STANOWSKI ROMAN, dziennikarz
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę STANOWSKI ROMAN na STANOWSKI ROMAN, dziennikarz) |
|||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Stanowski_Roman.jpg |thumb| Roman Stanowski]] | ||
[[File: Roman_Stanowski.JPG |thumb| Bal Mistrzów Sportu 1965: Roman Stanowski we własnym układzie tanecznym]] | [[File: Roman_Stanowski.JPG |thumb| Bal Mistrzów Sportu 1965: Roman Stanowski we własnym układzie tanecznym]] | ||
| − | '''ROMAN STANOWSKI''' (21 II 1924 Gdańsk – 10 I 2002 Gdańsk), dziennikarz. Syn Stanisława, obrońcy Lwowa w 1919 | + | '''ROMAN STANOWSKI''' (21 II 1924 Gdańsk – 10 I 2002 Gdańsk), dziennikarz. Syn Stanisława, obrońcy Lwowa w 1919, pracownika gdańskiej Dyrekcji Kolei, po 1933 (po przeniesieniu tam Dyrekcji) z rodziną w Toruniu i Zofii z domu Lateiner. W czasie II wojny światowej w Warszawie, w 1943 uzyskał konspiracyjną maturę, żołnierz AK (pseudonim Zych), ukończył szkołę podchorążych, walczył w powstaniu warszawskim na Powiślu w III zgrupowaniu „Konrad”, 2. kompanii, plutonie „Rafałki” (plutonowy, odznaczony między innymi Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym). Po kapitulacji powstania więzień Stalagu XI B we Fallingbostel, w listopadzie 1944 pracował przy odgruzowywaniu rafinerii w Misburgu (obecnie dzielnica Hanoweru). <br/><br/> |
| − | 15 IV 1945 | + | 15 IV 1945 uwolniony przez wojska amerykańskie, od 1946 ponownie w Gdańsku. W 1949 absolwent Wydziału Ekonomiki Transportu Wyższej Szkoły Handlu Morskiego w Sopocie. Od 1950 do emerytury w 1986 pracował w redakcji [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]], początkowo jako redaktor działu miejskiego, redaktor depeszowy, od 1956 jako kierownik działu sportowego. Od 1955 gdański korespondent „Przeglądu Sportowego” i Redakcji Sportowej Polskiej Agencji Prasowej w Warszawie. Sprawozdawca między innymi z igrzysk olimpijskich w Monachium i olimpiady żeglarskiej w Kilonii (1972). W 1953–1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wielokrotnie we władzach Oddziału Morskiego. Od 1982 w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej. <br/><br/> |
| − | W | + | W 1980 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także w 1973 odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] i złotym medalem „Za wybitne zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”. Wyróżniony tytułem Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 16:30, 20 paź 2022
ROMAN STANOWSKI (21 II 1924 Gdańsk – 10 I 2002 Gdańsk), dziennikarz. Syn Stanisława, obrońcy Lwowa w 1919, pracownika gdańskiej Dyrekcji Kolei, po 1933 (po przeniesieniu tam Dyrekcji) z rodziną w Toruniu i Zofii z domu Lateiner. W czasie II wojny światowej w Warszawie, w 1943 uzyskał konspiracyjną maturę, żołnierz AK (pseudonim Zych), ukończył szkołę podchorążych, walczył w powstaniu warszawskim na Powiślu w III zgrupowaniu „Konrad”, 2. kompanii, plutonie „Rafałki” (plutonowy, odznaczony między innymi Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym). Po kapitulacji powstania więzień Stalagu XI B we Fallingbostel, w listopadzie 1944 pracował przy odgruzowywaniu rafinerii w Misburgu (obecnie dzielnica Hanoweru).
15 IV 1945 uwolniony przez wojska amerykańskie, od 1946 ponownie w Gdańsku. W 1949 absolwent Wydziału Ekonomiki Transportu Wyższej Szkoły Handlu Morskiego w Sopocie. Od 1950 do emerytury w 1986 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, początkowo jako redaktor działu miejskiego, redaktor depeszowy, od 1956 jako kierownik działu sportowego. Od 1955 gdański korespondent „Przeglądu Sportowego” i Redakcji Sportowej Polskiej Agencji Prasowej w Warszawie. Sprawozdawca między innymi z igrzysk olimpijskich w Monachium i olimpiady żeglarskiej w Kilonii (1972). W 1953–1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wielokrotnie we władzach Oddziału Morskiego. Od 1982 w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej.
W 1980 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także w 1973 odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” i złotym medalem „Za wybitne zasługi dla Polskiego Ruchu Olimpijskiego”. Wyróżniony tytułem Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
