ZWIĄZEK WŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Związek_Właścicieli.jpg |thumb| Podanie o rejestrację Związku Właścicieli Nieruchomości, 1 VIII 1947]] | [[File: Związek_Właścicieli.jpg |thumb| Podanie o rejestrację Związku Właścicieli Nieruchomości, 1 VIII 1947]] | ||
[[File: Związek_Właścicieli_Nieruchomości.jpg |thumb| Skład zarządu Związku Właścicieli Nieruchomości, 1948]] | [[File: Związek_Właścicieli_Nieruchomości.jpg |thumb| Skład zarządu Związku Właścicieli Nieruchomości, 1948]] | ||
| − | '''ZWIĄZEK WŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI W GDAŃSKU''' (ZWN), działał w latach 1947–1949 z siedzibą przy ul. Oruńskiej 42 (obecnie [[TRAKT ŚW. WOJCIECHA | Trakt Św. Wojciecha]] na [[ORUNIA | Oruni]]). Zrzeszał przede wszystkim ludność miejscową (autochtoniczną), głównie kupców i rzemieślników. Celem stowarzyszenia była obrona interesów właścicieli nieruchomości pozbawionych praw do własnego mienia z uwagi na posiadany przed II wojną światową status [[OBYWATELSTWO II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA | obywateli gdańskich]]. W wypadku mienia ludności rodzimej, zgodnie z dwoma aktami prawnymi: dekretem z 2 III 1945 oraz ustawą z 6 V 1945, został mu nadany status majątków porzuconych i opuszczonych. Uznano je za „dobro wspólne” i objęto zarządem państwowym pełnionym przez Tymczasowy Zarząd Państwowy, następnie przekształcony w Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Gdańsku z siedzibą w Sopocie. Także dekret z 30 III 1945, powołujący do życia [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwo gdańskie]] unieważniał prawodawstwo obowiązujące na terenie byłego [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]], w tym prawo własności. W efekcie w pierwszej fazie osadnictwa miejscowi gdańszczanie zostali potraktowani jak Niemcy, | + | '''ZWIĄZEK WŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI W GDAŃSKU''' (ZWN), działał w latach 1947–1949 z siedzibą przy ul. Oruńskiej 42 (obecnie [[TRAKT ŚW. WOJCIECHA | Trakt Św. Wojciecha]] na [[ORUNIA | Oruni]]). Zrzeszał przede wszystkim ludność miejscową (autochtoniczną), głównie kupców i rzemieślników. Celem stowarzyszenia była obrona interesów właścicieli nieruchomości pozbawionych praw do własnego mienia z uwagi na posiadany przed II wojną światową status [[OBYWATELSTWO II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA | obywateli gdańskich]]. W wypadku mienia ludności rodzimej, zgodnie z dwoma aktami prawnymi: dekretem z 2 III 1945 oraz ustawą z 6 V 1945, został mu nadany status majątków porzuconych i opuszczonych. Uznano je za „dobro wspólne” i objęto zarządem państwowym pełnionym przez Tymczasowy Zarząd Państwowy, następnie przekształcony w [[URZĄD LIKWIDACYJNY W GDAŃSKU | Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Gdańsku]] z siedzibą w Sopocie. Także dekret z 30 III 1945, powołujący do życia [[WOJEWÓDZTWO GDAŃSKIE | województwo gdańskie]] unieważniał prawodawstwo obowiązujące na terenie byłego [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]], w tym prawo własności. W efekcie w pierwszej fazie osadnictwa miejscowi gdańszczanie zostali potraktowani jak Niemcy, m.in. usuwano ich z mieszkań. <br/><br/> |
| − | Zebranie założycielskie ZWN odbyło się 12 VI 1947, wzięły w nim udział 23 osoby, wśród nich prezes Związku Nieruchomości w Gdyni, który wygłosił referat o | + | Zebranie założycielskie ZWN odbyło się 12 VI 1947, wzięły w nim udział 23 osoby, wśród nich prezes Związku Nieruchomości w Gdyni, który wygłosił referat o potrzebie utworzenia związku. Wyłoniono komisję statutową dla opracowania statutu. Prezesem został Karol Erdman, sekretarzem Jadwiga Szyling, skarbnikiem Ludwik Zdrojewski. Rok później skład Zarządu uległ zmianie: Łukasz Kaźmierczak został przewodniczącym, Michał Deja skarbnikiem, sekretarz bez zmian. Łącznie Zarząd liczył 17 osób, które zamieszkiwały Orunię, Siedlce, Wrzeszcz i Nowym Port, a więc dzielnice najczęściej zamieszkałe przez ludność miejscowego pochodzenia. <br/><br/> |
W piśmie do władz gdańskich powołanie ZWN uzasadniano w następujący sposób: „Na terenie Gdańska i przedmieść istnieje dotąd kilkaset właścicieli nieruchomości, którym Sąd przywrócił ich własność i których komornik sądowy wprowadził w posiadanie ich własności. Potrzeby gospodarcze i wspólne interesy tych właścicieli wymagają, by złączyli się oni w Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku, na wzór innych miast, jak Warszawa, Poznań, Katowice, Kraków, Łódź i wiele innych, a w najbliższym sąsiedztwie także Gdyni”. <br/><br/> | W piśmie do władz gdańskich powołanie ZWN uzasadniano w następujący sposób: „Na terenie Gdańska i przedmieść istnieje dotąd kilkaset właścicieli nieruchomości, którym Sąd przywrócił ich własność i których komornik sądowy wprowadził w posiadanie ich własności. Potrzeby gospodarcze i wspólne interesy tych właścicieli wymagają, by złączyli się oni w Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku, na wzór innych miast, jak Warszawa, Poznań, Katowice, Kraków, Łódź i wiele innych, a w najbliższym sąsiedztwie także Gdyni”. <br/><br/> | ||
| − | W 1948 ZWN liczył 186 członków, udzielił | + | W 1948 ZWN liczył 186 członków, udzielił 1376 porad prawnych dotyczących czynszów, świadczeń, podatków, podwyżek komornego i jego rozdziału na Fundusz Gospodarki Mieszkaniowej, a także pozyskiwania pożyczek na remonty budynków, czynności urzędowych oraz zaznajamiania z nowymi przepisami i rozporządzeniami, jak np. z dekretem o najmie lokali z 28 VII 1948. Ponadto 34 razy interweniowano w sytuacjach konfliktu właściciela z lokatorem oraz w 12 przypadkach udzielono pomocy w kontaktach z adwokatem oraz w sądowym rozstrzygnięciu kwestii spornych. Wpisowe i składki członkowskie podzielono na trzy kategorie: I. 300 zł/150 zł, II. 200 zł/100 zł, III. 100 zł/50 zł. Dochód Związku w 1948 wyniósł 55 332 zł. Na mocy decyzji Ministerstwa Administracji Publicznej z 15 VI 1949 ZWN został rozwiązany. {{author: SB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
Archiwum Państwowe Gdańsk, 1165/1025, Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku. | Archiwum Państwowe Gdańsk, 1165/1025, Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku. | ||
Aktualna wersja na dzień 19:13, 9 sty 2024
ZWIĄZEK WŁAŚCICIELI NIERUCHOMOŚCI W GDAŃSKU (ZWN), działał w latach 1947–1949 z siedzibą przy ul. Oruńskiej 42 (obecnie Trakt Św. Wojciecha na Oruni). Zrzeszał przede wszystkim ludność miejscową (autochtoniczną), głównie kupców i rzemieślników. Celem stowarzyszenia była obrona interesów właścicieli nieruchomości pozbawionych praw do własnego mienia z uwagi na posiadany przed II wojną światową status obywateli gdańskich. W wypadku mienia ludności rodzimej, zgodnie z dwoma aktami prawnymi: dekretem z 2 III 1945 oraz ustawą z 6 V 1945, został mu nadany status majątków porzuconych i opuszczonych. Uznano je za „dobro wspólne” i objęto zarządem państwowym pełnionym przez Tymczasowy Zarząd Państwowy, następnie przekształcony w Okręgowy Urząd Likwidacyjny w Gdańsku z siedzibą w Sopocie. Także dekret z 30 III 1945, powołujący do życia województwo gdańskie unieważniał prawodawstwo obowiązujące na terenie byłego II Wolnego Miasta Gdańska, w tym prawo własności. W efekcie w pierwszej fazie osadnictwa miejscowi gdańszczanie zostali potraktowani jak Niemcy, m.in. usuwano ich z mieszkań.
Zebranie założycielskie ZWN odbyło się 12 VI 1947, wzięły w nim udział 23 osoby, wśród nich prezes Związku Nieruchomości w Gdyni, który wygłosił referat o potrzebie utworzenia związku. Wyłoniono komisję statutową dla opracowania statutu. Prezesem został Karol Erdman, sekretarzem Jadwiga Szyling, skarbnikiem Ludwik Zdrojewski. Rok później skład Zarządu uległ zmianie: Łukasz Kaźmierczak został przewodniczącym, Michał Deja skarbnikiem, sekretarz bez zmian. Łącznie Zarząd liczył 17 osób, które zamieszkiwały Orunię, Siedlce, Wrzeszcz i Nowym Port, a więc dzielnice najczęściej zamieszkałe przez ludność miejscowego pochodzenia.
W piśmie do władz gdańskich powołanie ZWN uzasadniano w następujący sposób: „Na terenie Gdańska i przedmieść istnieje dotąd kilkaset właścicieli nieruchomości, którym Sąd przywrócił ich własność i których komornik sądowy wprowadził w posiadanie ich własności. Potrzeby gospodarcze i wspólne interesy tych właścicieli wymagają, by złączyli się oni w Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku, na wzór innych miast, jak Warszawa, Poznań, Katowice, Kraków, Łódź i wiele innych, a w najbliższym sąsiedztwie także Gdyni”.
W 1948 ZWN liczył 186 członków, udzielił 1376 porad prawnych dotyczących czynszów, świadczeń, podatków, podwyżek komornego i jego rozdziału na Fundusz Gospodarki Mieszkaniowej, a także pozyskiwania pożyczek na remonty budynków, czynności urzędowych oraz zaznajamiania z nowymi przepisami i rozporządzeniami, jak np. z dekretem o najmie lokali z 28 VII 1948. Ponadto 34 razy interweniowano w sytuacjach konfliktu właściciela z lokatorem oraz w 12 przypadkach udzielono pomocy w kontaktach z adwokatem oraz w sądowym rozstrzygnięciu kwestii spornych. Wpisowe i składki członkowskie podzielono na trzy kategorie: I. 300 zł/150 zł, II. 200 zł/100 zł, III. 100 zł/50 zł. Dochód Związku w 1948 wyniósł 55 332 zł. Na mocy decyzji Ministerstwa Administracji Publicznej z 15 VI 1949 ZWN został rozwiązany.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, 1165/1025, Związek Właścicieli Nieruchomości w Gdańsku.
