STEFFENS CARL WILHELM GUSTAV, kupiec, radca
| (Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: Carl_Wilhelm_Gustav__Steffens.jpg |thumb|Kamienice przy ul. | + | [[File: Carl_Wilhelm_Gustav__Steffens.jpg |thumb|Kamienice przy ul. Długiej 27–29]] |
| − | '''CARL WILHELM GUSTAV STEFFENS''' (1 IV 1790 Gdańsk – 2 VI 1861 Gdańsk), kupiec. Syn [[STEFFENS CARL GOTTLIEB | Carla Gottlieba Steffensa]], brat | + | '''CARL WILHELM GUSTAV STEFFENS''' (1 IV 1790 Gdańsk – 2 VI 1861 Gdańsk), kupiec. Syn [[STEFFENS CARL GOTTLIEB, kupiec | Carla Gottlieba Steffensa]], brat m.in. [[STEFFENS EDUARD LUDWIG FERDINAND, kupiec, radny | Eduarda Ludwiga]] i Friedricha Adolpha Eugena (1798–1832). W 1831 współwłaściciel firmy handlu i eksportu zboża „C.G. Steffens und Söhn” z kantorem przy Langer Markt 499 (Długi Targ 41; [[ZŁOTA KAMIENICZKA | Złota Kamieniczka]]). W 1832 jako właściciel po ojcu wsi Przywidz i okolicznych dóbr, ufundował w tej wsi nowy kościół ewangelicki. Dobra przywidzkie sprzedał w 1838 pomorskiej rodzinie von Puttkamerów. W latach 1817–1844 posiadał kamienicę przy Langgasse 393 (ul. Długa 28), zwaną „Adam i Ewa” (w której wedle [[LEGENDY GDAŃSKIE| legend gdańskich]] straszyło i przez lata stała niezamieszkała), od 1831 mieszkał i miał kantor firmy w także należącej do niego sąsiedniej kamienicy pod nr 392 (ul. Długa 27) z domem tylnym przy Hundegasse 337 (ul. Ogarna 113). W 1862 spadkobiercy sprzedali dwie ostatnie kamienice (przy Długiej i Ogarnej) kupcowi z [[ZAROŚLAK | Zaroślaka]], Ludwigowi Merschbergerowi (1811–1880).<br/><br/> |
| − | W latach 1826–1849 był członkiem gdańskiej [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców]]. W 1846 wraz z żoną byli członkami [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]].<br/><br/> | + | W latach 1826–1849 był członkiem gdańskiej [[KORPORACJA KUPCÓW GDAŃSKICH | Korporacji Kupców]], w 1854–1859 nieetatowy radca w Zarządzie Miejskim. W 1846 wraz z żoną byli członkami [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]].<br/><br/> |
| − | Od 1816 żonaty był z Emilią Charlottą von Plehn (7 VII 1795 Anglia – 1832 Gdańsk). Po jej śmierci, w czerwcu 1834 zawarł w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] ponowny związek małżeński z panną Marią Friederike (7 II 1803 – 2 IX 1848), córką gdańskiego lekarza [[GÖTZ GOTTFRIED | Gottfrieda Götza]]. Ojciec siedmiorga dzieci, w tym synów: artysty malarza [[STEFFENS FRANZ WILHELM | Franza Wilhelma]], kupców Carla Richarda (1817–1872) i Maxa Gustava (1843–1894), oraz córek: Mety (1823 –1914), Elisabeth (1835–1920), Klary (1840–1882) i Johanny ( | + | Od 1816 żonaty był z Emilią Charlottą von Plehn (7 VII 1795 Anglia – 1832 Gdańsk). Po jej śmierci, w czerwcu 1834 zawarł w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] ponowny związek małżeński z panną Marią Friederike (7 II 1803 – 2 IX 1848), córką gdańskiego lekarza [[GÖTZ GOTTFRIED, lekarz, radny | Gottfrieda Götza]]. Ojciec siedmiorga dzieci, w tym synów: artysty malarza [[STEFFENS FRANZ WILHELM, artysta plastyk | Franza Wilhelma]], kupców Carla Richarda (1817–1872) i Maxa Gustava (1843–1894), w 1874–1894 właściciela kamienicy przy Brotbänkengasse 4 (ul. Chlebnicka), w 1884–1894 także sąsiedniej pod nr 5, oraz córek: Mety (1823 –1914), Elisabeth (1835–1920), Klary (1840–1882) i Johanny (1841–1882). Na synu Maxa Gustava, doktorze Erichu Steffensie (1888 – 1915) prawniku, poległym na froncie podczas I wojny światowej, zakończył się w linii męskiej ponad stuletni okres obecności rodziny Steffensów w życiu Gdańska. W Gdańsku do 1918, w kamienicach przy Brotbänkengasse 4 i 5, mieszkała wdowa po Maxie Gustavie, Helena z domu Meyer (1859–1936), która sprzedała domy gminie miejskiej, do 1945 w mieście przebywała jej młodsza córka Margot (zm. 1980) panna, lekarka. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 13:52, 28 lip 2024
CARL WILHELM GUSTAV STEFFENS (1 IV 1790 Gdańsk – 2 VI 1861 Gdańsk), kupiec. Syn Carla Gottlieba Steffensa, brat m.in. Eduarda Ludwiga i Friedricha Adolpha Eugena (1798–1832). W 1831 współwłaściciel firmy handlu i eksportu zboża „C.G. Steffens und Söhn” z kantorem przy Langer Markt 499 (Długi Targ 41; Złota Kamieniczka). W 1832 jako właściciel po ojcu wsi Przywidz i okolicznych dóbr, ufundował w tej wsi nowy kościół ewangelicki. Dobra przywidzkie sprzedał w 1838 pomorskiej rodzinie von Puttkamerów. W latach 1817–1844 posiadał kamienicę przy Langgasse 393 (ul. Długa 28), zwaną „Adam i Ewa” (w której wedle legend gdańskich straszyło i przez lata stała niezamieszkała), od 1831 mieszkał i miał kantor firmy w także należącej do niego sąsiedniej kamienicy pod nr 392 (ul. Długa 27) z domem tylnym przy Hundegasse 337 (ul. Ogarna 113). W 1862 spadkobiercy sprzedali dwie ostatnie kamienice (przy Długiej i Ogarnej) kupcowi z Zaroślaka, Ludwigowi Merschbergerowi (1811–1880).
W latach 1826–1849 był członkiem gdańskiej Korporacji Kupców, w 1854–1859 nieetatowy radca w Zarządzie Miejskim. W 1846 wraz z żoną byli członkami Towarzystwa Przyjaciół Sztuki.
Od 1816 żonaty był z Emilią Charlottą von Plehn (7 VII 1795 Anglia – 1832 Gdańsk). Po jej śmierci, w czerwcu 1834 zawarł w kościele Najświętszej Marii Panny ponowny związek małżeński z panną Marią Friederike (7 II 1803 – 2 IX 1848), córką gdańskiego lekarza Gottfrieda Götza. Ojciec siedmiorga dzieci, w tym synów: artysty malarza Franza Wilhelma, kupców Carla Richarda (1817–1872) i Maxa Gustava (1843–1894), w 1874–1894 właściciela kamienicy przy Brotbänkengasse 4 (ul. Chlebnicka), w 1884–1894 także sąsiedniej pod nr 5, oraz córek: Mety (1823 –1914), Elisabeth (1835–1920), Klary (1840–1882) i Johanny (1841–1882). Na synu Maxa Gustava, doktorze Erichu Steffensie (1888 – 1915) prawniku, poległym na froncie podczas I wojny światowej, zakończył się w linii męskiej ponad stuletni okres obecności rodziny Steffensów w życiu Gdańska. W Gdańsku do 1918, w kamienicach przy Brotbänkengasse 4 i 5, mieszkała wdowa po Maxie Gustavie, Helena z domu Meyer (1859–1936), która sprzedała domy gminie miejskiej, do 1945 w mieście przebywała jej młodsza córka Margot (zm. 1980) panna, lekarka.
