JAGIELSKI HENRYK, działacz opozycji demokratycznej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
W latach 1978–1980 współpracował z [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża]]. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] jeden z organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej, był członkiem Komitetu Strajkowego przed powstaniem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od września 1980 członek NSZZ „Solidarność”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w Stoczni Gdańskiej, następnie członek Prezydium Komitetu Założycielskiego. <br/><br/> | W latach 1978–1980 współpracował z [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża]]. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] jeden z organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej, był członkiem Komitetu Strajkowego przed powstaniem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od września 1980 członek NSZZ „Solidarność”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w Stoczni Gdańskiej, następnie członek Prezydium Komitetu Założycielskiego. <br/><br/> | ||
3 XII 1981 wchodził w skład delegacji stoczniowej Solidarności, przybyłej do Bremy na zaproszenie tamtejszej Izby Pracy. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] pozostał w Niemczech. W grudniu 1918 – styczniu 1982 był współorganizatorem manifestacji organizowanych w Bremie przeciwko sytuacji w Polsce. Od sierpnia 1983 stał na czele bremeńskiego Biura Informacyjno-Koordynacyjnego „Solidarności”. Współorganizował transport materiałów poligraficznych i radionadajników dla podziemnej „Solidarności” oraz pomoc dla osób represjonowanych. Od 1983 do emerytury w 1993 pracował w zakładach Mercedesa w Bremie. <br/><br/> | 3 XII 1981 wchodził w skład delegacji stoczniowej Solidarności, przybyłej do Bremy na zaproszenie tamtejszej Izby Pracy. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] pozostał w Niemczech. W grudniu 1918 – styczniu 1982 był współorganizatorem manifestacji organizowanych w Bremie przeciwko sytuacji w Polsce. Od sierpnia 1983 stał na czele bremeńskiego Biura Informacyjno-Koordynacyjnego „Solidarności”. Współorganizował transport materiałów poligraficznych i radionadajników dla podziemnej „Solidarności” oraz pomoc dla osób represjonowanych. Od 1983 do emerytury w 1993 pracował w zakładach Mercedesa w Bremie. <br/><br/> | ||
| − | Członek Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008). Pomówiony w styczniu 2017 przez [[WAŁĘSA LECH | Lecha Wałęsę]] o współpracę w 1970 ze Służbą Bezpieczeństwa, wygrał w maju 2019 proces o zniesławienie. {{author: JKU}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Członek Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008). Pomówiony w styczniu 2017 przez [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsę]] o współpracę w 1970 ze Służbą Bezpieczeństwa, wygrał w maju 2019 proces o zniesławienie. {{author: JKU}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:17, 1 gru 2022
HENRYK JAGIELSKI (ur. 11 VII 1932 Bydgoszcz), współorganizator strajku w grudniu 1970, działacz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (NSZZ). W 1951 ukończył Publiczną Szkołę Elektryczną w Gdańsku. W latach 1950–1981 był pracownikiem Stoczni Gdańskiej. W grudniu 1970 współorganizował strajk w stoczni, był członkiem Komitetu Strajkowego. W następnych latach podczas zebrań związków zawodowych w Stoczni Gdańskiej domagał się ukarania winnych strzelania do robotników. Szykanowany i inwigilowany.
W latach 1978–1980 współpracował z Wolnymi Związkami Zawodowymi Wybrzeża. W sierpniu 1980 jeden z organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej, był członkiem Komitetu Strajkowego przed powstaniem Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Od września 1980 członek NSZZ „Solidarność”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w Stoczni Gdańskiej, następnie członek Prezydium Komitetu Założycielskiego.
3 XII 1981 wchodził w skład delegacji stoczniowej Solidarności, przybyłej do Bremy na zaproszenie tamtejszej Izby Pracy. Po wprowadzeniu stanu wojennego pozostał w Niemczech. W grudniu 1918 – styczniu 1982 był współorganizatorem manifestacji organizowanych w Bremie przeciwko sytuacji w Polsce. Od sierpnia 1983 stał na czele bremeńskiego Biura Informacyjno-Koordynacyjnego „Solidarności”. Współorganizował transport materiałów poligraficznych i radionadajników dla podziemnej „Solidarności” oraz pomoc dla osób represjonowanych. Od 1983 do emerytury w 1993 pracował w zakładach Mercedesa w Bremie.
Członek Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008). Pomówiony w styczniu 2017 przez Lecha Wałęsę o współpracę w 1970 ze Służbą Bezpieczeństwa, wygrał w maju 2019 proces o zniesławienie.
