KOCIOŁEK STANISŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KOCIOŁEK STANISŁAW na KOCIOŁEK STANISŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR) |
|||
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Kociołek_Stanisław.jpg |thumb| Stanisław Kociołek]] | ||
[[File: Stanisław_Kociołek.jpg |thumb| Stanisław Kociołek]] | [[File: Stanisław_Kociołek.jpg |thumb| Stanisław Kociołek]] | ||
| − | '''STANISŁAW KOCIOŁEK''' (3 V 1933 Warszawa – 1 X 2015 Warszawa), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] w Gdańsku | + | '''STANISŁAW KOCIOŁEK''' (3 V 1933 Warszawa – 1 X 2015 Warszawa), I sekretarz [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej]] w Gdańsku. Najmłodszy z pięciorga dzieci (cztery córki) kolejarza (dyżurnego ruchu) w Warszawie, następnie rachmistrza w prywatnej fabryce Jana, i Marianny z domu Aniołkowskiej. W latach 1939–1944 uczył się w szkole powszechnej w Legionowie pod Warszawą (ukończył pięć klas). Po wojnie mieszkał z rodzicami w Wołominie, jeszcze w 1945 przeniósł się z nimi do Iławy, gdzie dokończył naukę w szkole podstawowej i rozpoczął naukę w liceum. Przez kilka miesiącu w 1949 uczył się w liceum księży salezjanów w Aleksandrowie Kujawskim, opuścił je z antykościelnym nastawieniem, maturę w Iławie zdał w 1951, zdobywając także specjalizację nauczycielską. Od 1948 należał do Związku Młodzieży Polskiej. <br/><br/> |
| − | Od 21 XII 1967 do 2 VII 1970 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, najmłodszy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego (KC) PZPR (listopad 1968 – luty 1971), od czerwca do grudnia wicepremier, od grudnia 1970 do lutego sekretarz KC PZPR. W latach 1965–1971 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). | + | Po maturze został kierownikiem szkoły w Piotrkowie koło Iławy, uczył również języka polskiego i historii. Od 1952 do 1957 studiował na Wydziale Filozoficzno-Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), w 1956–1958 sekretarz Komitetu Uczelnianego PZPR na UW, 1960–1963 sekretarz Komitetu Centralnego Związku Młodzieży Socjalistycznej, 1963–1964 I sekretarz Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa-Śródmieście, od lipca 1964 do grudnia 1967 I sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR. W 1966 był organizatorem wielkiej manifestacji w stolicy z okazji Milenium Państwa Polskiego.<br/><br/> |
| − | W czasie jego kadencji w Gdańsku doszło do rozruchów studenckich ([[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marzec 1968 w Gdańsku]]). Popierał starania o utworzenie [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]], współodpowiedzialny za masakrę robotników Wybrzeża w [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]]. W następstwie wydarzeń przeniesiony do służby dyplomatycznej.<br/><br/> | + | Od 21 XII 1967 do 2 VII 1970 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, najmłodszy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego (KC) PZPR (listopad 1968 – luty 1971), od czerwca do grudnia wicepremier, od grudnia 1970 do lutego sekretarz KC PZPR. W latach 1965–1971 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). W czasie jego kadencji w Gdańsku doszło do rozruchów studenckich ([[MARZEC 1968 W GDAŃSKU | marzec 1968 w Gdańsku]]). Popierał starania o utworzenie [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]], współodpowiedzialny za masakrę robotników Wybrzeża w [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]]. W następstwie wydarzeń przeniesiony do służby dyplomatycznej.<br/><br/> |
| − | W latach 1971–1978 ambasador PRL w Belgii i Luksemburgu, od 1980 do 1982 redaktor naczelny miesięcznika „Polish Perspectives”, w 1980 ambasador w Tunezji, w 1980–1982 I sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR, od 1982 do 1985 ambasador w ZSRR | + | W latach 1971–1978 ambasador PRL w Belgii i Luksemburgu, od 1980 do 1982 i od 1985 do 1989 redaktor naczelny miesięcznika „Polish Perspectives”, w 1980 ambasador w Tunezji, w 1980–1982 I sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR, od 1982 do 1985 ambasador w ZSRR. <br/><br/> |
| − | Jeden z oskarżonych w trwającym od | + | Jeden z oskarżonych w trwającym od 1995 procesie o „sprawstwo kierownicze” grudniowej masakry na Wybrzeżu ([[GRUDZIEŃ 1970, śledztwo i proces | Grudzień 1970, śledztwo i proces]]), w kwietniu 2013 uniewinniony przez Sąd Okręgowy w Warszawie, w grudniu 2013 Prokuratora Okręgowa w Gdańsku złożyła apelację od wyroku, 30 VI 2014 Sąd Apelacyjny w Warszawie podtrzymał wyrok uniewinniający. <br/><br/> |
| + | Odznaczony był między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Pochowany 7 X 2015 w kolumbarium na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach, pogrzebowi towarzyszyła manifestacja środowisk oskarżających go o spowodowanie tragedii Grudnia 1970. {{author: PB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:37, 3 paź 2022
STANISŁAW KOCIOŁEK (3 V 1933 Warszawa – 1 X 2015 Warszawa), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku. Najmłodszy z pięciorga dzieci (cztery córki) kolejarza (dyżurnego ruchu) w Warszawie, następnie rachmistrza w prywatnej fabryce Jana, i Marianny z domu Aniołkowskiej. W latach 1939–1944 uczył się w szkole powszechnej w Legionowie pod Warszawą (ukończył pięć klas). Po wojnie mieszkał z rodzicami w Wołominie, jeszcze w 1945 przeniósł się z nimi do Iławy, gdzie dokończył naukę w szkole podstawowej i rozpoczął naukę w liceum. Przez kilka miesiącu w 1949 uczył się w liceum księży salezjanów w Aleksandrowie Kujawskim, opuścił je z antykościelnym nastawieniem, maturę w Iławie zdał w 1951, zdobywając także specjalizację nauczycielską. Od 1948 należał do Związku Młodzieży Polskiej.
Po maturze został kierownikiem szkoły w Piotrkowie koło Iławy, uczył również języka polskiego i historii. Od 1952 do 1957 studiował na Wydziale Filozoficzno-Socjologicznym Uniwersytetu Warszawskiego (UW). Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), w 1956–1958 sekretarz Komitetu Uczelnianego PZPR na UW, 1960–1963 sekretarz Komitetu Centralnego Związku Młodzieży Socjalistycznej, 1963–1964 I sekretarz Komitetu Dzielnicowego PZPR Warszawa-Śródmieście, od lipca 1964 do grudnia 1967 I sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR. W 1966 był organizatorem wielkiej manifestacji w stolicy z okazji Milenium Państwa Polskiego.
Od 21 XII 1967 do 2 VII 1970 I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, najmłodszy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku członek Biura Politycznego Komitetu Centralnego (KC) PZPR (listopad 1968 – luty 1971), od czerwca do grudnia wicepremier, od grudnia 1970 do lutego sekretarz KC PZPR. W latach 1965–1971 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL). W czasie jego kadencji w Gdańsku doszło do rozruchów studenckich ( marzec 1968 w Gdańsku). Popierał starania o utworzenie Uniwersytetu Gdańskiego, współodpowiedzialny za masakrę robotników Wybrzeża w grudniu 1970. W następstwie wydarzeń przeniesiony do służby dyplomatycznej.
W latach 1971–1978 ambasador PRL w Belgii i Luksemburgu, od 1980 do 1982 i od 1985 do 1989 redaktor naczelny miesięcznika „Polish Perspectives”, w 1980 ambasador w Tunezji, w 1980–1982 I sekretarz Komitetu Warszawskiego PZPR, od 1982 do 1985 ambasador w ZSRR.
Jeden z oskarżonych w trwającym od 1995 procesie o „sprawstwo kierownicze” grudniowej masakry na Wybrzeżu ( Grudzień 1970, śledztwo i proces), w kwietniu 2013 uniewinniony przez Sąd Okręgowy w Warszawie, w grudniu 2013 Prokuratora Okręgowa w Gdańsku złożyła apelację od wyroku, 30 VI 2014 Sąd Apelacyjny w Warszawie podtrzymał wyrok uniewinniający.
Odznaczony był między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Pochowany 7 X 2015 w kolumbarium na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach, pogrzebowi towarzyszyła manifestacja środowisk oskarżających go o spowodowanie tragedii Grudnia 1970.
