WESSEL-STORP-HAUS, zakład leczniczo-rehabilitacyjny
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę WESSEL-STORP-HAUS na WESSEL-STORP-HAUS, zakład leczniczo-rehabilitacyjny) |
|||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:Felix_Mayer-Falk.png|thumb|Felix Mayer-Falk, prezes zarządu szpitala]] | [[File:Felix_Mayer-Falk.png|thumb|Felix Mayer-Falk, prezes zarządu szpitala]] | ||
| − | '''WESSEL-STORP-HAUS'''. Zakład leczniczo-rehabilitacyjny dla kalekich dzieci, założony i prowadzony przez powstałe 26 III 1908 | + | '''WESSEL-STORP-HAUS'''. Zakład leczniczo-rehabilitacyjny dla kalekich dzieci, założony i prowadzony przez powstałe 26 III 1908 Zachodniopruskie Towarzystwo Opieki nad Inwalidami (Heilanstalt Westpreußischer Krüppelfürsorgeverein e.V.). Nazwa zakładu pochodzi od nazwisk działaczy towarzystwa i inicjatorów budowy specjalistycznego ośrodka: [[WESSEL MAX | Maxa Wessela]], byłego prezydenta gdańskiej [[POLICJA | policji]] (1892–1919), i lekarza doktora [[STORP JOHANNES | Johannesa Storpa]] (1862–1925), ordynatora oddziału chirurgicznego [[SZPITAL DIAKONIS EWANGELICKICH | szpitala diakonis ewangelickich]] w Gdańsku.<br/><br/> |
| − | W latach 1908–1926 opieką rehabilitacyjną towarzystwa objęto 574 dzieci. Decyzja o budowie zakładu zapadła 19 IX 1923 | + | W latach 1908–1926 opieką rehabilitacyjną towarzystwa objęto 574 dzieci. Decyzja o budowie zakładu zapadła 19 IX 1923, po zebraniu części funduszy rozpoczęto w 1924 prace nad projektowaniem i budową nowego zakładu przy Weinbergstraße 51 (ul. Zakopiańska). Dojazd do niego prowadził również przez bramę kamienicy przy Karthäuserstraße 63 (ul. Kartuska). Budowę i późniejszą działalność wspierał finansowo [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senat II Wolnego Miasta Gdańska]]. Koszt prac budowlanych i wyposażenia wyniósł 140 000 guldenów, w większości zebranych poprzez kolekty i donacje składane na ten cel przez osoby prywatne, w tym przez prezydenta senatu [[SAHM HEINRICH FRIEDRICH WILHELM | Heinricha Sahma]].<br/><br/> |
| − | Zakład, otwarty 1 V 1927 | + | Zakład, otwarty 1 V 1927, miał około 60 miejsc, głównie dla dzieci z urazami narządów ruchu. Oprócz lekarzy opiekę zapewniały siostry [[DIAKONISY | diakonisy]]. Pierwszym lekarzem zakładu był doktor Alfred Schulz, w latach 1938–1939 zastąpił go ortopeda doktor Karl Göritz (1935–1945 także właściciel prywatnej kliniki ortopedycznej, do 1938 przy Sandgrube 40 (ul. Rogaczewskiego), następnie przy tej samej ulicy nr 23). W 1927 przeniesiono do zakładu małych pacjentów z ośrodka opieki nad kalekami (Krüppelfürsorge-Station), działającego od 1912 przy Sandgrube 41 (ul. Rogaczewskiego; 15 miejsc). W latach 1927–1944 kierowano do niego dzieci z terenu całego [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]]. W 1942 funkcjonował jako klinika ortopedyczna i oddział [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu]], kierowany przez doktora Gustava Fröhnela (wcześniej lekarza naczelnego [[SANATORIUM | Sanatorium Towarzystwa Ubezpieczeniowego Urzędników]] w Oliwie). Część wydzielono dla rannych żołnierzy frontowych. Zakładem kierował zarząd towarzystwa pod przewodnictwem Maxa Wessela, po jego śmierci (1929) zaś emerytowanego prawnika, doktora Felixa Mayer-Falka. Po marcu 1945 miejski [[SZPITAL DZIECIĘCY | Szpital Dziecięcy]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 15:17, 29 wrz 2022
WESSEL-STORP-HAUS. Zakład leczniczo-rehabilitacyjny dla kalekich dzieci, założony i prowadzony przez powstałe 26 III 1908 Zachodniopruskie Towarzystwo Opieki nad Inwalidami (Heilanstalt Westpreußischer Krüppelfürsorgeverein e.V.). Nazwa zakładu pochodzi od nazwisk działaczy towarzystwa i inicjatorów budowy specjalistycznego ośrodka: Maxa Wessela, byłego prezydenta gdańskiej policji (1892–1919), i lekarza doktora Johannesa Storpa (1862–1925), ordynatora oddziału chirurgicznego szpitala diakonis ewangelickich w Gdańsku.
W latach 1908–1926 opieką rehabilitacyjną towarzystwa objęto 574 dzieci. Decyzja o budowie zakładu zapadła 19 IX 1923, po zebraniu części funduszy rozpoczęto w 1924 prace nad projektowaniem i budową nowego zakładu przy Weinbergstraße 51 (ul. Zakopiańska). Dojazd do niego prowadził również przez bramę kamienicy przy Karthäuserstraße 63 (ul. Kartuska). Budowę i późniejszą działalność wspierał finansowo Senat II Wolnego Miasta Gdańska. Koszt prac budowlanych i wyposażenia wyniósł 140 000 guldenów, w większości zebranych poprzez kolekty i donacje składane na ten cel przez osoby prywatne, w tym przez prezydenta senatu Heinricha Sahma.
Zakład, otwarty 1 V 1927, miał około 60 miejsc, głównie dla dzieci z urazami narządów ruchu. Oprócz lekarzy opiekę zapewniały siostry diakonisy. Pierwszym lekarzem zakładu był doktor Alfred Schulz, w latach 1938–1939 zastąpił go ortopeda doktor Karl Göritz (1935–1945 także właściciel prywatnej kliniki ortopedycznej, do 1938 przy Sandgrube 40 (ul. Rogaczewskiego), następnie przy tej samej ulicy nr 23). W 1927 przeniesiono do zakładu małych pacjentów z ośrodka opieki nad kalekami (Krüppelfürsorge-Station), działającego od 1912 przy Sandgrube 41 (ul. Rogaczewskiego; 15 miejsc). W latach 1927–1944 kierowano do niego dzieci z terenu całego II Wolnego Miasta Gdańska. W 1942 funkcjonował jako klinika ortopedyczna i oddział Szpitala Miejskiego we Wrzeszczu, kierowany przez doktora Gustava Fröhnela (wcześniej lekarza naczelnego Sanatorium Towarzystwa Ubezpieczeniowego Urzędników w Oliwie). Część wydzielono dla rannych żołnierzy frontowych. Zakładem kierował zarząd towarzystwa pod przewodnictwem Maxa Wessela, po jego śmierci (1929) zaś emerytowanego prawnika, doktora Felixa Mayer-Falka. Po marcu 1945 miejski Szpital Dziecięcy.
