BRANICKI TADEUSZ, bokser
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''TADEUSZ BRANICKI''' (15 I 1938 Gdynia – 19 III 1983 Warszawa), sportowiec, pięściarz (waga ciężka), mistrz Polski (1958), reprezentant Polski. Wychowanek Sparty Sopot (1953–1956), zawodnik [[STAL GDAŃSK| Stali Gdańsk]] (1956), [[POLONIA| Polonii Gdańsk]] (1957–1958), Legii Warszawa (1959–1973). <br/><br/> | + | '''TADEUSZ BRANICKI''' (15 I 1938 Gdynia – 19 III 1983 Warszawa), sportowiec, pięściarz (waga ciężka), mistrz Polski (1958), reprezentant Polski. Wychowanek Sparty Sopot (1953–1956), zawodnik [[STAL GDAŃSK| Stali Gdańsk]] (1956), [[POLONIA GDAŃSK, klub sportowy | Polonii Gdańsk]] (1957–1958), Legii Warszawa (1959–1973). <br/><br/> |
| − | Jako zawodnik sopockiej Sparty w 1955 w wadze ciężkiej był mistrzem juniorów Wybrzeża, a w wadze półciężkiej reprezentantem juniorów województwa gdańskiego. W tym samym roku występował w rezerwowej reprezentacji Gdańska seniorów (2 X 1955, Elbląg–Gdańsk 13:3, jako jedyny w gdańskim zespole odniósł zwycięstwo przez poddanie przeciwnika w II rundzie). W lutym 1956 (w barwach Sparty Sopot) został ponownie mistrzem Wybrzeża juniorów w wadze ciężkiej, ponadto nadal występował w reprezentacji juniorów Gdańska (15 I 1956 z Białymstokiem 18:4, wygrana przez walkower) i w reprezentacji juniorów Polski (28 I 1956 Rzeszów, Polska–Węgry 12:8, wygrał przez nokaut w trzeciej rundzie). W marcu 1956 sięgnął po tytuł mistrza Polski juniorów. We wrześniu 1956 znalazł się w kadrze reprezentacji Polski B walczącej w Pucharze Warszawy (zajął drugie miejsce z powodu kontuzji); został uznany za bohatera pierwszego dnia turnieju po pokonaniu Bułgara Łazanowa (133 kg wagi). Po połączeniu sekcji bokserskiej Sparty Sopot ze Stalą Stocznia (początkowo pod nazwą tej drugiej, od 27 II 1957 pod nazwą Polonii Gdańsk), od 28 X 1956 występował w II lidze bokserskiej (w pierwszym spotkaniu zremisował z Wituchowskim z Budowlanych Poznań). O miejsce w zespole (a później w reprezentacji Polski) rywalizował ze [[GUGNIEWICZ ZBIGNIEW| Zbigniewem Gugniewiczem]]. W 1957 zdobył wicemistrzostwo Wybrzeża w wadze ciężkiej, w mistrzostwach Polski odpadł w ćwierćfinałach. <br/><br/> | + | Jako zawodnik sopockiej Sparty w 1955 w wadze ciężkiej był mistrzem juniorów Wybrzeża, a w wadze półciężkiej reprezentantem juniorów województwa gdańskiego. W tym samym roku występował w rezerwowej reprezentacji Gdańska seniorów (2 X 1955, Elbląg–Gdańsk 13:3, jako jedyny w gdańskim zespole odniósł zwycięstwo przez poddanie przeciwnika w II rundzie). W lutym 1956 (w barwach Sparty Sopot) został ponownie mistrzem Wybrzeża juniorów w wadze ciężkiej, ponadto nadal występował w reprezentacji juniorów Gdańska (15 I 1956 z Białymstokiem 18:4, wygrana przez walkower) i w reprezentacji juniorów Polski (28 I 1956 Rzeszów, Polska–Węgry 12:8, wygrał przez nokaut w trzeciej rundzie). W marcu 1956 sięgnął po tytuł mistrza Polski juniorów. We wrześniu 1956 znalazł się w kadrze reprezentacji Polski B walczącej w Pucharze Warszawy (zajął drugie miejsce z powodu kontuzji); został uznany za bohatera pierwszego dnia turnieju po pokonaniu Bułgara Łazanowa (133 kg wagi). Po połączeniu sekcji bokserskiej Sparty Sopot ze Stalą Stocznia (początkowo pod nazwą tej drugiej, od 27 II 1957 pod nazwą Polonii Gdańsk), od 28 X 1956 występował w II lidze bokserskiej (w pierwszym spotkaniu zremisował z Wituchowskim z Budowlanych Poznań). O miejsce w zespole (a później w reprezentacji Polski) rywalizował ze [[GUGNIEWICZ ZBIGNIEW, bokser | Zbigniewem Gugniewiczem]]. W 1957 zdobył wicemistrzostwo Wybrzeża w wadze ciężkiej, w mistrzostwach Polski odpadł w ćwierćfinałach. <br/><br/> |
W 1958 w wadze ciężkiej został mistrzem Polski seniorów i mistrzem Wybrzeża, w prestiżowym turnieju Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu” w lutym zajął drugie miejsce. 29 V 1958 wystąpił w reprezentacji Gdańska w spotkaniu z Kopenhagą (20:0, wygrał w pierwszej rundzie z Hansenem), w październiku tego roku z reprezentacją Gdańska odbył tournée po Danii i Szwecji (między innymi brał udział w spotkaniu z nieoficjalną reprezentacją Danii, zakończonym wynikiem 12:10, wygrał z Andersonem w pierwszej rundzie). | W 1958 w wadze ciężkiej został mistrzem Polski seniorów i mistrzem Wybrzeża, w prestiżowym turnieju Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu” w lutym zajął drugie miejsce. 29 V 1958 wystąpił w reprezentacji Gdańska w spotkaniu z Kopenhagą (20:0, wygrał w pierwszej rundzie z Hansenem), w październiku tego roku z reprezentacją Gdańska odbył tournée po Danii i Szwecji (między innymi brał udział w spotkaniu z nieoficjalną reprezentacją Danii, zakończonym wynikiem 12:10, wygrał z Andersonem w pierwszej rundzie). | ||
W czasie kariery w Gdańsku był uczniem Technikum Budowy Okrętów ([[CONRADINUM| Conradinum]]). Po jego ukończeniu został powołany do służby wojskowej. Miał walczyć w zespole Zawiszy Bydgoszcz, odgórną decyzją władz wojskowych został jednak przeniesiony do Legii Warszawa. Pierwszy pojedynek w tym klubie w I lidze stoczył 30 XI 1958 w spotkaniu z GKS Wybrzeże Gdańsk (14:4, zdobył punkty walkowerem). Po zakończeniu służby wojskowej nie wrócił na Wybrzeże, do 1973 walczył nadal w Legii Warszawa, zdobywając w 1959 i 1961 kolejne wicemistrzostwa Polski w wadze ciężkiej. <br/><br/> | W czasie kariery w Gdańsku był uczniem Technikum Budowy Okrętów ([[CONRADINUM| Conradinum]]). Po jego ukończeniu został powołany do służby wojskowej. Miał walczyć w zespole Zawiszy Bydgoszcz, odgórną decyzją władz wojskowych został jednak przeniesiony do Legii Warszawa. Pierwszy pojedynek w tym klubie w I lidze stoczył 30 XI 1958 w spotkaniu z GKS Wybrzeże Gdańsk (14:4, zdobył punkty walkowerem). Po zakończeniu służby wojskowej nie wrócił na Wybrzeże, do 1973 walczył nadal w Legii Warszawa, zdobywając w 1959 i 1961 kolejne wicemistrzostwa Polski w wadze ciężkiej. <br/><br/> | ||
W gdańskim okresie kariery debiutował w reprezentacji Polski (7 XII 1957 Budapeszt, Węgry–Polska 10:10, przegrał z Szabo; 5 X 1958 Rostok, NRD–Polska 10:10, przegrał z Preussem przez nokaut w drugiej rundzie). Występował też w drugiej reprezentacji Polski (11 III 1958 Warszawa, Polska II – RFN 10:10, przegrał z Walloschkiem; 24 VI 1958 Belgrad, Jugosławia B – Polska B 12:8, wygrał z Davidovicem). <br/><br/> | W gdańskim okresie kariery debiutował w reprezentacji Polski (7 XII 1957 Budapeszt, Węgry–Polska 10:10, przegrał z Szabo; 5 X 1958 Rostok, NRD–Polska 10:10, przegrał z Preussem przez nokaut w drugiej rundzie). Występował też w drugiej reprezentacji Polski (11 III 1958 Warszawa, Polska II – RFN 10:10, przegrał z Walloschkiem; 24 VI 1958 Belgrad, Jugosławia B – Polska B 12:8, wygrał z Davidovicem). <br/><br/> | ||
| − | Łącznie stoczył 246 walk (165 zwycięstw, 27 remisów, 54 porażki). Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener juniorów w Legii Warszawa, był | + | Łącznie stoczył 246 walk (165 zwycięstw, 27 remisów, 54 porażki). Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener juniorów w Legii Warszawa, był m.in. pierwszym trenerem Andrzeja Gołoty. Pochowany 24 III 1983 na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 11:38, 5 mar 2024
TADEUSZ BRANICKI (15 I 1938 Gdynia – 19 III 1983 Warszawa), sportowiec, pięściarz (waga ciężka), mistrz Polski (1958), reprezentant Polski. Wychowanek Sparty Sopot (1953–1956), zawodnik Stali Gdańsk (1956), Polonii Gdańsk (1957–1958), Legii Warszawa (1959–1973).
Jako zawodnik sopockiej Sparty w 1955 w wadze ciężkiej był mistrzem juniorów Wybrzeża, a w wadze półciężkiej reprezentantem juniorów województwa gdańskiego. W tym samym roku występował w rezerwowej reprezentacji Gdańska seniorów (2 X 1955, Elbląg–Gdańsk 13:3, jako jedyny w gdańskim zespole odniósł zwycięstwo przez poddanie przeciwnika w II rundzie). W lutym 1956 (w barwach Sparty Sopot) został ponownie mistrzem Wybrzeża juniorów w wadze ciężkiej, ponadto nadal występował w reprezentacji juniorów Gdańska (15 I 1956 z Białymstokiem 18:4, wygrana przez walkower) i w reprezentacji juniorów Polski (28 I 1956 Rzeszów, Polska–Węgry 12:8, wygrał przez nokaut w trzeciej rundzie). W marcu 1956 sięgnął po tytuł mistrza Polski juniorów. We wrześniu 1956 znalazł się w kadrze reprezentacji Polski B walczącej w Pucharze Warszawy (zajął drugie miejsce z powodu kontuzji); został uznany za bohatera pierwszego dnia turnieju po pokonaniu Bułgara Łazanowa (133 kg wagi). Po połączeniu sekcji bokserskiej Sparty Sopot ze Stalą Stocznia (początkowo pod nazwą tej drugiej, od 27 II 1957 pod nazwą Polonii Gdańsk), od 28 X 1956 występował w II lidze bokserskiej (w pierwszym spotkaniu zremisował z Wituchowskim z Budowlanych Poznań). O miejsce w zespole (a później w reprezentacji Polski) rywalizował ze Zbigniewem Gugniewiczem. W 1957 zdobył wicemistrzostwo Wybrzeża w wadze ciężkiej, w mistrzostwach Polski odpadł w ćwierćfinałach.
W 1958 w wadze ciężkiej został mistrzem Polski seniorów i mistrzem Wybrzeża, w prestiżowym turnieju Polskiego Związku Bokserskiego i „Trybuny Ludu” w lutym zajął drugie miejsce. 29 V 1958 wystąpił w reprezentacji Gdańska w spotkaniu z Kopenhagą (20:0, wygrał w pierwszej rundzie z Hansenem), w październiku tego roku z reprezentacją Gdańska odbył tournée po Danii i Szwecji (między innymi brał udział w spotkaniu z nieoficjalną reprezentacją Danii, zakończonym wynikiem 12:10, wygrał z Andersonem w pierwszej rundzie).
W czasie kariery w Gdańsku był uczniem Technikum Budowy Okrętów ( Conradinum). Po jego ukończeniu został powołany do służby wojskowej. Miał walczyć w zespole Zawiszy Bydgoszcz, odgórną decyzją władz wojskowych został jednak przeniesiony do Legii Warszawa. Pierwszy pojedynek w tym klubie w I lidze stoczył 30 XI 1958 w spotkaniu z GKS Wybrzeże Gdańsk (14:4, zdobył punkty walkowerem). Po zakończeniu służby wojskowej nie wrócił na Wybrzeże, do 1973 walczył nadal w Legii Warszawa, zdobywając w 1959 i 1961 kolejne wicemistrzostwa Polski w wadze ciężkiej.
W gdańskim okresie kariery debiutował w reprezentacji Polski (7 XII 1957 Budapeszt, Węgry–Polska 10:10, przegrał z Szabo; 5 X 1958 Rostok, NRD–Polska 10:10, przegrał z Preussem przez nokaut w drugiej rundzie). Występował też w drugiej reprezentacji Polski (11 III 1958 Warszawa, Polska II – RFN 10:10, przegrał z Walloschkiem; 24 VI 1958 Belgrad, Jugosławia B – Polska B 12:8, wygrał z Davidovicem).
Łącznie stoczył 246 walk (165 zwycięstw, 27 remisów, 54 porażki). Po zakończeniu kariery sportowej pracował jako trener juniorów w Legii Warszawa, był m.in. pierwszym trenerem Andrzeja Gołoty. Pochowany 24 III 1983 na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie.
