ROGIŃSKI BOLESŁAW, artysta plastyk, grafik
| (Nie pokazano 16 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Bolesław_Rogiński.jpg | thumb| | + | [[File: 1_Bolesław_Rogiński.jpg |thumb| Bolesław Rogiński, portret z lat 50. XX wieku]] |
| + | [[File: 3_Łukasz_Rogiński.jpg |thumb| Bolesław (z lewej) przy budowie fontanny w Gdyni, 1971–1974]] | ||
| + | [[File: Władysława_Rogińska.jpg |thumb| Władysława Rogińska, autoportret]] | ||
| + | [[File: 2_Bolesław_Rogiński.jpg |thumb| Wiesława i Bolesław Rogińscy, koniec lat 80. XX wieku]] | ||
| + | [[File: Bolesław_Rogiński.jpg | thumb| Bolesław Rogiński, ''Las brzozowy'', 1925]] | ||
| + | [[File: 2_Władysława_Rogińska.jpg |thumb| Władysława Rogińska, ''Wydmy koło Łeby'', akwaforta, akwatinta, 1955]] | ||
| − | '''BOLESŁAW ROGIŃSKI''' (9 XI 1907 Wiazyń, powiat Wilno – 21 VI 1990 Gdańsk), artysta plastyk, grafik. Studia plastyczne ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (USB) w pracowni graficznej prof. Jerzego Hoppena (1891–1969), tam też rozpoczął działalność artystyczną.<br/><br/> | + | '''BOLESŁAW ROGIŃSKI''' (9 XI 1907 Wiazyń, powiat Wilno – 21 VI 1990 Gdańsk), artysta plastyk, grafik. Studia plastyczne ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (USB) w pracowni graficznej prof. Jerzego Hoppena (1891–1969), tam też rozpoczął działalność artystyczną. W twórczości wileńskiego okresu pozostawał pod wpływem Ferdynanda Ruszczyca, stosując ciemną i stonowaną paletę barw. Pracował też jako rysownik przy wykopaliskach archeologicznych, był ilustratorem publikacji naukowych. <br/><br/> |
| − | Od 1945 | + | Od 1945 w Gdańsku. Na zlecenie władz miasta tworzył w latach 1945–1946, wraz z grupą osiadłych w Gdańsku artystów plastyków (głównie wileńskich): [[ŻUKOWSKI STANISŁAW, artysta plastyk | Stanisławem Żukowskim]], [[ROLICZ STANISŁAW, artysta malarz, grafik, pedagog | Stanisławem Roliczem]], [[KILARSKI MACIEJ, historyk sztuki, konserwator, patron gdańskiej ulicy | Maciejem Kilarskim]] i innymi, dokumentację rysunkową gdańskich zabytków ocalałych ze zniszczeń wojennych. Była ona wykorzystywana przy opracowywaniu dokumentacji architektonicznej w czasie ich odbudowy. Prace pokazano 17 VII 1946 na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku ''Zabytki Starego Gdańska'', w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Miejskiego Teatru „Miniatura”]]) przy al. Grunwaldzkiej 16. Z synem [[ROGIŃSKI ŁUKASZ, artysta plastyk, grafik, ceramik | Łukaszem]] zaprojektował, a następnie zrealizował w latach 1971–1974 fontannę z betonowymi misami o różnej wysokości na Skwerze Kościuszki w Gdyni. <br/><br/> |
| − | Tworzył prace graficzne w różnych technikach, tematy większości z nich to Gdańsk i morze. Uczestnik wielu gdańskich i ogólnopolskich wystaw plastycznych (prace znajdują się obecnie w polskich i fińskich muzeach). Działacz [[ZWIĄZEK POLSKICH ARTYSTÓW PLASTYKÓW. OKRĘG GDAŃSKI| Związku Polskich Artystów Plastyków]]. W 1975 zainicjował i przez wiele lat prowadził jako komisarz konkursy polsko-fińskiej grafiki marynistycznej. Odbywały się one corocznie do 1985 na przemian w Gdańsku i Turku, brali w nich udział czołowi polscy i fińscy graficy.<br/><br/> | + | W Gdańsku odszedł od ciemnej kolorystyki na rzecz jasnej, bardziej nasyconej. Tworzył również prace graficzne w różnych technikach |
| − | 19 XII 1950 został wyróżniony nagrodą plastyczną przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, ponownie otrzymał ją 22 VII 1959, 4 VIII 1975 [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]]. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. <br/><br/> | + | (głównie akwaforty i linoryty), tematy większości z nich to Gdańsk i morze. Uczestnik wielu gdańskich i ogólnopolskich wystaw plastycznych (prace znajdują się obecnie w polskich i fińskich muzeach). Działacz [[ZWIĄZEK POLSKICH ARTYSTÓW PLASTYKÓW. OKRĘG GDAŃSKI| Związku Polskich Artystów Plastyków]], w 1966 wiceprezes Klubu Marynistów LOK w Gdańsku. W 1975 zainicjował i przez wiele lat prowadził jako komisarz konkursy polsko-fińskiej grafiki marynistycznej. Odbywały się one corocznie do 1985 na przemian w Gdańsku i Turku, brali w nich udział czołowi polscy i fińscy graficy.<br/><br/> |
| − | Od 1935 żonaty był z Władysławą z domu Żukowską (1908 Wilno – 1992 Wrocław), absolwentką Seminarium Nauczycielskiego w Wilnie, Wydziału Sztuk Pięknych USB w Wilnie i Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, malarką nadmorskich krajobrazów, portretów, scen z życia rybaków, portów rybackich.<br/><br/> | + | 19 XII 1950 został wyróżniony nagrodą plastyczną przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, ponownie otrzymał ją 22 VII 1959, 4 VIII 1975 [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]]. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1978 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za organizację i popularyzację ogólnopolskich konkursów ''Grafiki Marynistyczne'' w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik [[LITERY, pismo | „Litery”]]. Otrzymał także Złotą Odznaką Związku Polskich Artystów Plastyków i Medal Turun Taiteilijaseura (Towarzystwo Artystów Plastyków w Turku; Finlandia).<br/><br/> |
| + | Od 1935 żonaty był z Władysławą z domu Żukowską (22 II 1908 Wilno – 1992 Wrocław), siostrą [[ŻUKOWSKI STANISŁAW, artysta plastyk | Stanisława Żukowskiego]], absolwentką Seminarium Nauczycielskiego w Wilnie i nauczycielką na wileńskiej wsi, następnie studentką Wydziału Sztuk Pięknych USB w Wilnie (uczennica Aleksandra Szturmana (1869–1944)) i po wojnie Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom 1948), w latach 1940–1944 w Wilnie organizatorką tajnych kompletów z nauczania początkowego, w Gdańsku wykładającą m.in. w Studium Nauczycielskim, malarką nadmorskich krajobrazów, portretów, scen z życia rybaków, portów rybackich, twórczynią grafik (m.in. drzeworytów, linorytów). Byli rodzicami Justyny, [[ROGIŃSKI ŁUKASZ, artysta plastyk, grafik, ceramik | Łukasza]], malarza, grafika i ceramika, oraz Małgorzaty po mężu Niemczyk.<br/><br/> | ||
Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 20:01, 30 lis 2023
BOLESŁAW ROGIŃSKI (9 XI 1907 Wiazyń, powiat Wilno – 21 VI 1990 Gdańsk), artysta plastyk, grafik. Studia plastyczne ukończył na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (USB) w pracowni graficznej prof. Jerzego Hoppena (1891–1969), tam też rozpoczął działalność artystyczną. W twórczości wileńskiego okresu pozostawał pod wpływem Ferdynanda Ruszczyca, stosując ciemną i stonowaną paletę barw. Pracował też jako rysownik przy wykopaliskach archeologicznych, był ilustratorem publikacji naukowych.
Od 1945 w Gdańsku. Na zlecenie władz miasta tworzył w latach 1945–1946, wraz z grupą osiadłych w Gdańsku artystów plastyków (głównie wileńskich): Stanisławem Żukowskim, Stanisławem Roliczem, Maciejem Kilarskim i innymi, dokumentację rysunkową gdańskich zabytków ocalałych ze zniszczeń wojennych. Była ona wykorzystywana przy opracowywaniu dokumentacji architektonicznej w czasie ich odbudowy. Prace pokazano 17 VII 1946 na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku Zabytki Starego Gdańska, w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (obecny budynek Miejskiego Teatru „Miniatura”) przy al. Grunwaldzkiej 16. Z synem Łukaszem zaprojektował, a następnie zrealizował w latach 1971–1974 fontannę z betonowymi misami o różnej wysokości na Skwerze Kościuszki w Gdyni.
W Gdańsku odszedł od ciemnej kolorystyki na rzecz jasnej, bardziej nasyconej. Tworzył również prace graficzne w różnych technikach
(głównie akwaforty i linoryty), tematy większości z nich to Gdańsk i morze. Uczestnik wielu gdańskich i ogólnopolskich wystaw plastycznych (prace znajdują się obecnie w polskich i fińskich muzeach). Działacz Związku Polskich Artystów Plastyków, w 1966 wiceprezes Klubu Marynistów LOK w Gdańsku. W 1975 zainicjował i przez wiele lat prowadził jako komisarz konkursy polsko-fińskiej grafiki marynistycznej. Odbywały się one corocznie do 1985 na przemian w Gdańsku i Turku, brali w nich udział czołowi polscy i fińscy graficy.
19 XII 1950 został wyróżniony nagrodą plastyczną przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, ponownie otrzymał ją 22 VII 1959, 4 VIII 1975 Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1978 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Za organizację i popularyzację ogólnopolskich konkursów Grafiki Marynistyczne w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik „Litery”. Otrzymał także Złotą Odznaką Związku Polskich Artystów Plastyków i Medal Turun Taiteilijaseura (Towarzystwo Artystów Plastyków w Turku; Finlandia).
Od 1935 żonaty był z Władysławą z domu Żukowską (22 II 1908 Wilno – 1992 Wrocław), siostrą Stanisława Żukowskiego, absolwentką Seminarium Nauczycielskiego w Wilnie i nauczycielką na wileńskiej wsi, następnie studentką Wydziału Sztuk Pięknych USB w Wilnie (uczennica Aleksandra Szturmana (1869–1944)) i po wojnie Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (dyplom 1948), w latach 1940–1944 w Wilnie organizatorką tajnych kompletów z nauczania początkowego, w Gdańsku wykładającą m.in. w Studium Nauczycielskim, malarką nadmorskich krajobrazów, portretów, scen z życia rybaków, portów rybackich, twórczynią grafik (m.in. drzeworytów, linorytów). Byli rodzicami Justyny, Łukasza, malarza, grafika i ceramika, oraz Małgorzaty po mężu Niemczyk.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
