DĄBROWSKI STANISŁAW (II), doktor Uniwersytetu Gdańskiego
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''STANISŁAW DĄBROWSKI''' (15 VIII 1930 Jędrzejowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego – 11 VIII 2007 | + | '''STANISŁAW DĄBROWSKI''' (15 VIII 1930 Jędrzejowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego – 11 VIII 2007 Szczawnica), teoretyk literatury, krytyk literacki, poeta, nauczyciel akademicki [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Syn urzędnika Stanisława i nauczycielki Marii (Marianny) z domu Topolskiej (14 X 1903 – 20 IV 1986 Gdańsk). Naukę w szkole powszechnej ukończył w czasie okupacji w Szewnie koło Jędrzejowic, od 1942 uczył się w szkole handlowej Städtische Handelsschule w Ostrowcu Świętokrzyskim i na tajnych kompletach. W 1950 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, w latach 1948–1955 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Handlu Morskiego, późniejszej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. W okresie 1955–1958 na podstawie nakazu pracy zatrudniony w Zarządzie Portu Gdańskiego, pełnił funkcję kierownika sekcji statystyki w dziale planowania. W latach 1956–1962 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczynając eksternistycznie, od III roku stacjonarnie i zdobywając drugie magisterium.<br/><br/> |
| − | Od lutego 1963 pracował w Katedrze Historii Literatury gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], w latach 1970–1980 w Zakładzie Teorii Literatury UG. W 1969 doktor (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie), | + | Od lutego 1963 pracował w Katedrze Historii Literatury gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]], w latach 1970–1980 w Zakładzie Teorii Literatury UG. W 1969 doktor na podstawie rozprawy ''Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej: próba analizy i krytyki'' (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, promotor: prof. Henryk Markiewicz). W 1973 odrzucono jego podanie o stanowisko docenta w Instytucie Filologii Polskiej, 3 I 1980 zrezygnował z pracy na UG. W 1981 w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk uzyskał habilitację na podstawie dorobku i rozprawy ''Między wiedzą pustą a wiedzą dowolną: analizy i krytyki wybranych wypowiedzi teoretycznoliterackich''. Nie związany z żadną uczelnią w 1994 otrzymał tytuł profesora (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie). Od 1959 członek Związku Literatów Polskich (ZLP), od 1963 Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Po [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] i likwidacji ZLP od 1989 należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.<br/><br/> |
Autor prac głównie z zakresu teorii literatury, krytycznoliterackich, artykułów z teorii i historii literatury, teorii wartości i neoscholastyki. Autor 14 zbiorów poetyckich, między innymi ''Jedyna miłość'' (1956), ''Szyderstwo i trwoga'' (1958), ''Dno widnokręgu'' (1968), ''W ciemności dnia'' (1970–1992), ''Dawniej i teraz'' (1972), ''Sny wielokrotne'' (1976), ''Obrazy'' (1978), ''Album niemiecki'' (1980), ''Na pustej drodze'' (1991), ''Pętla przez las'' (1992), ''Z rozproszenia'' (1992). Opublikował też między innymi: ''Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej'' (1974), ''Konstanty Troczyński – człowiek i doktryna'' (1988), ''Vox humana. Biblia w liryce Tadeusza Nowaka'' (1993). W 2009 nakładem Wydawnictwa UG ukazał się tom jego rozpraw ''Tajemnica a metody. Ze stanowiska wiedzy o literaturze''.<br/><br/> | Autor prac głównie z zakresu teorii literatury, krytycznoliterackich, artykułów z teorii i historii literatury, teorii wartości i neoscholastyki. Autor 14 zbiorów poetyckich, między innymi ''Jedyna miłość'' (1956), ''Szyderstwo i trwoga'' (1958), ''Dno widnokręgu'' (1968), ''W ciemności dnia'' (1970–1992), ''Dawniej i teraz'' (1972), ''Sny wielokrotne'' (1976), ''Obrazy'' (1978), ''Album niemiecki'' (1980), ''Na pustej drodze'' (1991), ''Pętla przez las'' (1992), ''Z rozproszenia'' (1992). Opublikował też między innymi: ''Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej'' (1974), ''Konstanty Troczyński – człowiek i doktryna'' (1988), ''Vox humana. Biblia w liryce Tadeusza Nowaka'' (1993). W 2009 nakładem Wydawnictwa UG ukazał się tom jego rozpraw ''Tajemnica a metody. Ze stanowiska wiedzy o literaturze''.<br/><br/> | ||
| − | Żonaty był z | + | Żonaty był z Jolantą z domu Kowalewską, ojciec Marii (ur. 1987). Pochowany z matką na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]].{{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 13:25, 15 kwi 2024
STANISŁAW DĄBROWSKI (15 VIII 1930 Jędrzejowice koło Ostrowca Świętokrzyskiego – 11 VIII 2007 Szczawnica), teoretyk literatury, krytyk literacki, poeta, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn urzędnika Stanisława i nauczycielki Marii (Marianny) z domu Topolskiej (14 X 1903 – 20 IV 1986 Gdańsk). Naukę w szkole powszechnej ukończył w czasie okupacji w Szewnie koło Jędrzejowic, od 1942 uczył się w szkole handlowej Städtische Handelsschule w Ostrowcu Świętokrzyskim i na tajnych kompletach. W 1950 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum im. Joachima Chreptowicza w Ostrowcu Świętokrzyskim, w latach 1948–1955 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1950–1955 studiował na Wydziale Morskim Wyższej Szkoły Handlu Morskiego, późniejszej Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie. W okresie 1955–1958 na podstawie nakazu pracy zatrudniony w Zarządzie Portu Gdańskiego, pełnił funkcję kierownika sekcji statystyki w dziale planowania. W latach 1956–1962 studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczynając eksternistycznie, od III roku stacjonarnie i zdobywając drugie magisterium.
Od lutego 1963 pracował w Katedrze Historii Literatury gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, w latach 1970–1980 w Zakładzie Teorii Literatury UG. W 1969 doktor na podstawie rozprawy Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej: próba analizy i krytyki (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, promotor: prof. Henryk Markiewicz). W 1973 odrzucono jego podanie o stanowisko docenta w Instytucie Filologii Polskiej, 3 I 1980 zrezygnował z pracy na UG. W 1981 w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk uzyskał habilitację na podstawie dorobku i rozprawy Między wiedzą pustą a wiedzą dowolną: analizy i krytyki wybranych wypowiedzi teoretycznoliterackich. Nie związany z żadną uczelnią w 1994 otrzymał tytuł profesora (przewód na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie). Od 1959 członek Związku Literatów Polskich (ZLP), od 1963 Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Po stanie wojennym i likwidacji ZLP od 1989 należał do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Autor prac głównie z zakresu teorii literatury, krytycznoliterackich, artykułów z teorii i historii literatury, teorii wartości i neoscholastyki. Autor 14 zbiorów poetyckich, między innymi Jedyna miłość (1956), Szyderstwo i trwoga (1958), Dno widnokręgu (1968), W ciemności dnia (1970–1992), Dawniej i teraz (1972), Sny wielokrotne (1976), Obrazy (1978), Album niemiecki (1980), Na pustej drodze (1991), Pętla przez las (1992), Z rozproszenia (1992). Opublikował też między innymi: Teoria genologiczna Stefanii Skwarczyńskiej (1974), Konstanty Troczyński – człowiek i doktryna (1988), Vox humana. Biblia w liryce Tadeusza Nowaka (1993). W 2009 nakładem Wydawnictwa UG ukazał się tom jego rozpraw Tajemnica a metody. Ze stanowiska wiedzy o literaturze.
Żonaty był z Jolantą z domu Kowalewską, ojciec Marii (ur. 1987). Pochowany z matką na cmentarzu Srebrzysko.
