WENDT GOTTFRIED, złotnik
| (Nie pokazano 6 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''GOTTFRIED WENDT''' (Went; 15 VII 1683 Gdańsk – 22 I 1740 Gdańsk), złotnik. Syn Georga Wendta. Uczył się w warsztacie [[PICHGEL MATHIAS II| Mathiasa Pichgela]], od 1712 był u niego czeladnikiem. Pracę mistrzowską wykonał w 1715 u [[SCHLAUBITZ NATHANIEL| Nathanaela Schlaubitza]]. | + | '''GOTTFRIED WENDT''' (Went; 15 VII 1683 Gdańsk – 22 I 1740 Gdańsk), złotnik. Syn Georga Wendta. Uczył się w warsztacie [[PICHGEL MATHIAS II, złotnik| Mathiasa Pichgela]], od 1712 był u niego czeladnikiem. Pracę mistrzowską wykonał w 1715 u [[SCHLAUBITZ NATHANIEL, złotnik| Nathanaela Schlaubitza]]. 24 IX 1715 uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE |obywatelstwo Gdańska]] jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). Funkcję kompana (podstarszego) gdańskiego [[CECHY, XIV–XVIII wiek| cechu]] złotników pełnił w 1738, starszego cechu – od 1739. Był patronem [[JÖDE JOHANN GOTTLIEB, złotnik | Johanna Gottlieba Jödego]], który w 1739 przygotował u niego pracę mistrzowską. Naukę rzemiosła w jego warsztacie ukończyli: zapisany w 1721 Johann Adam Schmidt oraz Valentin Gantzek (1733). Zapisany w 1721 Johann Gotthart Bott przerwał naukę i wykształcił się u swojego ojca w Preetz (Szlezwik-Holsztyn). Nie ukończyli nauki także Johann Gottlieb Weber, zapisany w 1725 oraz Georg Weiß (1737).<br/><br/> |
| − | Używał znaku warsztatowego z monogramem GW w polu o formie serca. Jako probierz cechowy posługiwał się znakiem z inicjałem W w polu zbliżonym do prostokąta. Autor dwóch kufli monetowych (zbiory prywatne) oraz pojedynczych sreber sakralnych: kielicha mszalnego (dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościół św. Brygidy]] w Gdańsku) i krzyża relikwiarzowego (Leśno).<br/><br/> | + | Używał znaku warsztatowego z monogramem GW w polu o formie serca. Jako probierz cechowy posługiwał się znakiem z inicjałem W w polu zbliżonym do prostokąta. Autor dwóch kufli monetowych (zbiory prywatne) oraz pojedynczych sreber sakralnych: kielicha mszalnego (dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY| kościół św. Brygidy]] w Gdańsku) i krzyża relikwiarzowego (Leśno). Jego znak mistrzowski znajduje się na trybowanym, cylindrycznym dzbanie z białego srebra ze scenami figuralnymi, znajdującym się w zbiorach petersburskiego Ermitażu.<br/><br/> |
| − | + | Dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy od 1710 z wdową po nauczycielu [[SZKOŁA ŚW. BARBARY | szkoły św. Barbary]] w Gdańsku Thomasie Alexanderze (zm. 1710), Adelgundą, córką Friedricha Loßa; po raz drugi z poślubioną 12 II 1715 w [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]] swą pasierbicą, Eleonore Alexander, córką z pierwszego małżeństwa Thomasa. Pochowany 29 I 1740 w kaplicy Złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościele Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | |
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | ''Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814'', wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. IV, s. 48; t. VII, s. 556.<br/> | ||
Czihak Eugen von, ''Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen'', t. II: ''Westpreussen'', Leipzig 1908, s. 75, nr 435.<br/> | Czihak Eugen von, ''Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen'', t. II: ''Westpreussen'', Leipzig 1908, s. 75, nr 435.<br/> | ||
Frąckowska Anna, ''Srebrne kufle gdańskie XVII i XVIII wieku. Typologia, stylistyka, ikonografia'', Warszawa 2013, s. 406.<br/> | Frąckowska Anna, ''Srebrne kufle gdańskie XVII i XVIII wieku. Typologia, stylistyka, ikonografia'', Warszawa 2013, s. 406.<br/> | ||
Gradowski Michał, Kasprzak-Miler Agnieszka, ''Złotnicy na ziemiach północnej Polski'', cz. 1: ''Województwo pomorskie, kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie'', Warszawa 2002, nr G 536.<br/> | Gradowski Michał, Kasprzak-Miler Agnieszka, ''Złotnicy na ziemiach północnej Polski'', cz. 1: ''Województwo pomorskie, kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie'', Warszawa 2002, nr G 536.<br/> | ||
| − | Rosenberg Marc, ''Der Goldschmiede Markzeichen'', Frankfurt am Main 1923, t. 2, s. 14, nr 1594, 1595. | + | Kriegseisen Jacek, ''O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816'', w: ''...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816'', Gdańsk 2007, s. 194.<br/> |
| + | Rosenberg Marc, ''Der Goldschmiede Markzeichen'', Frankfurt am Main 1923, t. 2, s. 14, nr 1594, 1595.<br/> | ||
| + | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd.2, 21; 3, 244; 5, 166. | ||
Aktualna wersja na dzień 09:37, 6 gru 2023
GOTTFRIED WENDT (Went; 15 VII 1683 Gdańsk – 22 I 1740 Gdańsk), złotnik. Syn Georga Wendta. Uczył się w warsztacie Mathiasa Pichgela, od 1712 był u niego czeladnikiem. Pracę mistrzowską wykonał w 1715 u Nathanaela Schlaubitza. 24 IX 1715 uzyskał obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). Funkcję kompana (podstarszego) gdańskiego cechu złotników pełnił w 1738, starszego cechu – od 1739. Był patronem Johanna Gottlieba Jödego, który w 1739 przygotował u niego pracę mistrzowską. Naukę rzemiosła w jego warsztacie ukończyli: zapisany w 1721 Johann Adam Schmidt oraz Valentin Gantzek (1733). Zapisany w 1721 Johann Gotthart Bott przerwał naukę i wykształcił się u swojego ojca w Preetz (Szlezwik-Holsztyn). Nie ukończyli nauki także Johann Gottlieb Weber, zapisany w 1725 oraz Georg Weiß (1737).
Używał znaku warsztatowego z monogramem GW w polu o formie serca. Jako probierz cechowy posługiwał się znakiem z inicjałem W w polu zbliżonym do prostokąta. Autor dwóch kufli monetowych (zbiory prywatne) oraz pojedynczych sreber sakralnych: kielicha mszalnego (dawniej kościół św. Brygidy w Gdańsku) i krzyża relikwiarzowego (Leśno). Jego znak mistrzowski znajduje się na trybowanym, cylindrycznym dzbanie z białego srebra ze scenami figuralnymi, znajdującym się w zbiorach petersburskiego Ermitażu.
Dwukrotnie żonaty, po raz pierwszy od 1710 z wdową po nauczycielu szkoły św. Barbary w Gdańsku Thomasie Alexanderze (zm. 1710), Adelgundą, córką Friedricha Loßa; po raz drugi z poślubioną 12 II 1715 w kościele św. Trójcy swą pasierbicą, Eleonore Alexander, córką z pierwszego małżeństwa Thomasa. Pochowany 29 I 1740 w kaplicy Złotników w kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. IV, s. 48; t. VII, s. 556.
Czihak Eugen von, Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen, t. II: Westpreussen, Leipzig 1908, s. 75, nr 435.
Frąckowska Anna, Srebrne kufle gdańskie XVII i XVIII wieku. Typologia, stylistyka, ikonografia, Warszawa 2013, s. 406.
Gradowski Michał, Kasprzak-Miler Agnieszka, Złotnicy na ziemiach północnej Polski, cz. 1: Województwo pomorskie, kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie, Warszawa 2002, nr G 536.
Kriegseisen Jacek, O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816, w: ...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816, Gdańsk 2007, s. 194.
Rosenberg Marc, Der Goldschmiede Markzeichen, Frankfurt am Main 1923, t. 2, s. 14, nr 1594, 1595.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd.2, 21; 3, 244; 5, 166.
