MAZUREK PIOTR PAWEŁ, ksiądz, pułkownik

Aktualna wersja na dzień 17:35, 13 paź 2022

Piotr Mazurek

PIOTR PAWEŁ MAZUREK (11 VII 1914 Emilianów, powiat Lublin – 25 II 2001 Warszawa), ksiądz rzymskokatolicki, pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn rolnika Andrzeja i Teofili. Uczył się w szkole powszechnej w Piaskach i gimnazjum w Kraśniku. W latach 1934–1939 alumn Wyższego Seminarium Duchownego w Lublinie. Święcenia kapłańskie przyjął 14 IV 1940 w Lublinie. Wikariusz w parafiach Piaski Lubelskie (1940–1940) i Bystrzyca koło Lublina (1940–1942). Następnie katecheta w Lublinie, zaangażowany w tajne nauczanie w szkołach średnich w latach 1942–1944; kapelan Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ).

10 IX 1944 wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego w Lublinie. Jako kapelan 14. Brygady Artylerii Ciężkiej brał udział w walkach na warszawskiej Pradze, o Gdańsk oraz Wał Pomorski. W 1945 kapelan 9. Zapasowego Pułku Piechoty w Olsztynie, następnie w latach 1945–1950 kierownik kancelarii i notariusz szefostwa Duszpasterstwa Wojskowego (Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego). Początkowo w stopniu kapitana, od 1946 – majora, w 1948 mianowany podpułkownikiem. W 1949 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W 1950 przeniesiony do rezerwy, a w rzeczywistości wydalony z duszpasterstwa wojskowego z powodu krytyki rządów komunistycznych oraz ukrywania przynależności do NSZ. Powrócił wówczas do pracy w diecezji lubelskiej. W latach 1950–1954 wikariusz w parafii św. Agnieszki w Lublinie, zatrudniony też w kurii biskupiej (notariusz). W latach 1954–1965 administrator parafii w Potoku Wielkim. Pełnił też funkcję wicedziekana dekanatu zaklikowskiego. Za zgodą biskupa lubelskiego i władz państwowych powrócił do duszpasterstwa wojskowego w 1965, początkowo na etacie cywilnym (jako tzw. kapelan pomocniczy). Dopiero w 1971 powtórnie powołany do zawodowej służby wojskowej. Od 1965 członek Zrzeszenia Katolików Caritas.

Wyznaczony na stanowisko pełniącego obowiązki proboszcza Garnizonu Gdańsk, 29 X 1965 przejął kościół garnizonowy św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Rozpoczął odnawianie świątyni, która nie była remontowana od lat czterdziestych, między innymi zabezpieczył pęknięcia w sklepieniu, a w miejsce czterech prowizorycznych ołtarzy sprawił pięć nowych, w tym jeden zgodny z zaleceniami soborowymi („twarzą do ludu”). Nawiązał udaną współpracę z duchowieństwem diecezjalnym, uruchomił punkt katechetyczny przy kościele i jako jedyny z kapelanów wojskowych we Wrzeszczu otrzymał prawa rektora kościoła. Pomimo osiągnięć po roku został przeniesiony do Szczecina. Kościół przekazał swemu następcy 25 XI 1966.

Był kapelanem wojskowym w Szczecinie (1966–1971), Inowrocławiu (1971–1972) i Radomiu (1972–1978). W 1967 obronił doktorat na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego; wykładowca na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1968–1970). Awansowany do stopnia pułkownika w 1972. W 1978 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Warszawie, gdzie pomagał w duszpasterstwie w parafii na Okęciu. W 1996 mianowany kanonikiem honorowym Kapituły Archikatedralnej w Lublinie.

Pozostawił po sobie relację z czasu wojny, w której krótko przedstawił walki i zdobycie Gdańska (Wspomnienia wojenne kapelanów wojskowych 1939–1945, red. Julian Humeński, kilka wydań).

Odznaczony między innymi Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Orderem Odrodzenia Polski V klasy (1946). DG