RHYTHM AND BLUES, zespół rock and rollowy
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''RHYTHM AND BLUES''', pierwszy polski zespół rock and rollowy. Jego debiutancki koncert odbył się 24 III 1959 w gdańskim Klubie Kultury [[RUDY KOT | Rudy Kot]] przy ul. Garncarskiej 18 (data jest uważana za dzień symbolicznych narodzin polskiego rocka). W skład grupy wchodzili byli członkowie gdańskiego Modern Jazz Sekstetu: gitarzysta Leszek Bogdanowicz (właściwie Bogusław Grzyb), kontrabasista Leonard Szymański i perkusista Edward Malicki. Obok nich wystąpili: Andrzej Sułocki na fortepianie i Jan Kirsznik na saksofonie tenorowym, wokaliści [[WYROBEK BOGUSŁAW | Bogusław Wyrobek]] i Marek Tarnowski (właściwie Wojciech Zieliński). Później Andrzeja Sułockiego zastąpił Zbigniew Garsen (właściwie Zbigniew Wilk). Opiekę artystyczną nad zespołem sprawował [[WALICKI FRANCISZEK | Franciszek Walicki]].<br/><br/> | + | '''RHYTHM AND BLUES''', pierwszy polski zespół rock and rollowy. Jego debiutancki koncert odbył się 24 III 1959 w gdańskim Klubie Kultury [[RUDY KOT, klub muzyczno-rozrywkowy | Rudy Kot]] przy ul. Garncarskiej 18 (data jest uważana za dzień symbolicznych narodzin polskiego rocka). W skład grupy wchodzili byli członkowie gdańskiego Modern Jazz Sekstetu: gitarzysta Leszek Bogdanowicz (właściwie Bogusław Grzyb), kontrabasista Leonard Szymański i perkusista Edward Malicki. Obok nich wystąpili: Andrzej Sułocki na fortepianie i Jan Kirsznik na saksofonie tenorowym, wokaliści [[WYROBEK BOGUSŁAW, muzyk-samouk, wokalista | Bogusław Wyrobek]] i Marek Tarnowski (właściwie Wojciech Zieliński). Później Andrzeja Sułockiego zastąpił Zbigniew Garsen (właściwie Zbigniew Wilk). Opiekę artystyczną nad zespołem sprawował [[WALICKI FRANCISZEK, dziennikarz | Franciszek Walicki]].<br/><br/> |
| − | 22 V 1959 zespół wygrał Ogólnopolski Konkurs Orkiestr Jazzowych i Rozrywkowych, zorganizowany przez „Sztandar Młodych” w Warszawie. W lipcu 1959 roku podjął współpracę z 15-letnim Wasilem Michajem, znanym później jako Michaj Burano. Kolejnym członkiem grupy został Andrzej Jordan (właściwie Andrzej Szmilichowski). W połowie września 1959 | + | 22 V 1959 zespół wygrał Ogólnopolski Konkurs Orkiestr Jazzowych i Rozrywkowych, zorganizowany przez „Sztandar Młodych” w Warszawie. W lipcu 1959 roku podjął współpracę z 15-letnim Wasilem Michajem, znanym później jako Michaj Burano. Kolejnym członkiem grupy został Andrzej Jordan (właściwie Andrzej Szmilichowski). W połowie września 1959 zespół dokonał jedynych nagrań radiowych: ''Butterfingers'', ''Elevator Rock'', ''Stormy Weather'', ''James Rider'', ''Mambo Rock'', ''Rock-a-Beatin’ Boogie'', ''Big Boogie-Woogie'' oraz ''Malaguena''.<br/><br/> |
We wrześniu 1959 wyruszył na tournée po Polsce. Koncerty okazały się wielkim sukcesem. Atmosfera panująca w salach – hałas, krzyki, gwizdy zagłuszające często muzykę – utwierdziła władze w przekonaniu, że organizatorzy nie potrafili zapewnić porządku na koncertach. Po koncercie w Katowicach 17 IX 1959, kiedy to na widowni zaczęto palić gazety, ówczesny katowicki I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Gierek nakazał odwołanie drugiego występu. Jego opinia zaowocowała wydaniem zarządzenia Ministerstwa Kultury i Sztuki, zakazującego występów w salach większych niż 400 miejsc. Oznaczało to koniec kariery zespołu; mniejsze sale nie mogły pokryć kosztów. Ostatni koncert odbył się 27 X 1959 w Gdańsku, zespół został rozwiązany 22 VI 1960 oficjalną uchwałą gdańskiego Jazz Clubu. W 1991 roku (pod nr. kategorii LP SX 3003) Polskie Nagrania Muza wydały płytę ''Złote lata polskiego beatu 1959–1961'', zawierającą sześć utworów zespołu. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | We wrześniu 1959 wyruszył na tournée po Polsce. Koncerty okazały się wielkim sukcesem. Atmosfera panująca w salach – hałas, krzyki, gwizdy zagłuszające często muzykę – utwierdziła władze w przekonaniu, że organizatorzy nie potrafili zapewnić porządku na koncertach. Po koncercie w Katowicach 17 IX 1959, kiedy to na widowni zaczęto palić gazety, ówczesny katowicki I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Gierek nakazał odwołanie drugiego występu. Jego opinia zaowocowała wydaniem zarządzenia Ministerstwa Kultury i Sztuki, zakazującego występów w salach większych niż 400 miejsc. Oznaczało to koniec kariery zespołu; mniejsze sale nie mogły pokryć kosztów. Ostatni koncert odbył się 27 X 1959 w Gdańsku, zespół został rozwiązany 22 VI 1960 oficjalną uchwałą gdańskiego Jazz Clubu. W 1991 roku (pod nr. kategorii LP SX 3003) Polskie Nagrania Muza wydały płytę ''Złote lata polskiego beatu 1959–1961'', zawierającą sześć utworów zespołu. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:54, 27 gru 2022
RHYTHM AND BLUES, pierwszy polski zespół rock and rollowy. Jego debiutancki koncert odbył się 24 III 1959 w gdańskim Klubie Kultury Rudy Kot przy ul. Garncarskiej 18 (data jest uważana za dzień symbolicznych narodzin polskiego rocka). W skład grupy wchodzili byli członkowie gdańskiego Modern Jazz Sekstetu: gitarzysta Leszek Bogdanowicz (właściwie Bogusław Grzyb), kontrabasista Leonard Szymański i perkusista Edward Malicki. Obok nich wystąpili: Andrzej Sułocki na fortepianie i Jan Kirsznik na saksofonie tenorowym, wokaliści Bogusław Wyrobek i Marek Tarnowski (właściwie Wojciech Zieliński). Później Andrzeja Sułockiego zastąpił Zbigniew Garsen (właściwie Zbigniew Wilk). Opiekę artystyczną nad zespołem sprawował Franciszek Walicki.
22 V 1959 zespół wygrał Ogólnopolski Konkurs Orkiestr Jazzowych i Rozrywkowych, zorganizowany przez „Sztandar Młodych” w Warszawie. W lipcu 1959 roku podjął współpracę z 15-letnim Wasilem Michajem, znanym później jako Michaj Burano. Kolejnym członkiem grupy został Andrzej Jordan (właściwie Andrzej Szmilichowski). W połowie września 1959 zespół dokonał jedynych nagrań radiowych: Butterfingers, Elevator Rock, Stormy Weather, James Rider, Mambo Rock, Rock-a-Beatin’ Boogie, Big Boogie-Woogie oraz Malaguena.
We wrześniu 1959 wyruszył na tournée po Polsce. Koncerty okazały się wielkim sukcesem. Atmosfera panująca w salach – hałas, krzyki, gwizdy zagłuszające często muzykę – utwierdziła władze w przekonaniu, że organizatorzy nie potrafili zapewnić porządku na koncertach. Po koncercie w Katowicach 17 IX 1959, kiedy to na widowni zaczęto palić gazety, ówczesny katowicki I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Edward Gierek nakazał odwołanie drugiego występu. Jego opinia zaowocowała wydaniem zarządzenia Ministerstwa Kultury i Sztuki, zakazującego występów w salach większych niż 400 miejsc. Oznaczało to koniec kariery zespołu; mniejsze sale nie mogły pokryć kosztów. Ostatni koncert odbył się 27 X 1959 w Gdańsku, zespół został rozwiązany 22 VI 1960 oficjalną uchwałą gdańskiego Jazz Clubu. W 1991 roku (pod nr. kategorii LP SX 3003) Polskie Nagrania Muza wydały płytę Złote lata polskiego beatu 1959–1961, zawierającą sześć utworów zespołu.
