ZABŁOCKI KONSTANTY, docent Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''KONSTANTY ZABŁOCKI''' (11 VI 1910 Moskwa – 20 XII 1957 Gdańsk), docent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), konstruktor. Syn Wacława, kapitana Wojska Polskiego, i Marii z domu Viettinghoff-Schell. W 1929 | + | '''KONSTANTY ZABŁOCKI''' (11 VI 1910 Moskwa – 20 XII 1957 Gdańsk), docent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), konstruktor. Syn Wacława (28 VIII 1879 – 12 I 1973), kapitana Wojska Polskiego, i Marii z domu Viettinghoff-Schell (zm. 1944), brat Haliny (ur. 1912). W 1929 ukończył Męskie Gimnazjum Państwowe im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Od 1930 student [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). W latach 1930–1931 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Podczas studiów należał do [[POLSKA KORPORACJA AKADEMICKA „ROSEVIA” PRZY POLITECHNICE GDAŃSKIEJ| Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”]], w 1933 pełnił funkcję jej sekretarza. W 1937 ukończył Wydział Budowy Maszyn i Elektrotechniki THD. <br/><br/> |
W latach 1937–1939 był konstruktorem w Zakładach Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, a w okresie 1938–1939 nauczycielem w Szkole Budowy Maszyn w tym mieście. We wrześniu 1939 służył w 4. Pułku Artylerii Lekkiej w Inowrocławiu, został mianowany na podporucznika rezerwy artylerii. W latach 1939–1943 był elektromonterem w Deutsche Waffen- Munitionsfabriken Aktiengesellschaft w Berlinie, w 1943 technikiem we wsi Łężce w powiecie międzychodzkim w Wielkopolsce. Między 1943 a 1945 pracował na stanowisku konstruktora w firmie Transnavia – Ankor w Międzychodzie. <br/><br/> | W latach 1937–1939 był konstruktorem w Zakładach Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, a w okresie 1938–1939 nauczycielem w Szkole Budowy Maszyn w tym mieście. We wrześniu 1939 służył w 4. Pułku Artylerii Lekkiej w Inowrocławiu, został mianowany na podporucznika rezerwy artylerii. W latach 1939–1943 był elektromonterem w Deutsche Waffen- Munitionsfabriken Aktiengesellschaft w Berlinie, w 1943 technikiem we wsi Łężce w powiecie międzychodzkim w Wielkopolsce. Między 1943 a 1945 pracował na stanowisku konstruktora w firmie Transnavia – Ankor w Międzychodzie. <br/><br/> | ||
W 1945 został kierownikiem Wydziału Przemysłowego w Międzychodzie, w latach 1945–1946 pełnił tę samą funkcję w tamtejszym Powiatowym Urzędzie Samochodowym. Od 1 VI 1946 do 31 VII 1947 pracował w Zakładach Budowlanych w Sosnowcu, w latach 1947–1953 w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach. <br/><br/> | W 1945 został kierownikiem Wydziału Przemysłowego w Międzychodzie, w latach 1945–1946 pełnił tę samą funkcję w tamtejszym Powiatowym Urzędzie Samochodowym. Od 1 VI 1946 do 31 VII 1947 pracował w Zakładach Budowlanych w Sosnowcu, w latach 1947–1953 w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach. <br/><br/> | ||
| − | W okresie 1953–1957 pracownik PG. Od 14 IX 1954 do stycznia 1955 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Okrętów. 1 IX 1954 otrzymał tytuł zastępcy profesora, a 4 X 1955 docenta. Jednocześnie od 1954 był doradcą technicznym w [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]], Stoczni Gdyńskiej i Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku; uczestniczył w projektowaniu prototypów kotłów okrętowych. Autor artykułów na temat kotłów parowych i kotłowni. | + | W okresie 1953–1957 pracownik PG. Od 14 IX 1954 do stycznia 1955 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Okrętów. 1 IX 1954 otrzymał tytuł zastępcy profesora, a 4 X 1955 docenta. Jednocześnie od 1954 był doradcą technicznym w [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]], Stoczni Gdyńskiej i Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku; uczestniczył w projektowaniu prototypów kotłów okrętowych. Autor artykułów na temat kotłów parowych i kotłowni. W latach 1946–1953 członek Związku Zawodowego Metalowców, w okresie 1954–1957 Związku Nauczycielstwa Polskiego. <br/><br/> |
| − | W latach 1946–1953 członek Związku Zawodowego Metalowców, w okresie 1954–1957 Związku Nauczycielstwa Polskiego. <br/><br/> | + | Ożenił się z Jolantą Bronisławą z domu Wilkońską (14 IV 1904 – 15 VI 1970 Gdańsk), ojciec Barbary po mężu Głąbińskiej (20 IX 1933 – 1 VII 2014), Aliny (ur. 16 IV 1935) i Bogusława (15 XII 1942 – 3 VII 1999 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | Ożenił się z Jolantą z domu | + | '''Bibliografia''': <br/> |
| + | ''Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939'', red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 46.<br/> | ||
| + | ''Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga Pamiątkowa'', red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 232. | ||
Aktualna wersja na dzień 09:52, 12 paź 2024
KONSTANTY ZABŁOCKI (11 VI 1910 Moskwa – 20 XII 1957 Gdańsk), docent Politechniki Gdańskiej (PG), konstruktor. Syn Wacława (28 VIII 1879 – 12 I 1973), kapitana Wojska Polskiego, i Marii z domu Viettinghoff-Schell (zm. 1944), brat Haliny (ur. 1912). W 1929 ukończył Męskie Gimnazjum Państwowe im. Jana Kasprowicza w Inowrocławiu. Od 1930 student Technische Hochschule Danzig (THD). W latach 1930–1931 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Podczas studiów należał do Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”, w 1933 pełnił funkcję jej sekretarza. W 1937 ukończył Wydział Budowy Maszyn i Elektrotechniki THD.
W latach 1937–1939 był konstruktorem w Zakładach Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, a w okresie 1938–1939 nauczycielem w Szkole Budowy Maszyn w tym mieście. We wrześniu 1939 służył w 4. Pułku Artylerii Lekkiej w Inowrocławiu, został mianowany na podporucznika rezerwy artylerii. W latach 1939–1943 był elektromonterem w Deutsche Waffen- Munitionsfabriken Aktiengesellschaft w Berlinie, w 1943 technikiem we wsi Łężce w powiecie międzychodzkim w Wielkopolsce. Między 1943 a 1945 pracował na stanowisku konstruktora w firmie Transnavia – Ankor w Międzychodzie.
W 1945 został kierownikiem Wydziału Przemysłowego w Międzychodzie, w latach 1945–1946 pełnił tę samą funkcję w tamtejszym Powiatowym Urzędzie Samochodowym. Od 1 VI 1946 do 31 VII 1947 pracował w Zakładach Budowlanych w Sosnowcu, w latach 1947–1953 w Centralnym Biurze Konstrukcji Kotłowych w Tarnowskich Górach.
W okresie 1953–1957 pracownik PG. Od 14 IX 1954 do stycznia 1955 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Budowy Okrętów. 1 IX 1954 otrzymał tytuł zastępcy profesora, a 4 X 1955 docenta. Jednocześnie od 1954 był doradcą technicznym w Stoczni Gdańskiej, Stoczni Gdyńskiej i Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych w Gdańsku; uczestniczył w projektowaniu prototypów kotłów okrętowych. Autor artykułów na temat kotłów parowych i kotłowni. W latach 1946–1953 członek Związku Zawodowego Metalowców, w okresie 1954–1957 Związku Nauczycielstwa Polskiego.
Ożenił się z Jolantą Bronisławą z domu Wilkońską (14 IV 1904 – 15 VI 1970 Gdańsk), ojciec Barbary po mężu Głąbińskiej (20 IX 1933 – 1 VII 2014), Aliny (ur. 16 IV 1935) i Bogusława (15 XII 1942 – 3 VII 1999 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 46.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga Pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 232.
