CZERWONE GITARY
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Czerwone Gitary, od lewej - Jerzy Skrzypczyk, Seweryn Krajewski, Jerzy Kossela, Krzysztof Klenczon, Bernard Dornowski, 1966.JPG|thumb|Czerwone Gitary, od lewej: Jerzy Skrzypczyk, Seweryn Krajewski, Jerzy Kossela, Krzysztof Klenczon, Bernard Dornowski, 1966]] | [[File:Czerwone Gitary, od lewej - Jerzy Skrzypczyk, Seweryn Krajewski, Jerzy Kossela, Krzysztof Klenczon, Bernard Dornowski, 1966.JPG|thumb|Czerwone Gitary, od lewej: Jerzy Skrzypczyk, Seweryn Krajewski, Jerzy Kossela, Krzysztof Klenczon, Bernard Dornowski, 1966]] | ||
| − | '''CZERWONE GITARY''', zespół wokalno-instrumentalny założony 3 I 1965 | + | '''CZERWONE GITARY''', zespół wokalno-instrumentalny założony 3 I 1965, był kontynuacją popularnego w Trójmieście zespołu Pięciolinie. Początkowo w składzie: [[KLENCZON KRZYSZTOF, gitarzysta, wokalista, kompozytor | Krzysztof Klenczon]], Jerzy Kossela, Bernard Dornowski, Jerzy Skrzypczyk, Henryk Zomerski i gościnnie Seweryn Krajewski. Pierwszy występ odbył się 15 stycznia w Elblągu. Opiekę nad zespołem sprawował Klub Stoczni Gdańskiej im. Lenina „Ster”. Jesienią 1965 zespół wyruszyły w pierwszą, cieszącą się wielkim powodzeniem trasę koncertową, pod hasłem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce". Jesienią 1965 zespół wyruszyły w pierwszą, cieszącą się wielkim powodzeniem trasę koncertową, pod hasłem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce". Od 1 I 1966 do 20 III 1967 zespół występował w składzie: Dornowski, Kossela i Klenczon (gitary), Krajewski (gitara basowa) i Skrzypczyk (perkusja), w 1968 odszedł Kossela, w grudniu 1969 Klenczon.<br/><br/> |
Szczyt popularności przypadł na 2. połowę lat 60., zespół określany był mianem polskich Beatlesów, na których w dużej mierze się wzorował. Zdobył wiele nagród, między innymi w latach 1968, 1970, 1974 na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (''Takie ładne oczy'', ''Biały krzyż'', ''Słowo jedyne – ty''), w 1969 nagrodę amerykańskiego pisma „Billboard”. Zespół cieszył się uznaniem także w NRD i ZSRR. W latach 80. przestał występować, co było rezultatem spadku popularności.<br/><br/> | Szczyt popularności przypadł na 2. połowę lat 60., zespół określany był mianem polskich Beatlesów, na których w dużej mierze się wzorował. Zdobył wiele nagród, między innymi w latach 1968, 1970, 1974 na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (''Takie ładne oczy'', ''Biały krzyż'', ''Słowo jedyne – ty''), w 1969 nagrodę amerykańskiego pisma „Billboard”. Zespół cieszył się uznaniem także w NRD i ZSRR. W latach 80. przestał występować, co było rezultatem spadku popularności.<br/><br/> | ||
| − | W | + | W 1991 wznowił występy estradowe, w składzie Kossela, Skrzypczyk, Zomerski i do 1997 Krajewski, rozpoczął nawet nagrywanie kolejnej płyty (z przebojem ''Nie jesteś sama''). Melodyjne piosenki komponowali najczęściej Krajewski i Klenczon, rzadziej Kossela, jeszcze rzadziej Dornowski i Skrzypczyk. Dyskografia obejmuje m.in. osiem płyt premierowych w Polsce. W latach 1965–2005 nagrali na płytach, w studiach radiowych i na koncertach 286 utworów. Uzyskali kilkakrotnie złotą płytę (pierwszą za płytę ''Czerwone Gitary 2'' – jako drudzy w Polsce). Wylansowali między innymi takie przeboje jak: ''Barwy jesieni'', ''Biały Krzyż'', ''Dozwolone od lat osiemnastu'', ''Historia jednej znajomości'', ''Matura'', ''Nad morzem'', ''No bo ty się boisz myszy'', ''Płoną góry, płoną lasy'', ''Nie spoczniemy''. 25 II 2021 nazwę Czerwonych Gitar otrzymał plac we Wrzeszczu Górnym, przy dawnym [[CRISTAL, restauracja, kawiarnia | Cristalu]]. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Aktualna wersja na dzień 15:00, 8 cze 2024
CZERWONE GITARY, zespół wokalno-instrumentalny założony 3 I 1965, był kontynuacją popularnego w Trójmieście zespołu Pięciolinie. Początkowo w składzie: Krzysztof Klenczon, Jerzy Kossela, Bernard Dornowski, Jerzy Skrzypczyk, Henryk Zomerski i gościnnie Seweryn Krajewski. Pierwszy występ odbył się 15 stycznia w Elblągu. Opiekę nad zespołem sprawował Klub Stoczni Gdańskiej im. Lenina „Ster”. Jesienią 1965 zespół wyruszyły w pierwszą, cieszącą się wielkim powodzeniem trasę koncertową, pod hasłem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce". Jesienią 1965 zespół wyruszyły w pierwszą, cieszącą się wielkim powodzeniem trasę koncertową, pod hasłem "Gramy i śpiewamy najgłośniej w Polsce". Od 1 I 1966 do 20 III 1967 zespół występował w składzie: Dornowski, Kossela i Klenczon (gitary), Krajewski (gitara basowa) i Skrzypczyk (perkusja), w 1968 odszedł Kossela, w grudniu 1969 Klenczon.
Szczyt popularności przypadł na 2. połowę lat 60., zespół określany był mianem polskich Beatlesów, na których w dużej mierze się wzorował. Zdobył wiele nagród, między innymi w latach 1968, 1970, 1974 na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (Takie ładne oczy, Biały krzyż, Słowo jedyne – ty), w 1969 nagrodę amerykańskiego pisma „Billboard”. Zespół cieszył się uznaniem także w NRD i ZSRR. W latach 80. przestał występować, co było rezultatem spadku popularności.
W 1991 wznowił występy estradowe, w składzie Kossela, Skrzypczyk, Zomerski i do 1997 Krajewski, rozpoczął nawet nagrywanie kolejnej płyty (z przebojem Nie jesteś sama). Melodyjne piosenki komponowali najczęściej Krajewski i Klenczon, rzadziej Kossela, jeszcze rzadziej Dornowski i Skrzypczyk. Dyskografia obejmuje m.in. osiem płyt premierowych w Polsce. W latach 1965–2005 nagrali na płytach, w studiach radiowych i na koncertach 286 utworów. Uzyskali kilkakrotnie złotą płytę (pierwszą za płytę Czerwone Gitary 2 – jako drudzy w Polsce). Wylansowali między innymi takie przeboje jak: Barwy jesieni, Biały Krzyż, Dozwolone od lat osiemnastu, Historia jednej znajomości, Matura, Nad morzem, No bo ty się boisz myszy, Płoną góry, płoną lasy, Nie spoczniemy. 25 II 2021 nazwę Czerwonych Gitar otrzymał plac we Wrzeszczu Górnym, przy dawnym Cristalu.
