GOŚCICKI IGNACY, docent Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę GOŚCICKI IGNACY na GOŚCICKI IGNACY, docent Politechniki Gdańskiej) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''IGNACY GOŚCICKI''' (19 VI 1897 Płock – 12 XI 1983 Gdańsk), nauczyciel, | + | '''IGNACY GOŚCICKI''' (19 VI 1897 Płock – 12 XI 1983 Gdańsk), nauczyciel, docent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista sieci elektroenergetycznych, elektrotechnik. Syn Antoniego, kierownika apteki w Płocku, i Zofii z domu Mieczyńskiej. W 1915 uzyskał maturę w gimnazjum męskim w Płocku. Żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej (1916–1918), w Wojsku Polskim – szeregowy, ułan, plutonowy podchorąży 4. Pułku Ułanów (1918–1920), walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. W 1930 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (inżynier elektryk). W latach 1926–1930 pracował w Prasie Polskiej SA jako maszynista rotacyjny i konserwator urządzeń w elektrowni w Domu Prasy w Warszawie. W okresie 1930–1935 był kierownikiem Elektrowni Miejskiej w Ostrowi Mazowieckiej, 1935–1939 pracował w Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego w Skarżysku-Kamiennej jako zastępca kierownika ruchu i budowy linii przesyłowej 150 kV (pierwszej w Polsce), od 1937 jako zastępca dyrektora; był kierownikiem pod zarządem niemieckim (1939–1944) i polskim (luty–kwiecień 1945). W lipcu 1944, zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Warszawy. Został zatrzymany podczas powstania warszawskiego i wywieziony do obozu pracy w Brandetal (Czatkowice, Dolny Śląsk). W styczniu 1945 uciekł z obozu i powrócił do Skarżyska-Kamiennej. <br/><br/> |
| − | Od lipca 1945 w Gdańsku. Podjął pracę w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Gdańsku (od 1948 pod nazwą Zjednoczenie Energetyczne Okręgu Nadmorskiego), gdzie był zastępcą kierownika Grupy Morskiej, szefem działu sieci, w latach 1949–1950 dyrektorem eksploatacji, a w 1951 dyrektorem Zakładu Sieci Gdańsk; następnie (1951–1960) zatrudniony w Zakładzie Energetycznym w Gdańsku. W okresie 1945–1947 na polecenie Delegata Rządu do spraw Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego zajmował się odbudową sieci elektrycznych na Żuławach, co było warunkiem uruchomienia stacji pomp i odwodnienia Żuław oraz reelektryfikacji i elektryfikacji wsi województwa gdańskiego. Jednocześnie w latach 1948–1950 pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum Elektrycznym oraz w Szkole Rzemiosł Budowlanych w Gdańsku, a od 1947 do 1968 na | + | Od lipca 1945 w Gdańsku. Podjął pracę w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Gdańsku (od 1948 pod nazwą Zjednoczenie Energetyczne Okręgu Nadmorskiego), gdzie był zastępcą kierownika Grupy Morskiej, szefem działu sieci, w latach 1949–1950 dyrektorem eksploatacji, a w 1951 dyrektorem Zakładu Sieci Gdańsk; następnie (1951–1960) zatrudniony w Zakładzie Energetycznym w Gdańsku. W okresie 1945–1947 na polecenie Delegata Rządu do spraw Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego zajmował się odbudową sieci elektrycznych na Żuławach, co było warunkiem uruchomienia stacji pomp i odwodnienia Żuław oraz reelektryfikacji i elektryfikacji wsi województwa gdańskiego. Jednocześnie w latach 1948–1950 pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum Elektrycznym oraz w Szkole Rzemiosł Budowlanych w Gdańsku, a od 1947 do 1968 na PG. W okresie 1951–1956 był prodziekanem do spraw młodzieży Wydziału Elektrycznego PG, 1951–1953 kierownikiem Katedry Elektryfikacji Gospodarki Rolnej i Rolnictwa, 1949–1955 członkiem, a następnie przewodniczącym Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej na stopień inżyniera. W 1950 został zastępcą profesora, w 1957 docentem. W 1967 przeszedł na emeryturę. <br/><br/> |
Autor opracowań i ekspertyz na temat sieci elektrycznych, elektroenergetyki, elektrotechniki, autor polskiej normy PN/E-19001/1950 – słupy drewniane. W latach 1930–1983 członek Komitetu Elektryfikacji Polski Polskiej Akademii Nauk i Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W okresie 1938–1939 był prezesem radomsko-kieleckiego oddziału SEP (z siedzibą w Skarżysku-Kamiennej), w 1945 jednym z organizatorów oddziału gdańskiego, w latach 1959–1961 jego prezesem, 1962–1966 członkiem Zarządu Głównego SEP w Warszawie. <br/><br/> | Autor opracowań i ekspertyz na temat sieci elektrycznych, elektroenergetyki, elektrotechniki, autor polskiej normy PN/E-19001/1950 – słupy drewniane. W latach 1930–1983 członek Komitetu Elektryfikacji Polski Polskiej Akademii Nauk i Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W okresie 1938–1939 był prezesem radomsko-kieleckiego oddziału SEP (z siedzibą w Skarżysku-Kamiennej), w 1945 jednym z organizatorów oddziału gdańskiego, w latach 1959–1961 jego prezesem, 1962–1966 członkiem Zarządu Głównego SEP w Warszawie. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony | + | Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (1920), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1945), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Żonaty z Martą z domu Kleindienst (6 IV 1898 – 29 I 1988 Gdańsk), ojciec [[MARTUSZEWSKA ANNA, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | prof. Anny Martuszewskiej]] i dr. inż. Bogdana Gościckiego (ur. 1936), adiunkta PG. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/> <br/><br/><br/><br/> <br/><br/> |
| − | Żonaty z Martą z domu Kleindienst (6 IV 1898 – 29 I 1988 Gdańsk), ojciec [[MARTUSZEWSKA ANNA | prof. Anny Martuszewskiej]] i dr. inż. Bogdana Gościckiego (ur. 1936), adiunkta PG. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''Bibliografia''': <br/> |
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | ''Wydział Elektrotechniki i Automatyki wczoraj i dziś. Księga jubileuszowa 1904–2004'', red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 188–189. | ||
Aktualna wersja na dzień 06:58, 4 wrz 2024
IGNACY GOŚCICKI (19 VI 1897 Płock – 12 XI 1983 Gdańsk), nauczyciel, docent Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista sieci elektroenergetycznych, elektrotechnik. Syn Antoniego, kierownika apteki w Płocku, i Zofii z domu Mieczyńskiej. W 1915 uzyskał maturę w gimnazjum męskim w Płocku. Żołnierz Polskiej Organizacji Wojskowej (1916–1918), w Wojsku Polskim – szeregowy, ułan, plutonowy podchorąży 4. Pułku Ułanów (1918–1920), walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920. W 1930 ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej (inżynier elektryk). W latach 1926–1930 pracował w Prasie Polskiej SA jako maszynista rotacyjny i konserwator urządzeń w elektrowni w Domu Prasy w Warszawie. W okresie 1930–1935 był kierownikiem Elektrowni Miejskiej w Ostrowi Mazowieckiej, 1935–1939 pracował w Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego w Skarżysku-Kamiennej jako zastępca kierownika ruchu i budowy linii przesyłowej 150 kV (pierwszej w Polsce), od 1937 jako zastępca dyrektora; był kierownikiem pod zarządem niemieckim (1939–1944) i polskim (luty–kwiecień 1945). W lipcu 1944, zagrożony aresztowaniem, wyjechał do Warszawy. Został zatrzymany podczas powstania warszawskiego i wywieziony do obozu pracy w Brandetal (Czatkowice, Dolny Śląsk). W styczniu 1945 uciekł z obozu i powrócił do Skarżyska-Kamiennej.
Od lipca 1945 w Gdańsku. Podjął pracę w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Gdańsku (od 1948 pod nazwą Zjednoczenie Energetyczne Okręgu Nadmorskiego), gdzie był zastępcą kierownika Grupy Morskiej, szefem działu sieci, w latach 1949–1950 dyrektorem eksploatacji, a w 1951 dyrektorem Zakładu Sieci Gdańsk; następnie (1951–1960) zatrudniony w Zakładzie Energetycznym w Gdańsku. W okresie 1945–1947 na polecenie Delegata Rządu do spraw Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego zajmował się odbudową sieci elektrycznych na Żuławach, co było warunkiem uruchomienia stacji pomp i odwodnienia Żuław oraz reelektryfikacji i elektryfikacji wsi województwa gdańskiego. Jednocześnie w latach 1948–1950 pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum Elektrycznym oraz w Szkole Rzemiosł Budowlanych w Gdańsku, a od 1947 do 1968 na PG. W okresie 1951–1956 był prodziekanem do spraw młodzieży Wydziału Elektrycznego PG, 1951–1953 kierownikiem Katedry Elektryfikacji Gospodarki Rolnej i Rolnictwa, 1949–1955 członkiem, a następnie przewodniczącym Komisji Weryfikacyjno-Egzaminacyjnej na stopień inżyniera. W 1950 został zastępcą profesora, w 1957 docentem. W 1967 przeszedł na emeryturę.
Autor opracowań i ekspertyz na temat sieci elektrycznych, elektroenergetyki, elektrotechniki, autor polskiej normy PN/E-19001/1950 – słupy drewniane. W latach 1930–1983 członek Komitetu Elektryfikacji Polski Polskiej Akademii Nauk i Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W okresie 1938–1939 był prezesem radomsko-kieleckiego oddziału SEP (z siedzibą w Skarżysku-Kamiennej), w 1945 jednym z organizatorów oddziału gdańskiego, w latach 1959–1961 jego prezesem, 1962–1966 członkiem Zarządu Głównego SEP w Warszawie.
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (1920), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1945), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Żonaty z Martą z domu Kleindienst (6 IV 1898 – 29 I 1988 Gdańsk), ojciec prof. Anny Martuszewskiej i dr. inż. Bogdana Gościckiego (ur. 1936), adiunkta PG.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Elektrotechniki i Automatyki wczoraj i dziś. Księga jubileuszowa 1904–2004, red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 188–189.
