyczny, mający go chronić przed represjami władz Gdańska. Po likwidacji „Baltische Presse”, od 1 VII 1931 ponownie pracował w MSZ, w Wydziale Prasowym. W 1932 był szef biura prasowego polskiej delegacji na konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 21 XII 1932 p.o. zastępcy naczelnika, od 21 XII 1933 zastępca naczelnika Wydziału Prasowego w MSZ.<br/><br/> |
Autor między innymi publikacji ''Pięć lat polityki gdańskiej'' (1927), ''Stan prasy w Prusach Wschodnich i na Pomorzu'' (1930). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Medalem Niepodległości (1931), Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi i licznymi odznaczeniami zagranicznymi. Zginął w wypadku samochodowym wraz z poślubioną w 1926 żoną Marią z Łubieńskich (ur. 1900), między innymi założycielką Komitetu Towarzystw Polskich w Wolnym Mieście Gdańsku i prezeską (1927–1931) Towarzystwa Polek w Sopocie. Pochowani na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Autor między innymi publikacji ''Pięć lat polityki gdańskiej'' (1927), ''Stan prasy w Prusach Wschodnich i na Pomorzu'' (1930). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Medalem Niepodległości (1931), Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi i licznymi odznaczeniami zagranicznymi. Zginął w wypadku samochodowym wraz z poślubioną w 1926 żoną Marią z Łubieńskich (ur. 1900), między innymi założycielką Komitetu Towarzystw Polskich w Wolnym Mieście Gdańsku i prezeską (1927–1931) Towarzystwa Polek w Sopocie. Pochowani na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:23, 8 gru 2022
EMIL ANDRZEJ RUECKER (Rücker) (13 X 1897 Bukareszt – 15 IV 1934 pod Radomiem), dziennikarz. Pochodził ze spolonizowanej rodziny austriackiej, syn inżyniera Antoniego i Leopoldyny z Tenerów. Po ukończeniu szkoły średniej, w 1916 powołany do armii austriackiej, służył w 34 Pułku Piechoty w Jarosławiu. Ze względu na zły stan zdrowia zwolniony z wojska, studiował filozofię i literaturę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1 X 1920 pracownik polskiego Ministerstwie Spraw Zagranicznych (MSZ), do 1 V 1921 referent prasowy poselstwa w Bukareszcie. Uczestnik III powstania śląskiego (maj – lipiec 1921). Od października 1923 pracował w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym MSZ.
Od stycznia 1925 do czerwca 1931 w Gdańsku redaktor naczelny „Baltische Presse”, nieoficjalnego organu Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku. Inicjator powołania w lipcu 1927 w Gdańsku Koła Dziennikarzy Polskich, którego od 12 VII 1927 do 1929 był prezesem. Wchodził w skład redakcji „Rocznika Gdańskiego”. W lutym 1929 przeszedł do pracy w Komisariacie Generalnym i otrzymał immunitet dyplomatyczny, mający go chronić przed represjami władz Gdańska. Po likwidacji „Baltische Presse”, od 1 VII 1931 ponownie pracował w MSZ, w Wydziale Prasowym. W 1932 był szef biura prasowego polskiej delegacji na konferencję rozbrojeniową w Genewie. Od 21 XII 1932 p.o. zastępcy naczelnika, od 21 XII 1933 zastępca naczelnika Wydziału Prasowego w MSZ.
Autor między innymi publikacji Pięć lat polityki gdańskiej (1927), Stan prasy w Prusach Wschodnich i na Pomorzu (1930). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1930), Medalem Niepodległości (1931), Śląską Wstęgą Waleczności i Zasługi i licznymi odznaczeniami zagranicznymi. Zginął w wypadku samochodowym wraz z poślubioną w 1926 żoną Marią z Łubieńskich (ur. 1900), między innymi założycielką Komitetu Towarzystw Polskich w Wolnym Mieście Gdańsku i prezeską (1927–1931) Towarzystwa Polek w Sopocie. Pochowani na cmentarzu Stare Powązki w Warszawie.
