CHRANICKI JAN, dyrektor Muzeum Pomorskiego w Gdańsku
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Jan_Chranicki_1962.jpeg |thumb| Jan Chranicki, 1962]] | ||
| + | [[File: Jan_Chranicki__1969.jpeg |thumb| Jan Chranicki, 1969]] | ||
'''JAN CHRANICKI''' (3 II 1906 Kraków – 11 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, znawca rzemiosła artystycznego, dyrektor [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Pomorskiego]] w Gdańsku. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, do 1939 pracował w muzeum we Lwowie. Od 1945 w Gdańsku, w 1946 został zatrudniony w [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskim]] przy ul. Toruńskiej. 1 VII 1948 został dyrektorem tego muzeum, które jednocześnie decyzją ministra kultury Włodzimierza Sokorskiego otrzymało miano Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. Muzeum tym kierował do przejścia na emeryturę 30 XI 1970. <br/><br/> | '''JAN CHRANICKI''' (3 II 1906 Kraków – 11 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, znawca rzemiosła artystycznego, dyrektor [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Pomorskiego]] w Gdańsku. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, do 1939 pracował w muzeum we Lwowie. Od 1945 w Gdańsku, w 1946 został zatrudniony w [[MUZEUM MIEJSKIE | Muzeum Miejskim]] przy ul. Toruńskiej. 1 VII 1948 został dyrektorem tego muzeum, które jednocześnie decyzją ministra kultury Włodzimierza Sokorskiego otrzymało miano Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. Muzeum tym kierował do przejścia na emeryturę 30 XI 1970. <br/><br/> | ||
| − | Do 1956 prowadził odbudowę zniszczonego w marcu 1945 gmachu muzeum. Był współautorem scenariusza stałej wystawy sztuki dawnej (w tym gdańskiej), przygotowanej do 1957. Nadzorował prace konserwatorskie nad ocalałymi zbiorami, w latach 1956–1957 odbierał w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg, Rosja) zbiory dawnego Muzeum Miejskiego zwrócone przez ZSRR, w tym obraz Hansa Memlinga [[SĄD OSTATECZNY | ''Sąd Ostateczny'']]. W odbudowanym [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów]] w Oliwie razem z kustoszem [[MALICKI LONGIN | dr. Longinem Malickim]] stworzył Muzeum Etnograficzne. W 1953 powołał dział archeologiczny, w którym kustoszem został [[ŁUKA LEON JAN | dr Leon Jan Łuka]], a w 1960 oddział morski kierowany przez [[SMOLAREK PRZEMYSŁAW LEON | dr. Przemysława Smolarka]]; w 1962 stały się one autonomicznymi placówkami.<br/><br/> | + | Do 1956 prowadził odbudowę zniszczonego w marcu 1945 gmachu muzeum. Był współautorem scenariusza stałej wystawy sztuki dawnej (w tym gdańskiej), przygotowanej do 1957. Nadzorował prace konserwatorskie nad ocalałymi zbiorami, w latach 1956–1957 odbierał w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg, Rosja) zbiory dawnego Muzeum Miejskiego zwrócone przez ZSRR, w tym obraz Hansa Memlinga [[SĄD OSTATECZNY, tryptyk | ''Sąd Ostateczny'']]. W odbudowanym [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów]] w Oliwie razem z kustoszem [[MALICKI LONGIN, etnograf, muzealnik | dr. Longinem Malickim]] stworzył Muzeum Etnograficzne. W 1953 powołał dział archeologiczny, w którym kustoszem został [[ŁUKA LEON JAN, dyrektor Muzeum Archeologicznego | dr Leon Jan Łuka]], a w 1960 oddział morski kierowany przez [[SMOLAREK PRZEMYSŁAW LEON, dyrektor Muzeum Morskiego w Gdańsku | dr. Przemysława Smolarka]]; w 1962 stały się one autonomicznymi placówkami.<br/><br/> |
Był członkiem Rady Muzealnej i Konserwatorskiej przy Ministrze Kultury, a od 1962 polskim przedstawicielem w Międzynarodowym Komitecie Muzeów Sztuki Zdobniczej. W latach 1962–1971 wchodził w skład Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]]. | Był członkiem Rady Muzealnej i Konserwatorskiej przy Ministrze Kultury, a od 1962 polskim przedstawicielem w Międzynarodowym Komitecie Muzeów Sztuki Zdobniczej. W latach 1962–1971 wchodził w skład Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]]. | ||
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1971), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1971), w 1965 otrzymał Państwową Nagrodę II stopnia za całokształt pracy w muzealnictwie. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MrGl}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1971), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1971), w 1965 otrzymał Państwową Nagrodę II stopnia za całokształt pracy w muzealnictwie. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MrGl}} {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:32, 8 lip 2023
JAN CHRANICKI (3 II 1906 Kraków – 11 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, znawca rzemiosła artystycznego, dyrektor Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, do 1939 pracował w muzeum we Lwowie. Od 1945 w Gdańsku, w 1946 został zatrudniony w Muzeum Miejskim przy ul. Toruńskiej. 1 VII 1948 został dyrektorem tego muzeum, które jednocześnie decyzją ministra kultury Włodzimierza Sokorskiego otrzymało miano Muzeum Pomorskiego w Gdańsku. Muzeum tym kierował do przejścia na emeryturę 30 XI 1970.
Do 1956 prowadził odbudowę zniszczonego w marcu 1945 gmachu muzeum. Był współautorem scenariusza stałej wystawy sztuki dawnej (w tym gdańskiej), przygotowanej do 1957. Nadzorował prace konserwatorskie nad ocalałymi zbiorami, w latach 1956–1957 odbierał w Leningradzie (obecnie Sankt Petersburg, Rosja) zbiory dawnego Muzeum Miejskiego zwrócone przez ZSRR, w tym obraz Hansa Memlinga Sąd Ostateczny. W odbudowanym Pałacu Opatów w Oliwie razem z kustoszem dr. Longinem Malickim stworzył Muzeum Etnograficzne. W 1953 powołał dział archeologiczny, w którym kustoszem został dr Leon Jan Łuka, a w 1960 oddział morski kierowany przez dr. Przemysława Smolarka; w 1962 stały się one autonomicznymi placówkami.
Był członkiem Rady Muzealnej i Konserwatorskiej przy Ministrze Kultury, a od 1962 polskim przedstawicielem w Międzynarodowym Komitecie Muzeów Sztuki Zdobniczej. W latach 1962–1971 wchodził w skład Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN.
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1971), w 1965 otrzymał Państwową Nagrodę II stopnia za całokształt pracy w muzealnictwie. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
