OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Polacy_zatrzymani_w_Nowym_Porcie__1939.JPG|thumb|Polacy zatrzymani w Nowym Porcie, 1939]] | [[File:Polacy_zatrzymani_w_Nowym_Porcie__1939.JPG|thumb|Polacy zatrzymani w Nowym Porcie, 1939]] | ||
| − | '''OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE''' (Zivilgefangenenlager Neufahrwasser). Funkcjonował od 15 IX 1939 do 31 III 1940 w dawnych koszarach [[KOSZARY | koszary wojskowe przy Olivaer Straße 35C]] (ul. Oliwska), przyznanych Polsce w 1923 | + | [[File: Obóz_w_Nowym_Porcie.jpg |thumb| Zabudowania byłych koszar w Nowym Porcie, stan z lat 70. XX wieku]] |
| − | Pierwsi więźniowie trafili tam po 5 IX 1939, 15 września doprowadzono z [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]] około | + | [[File: Tablica_na_budynku_Straży_Granicznej_2.JPG |thumb| na budynku byłego obozu dla jeńców cywilnych w Nowym Porcie]] |
| − | Do marca 1940 | + | [[File: Tablica_na_budynku_Straży_Granicznej_1.JPG |thumb| Tablica pamiątkowa na budynku byłego obozu dla jeńców cywilnych w Nowym Porcie]] |
| − | W październiku 1939 | + | '''OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE''', właściwie: Obóz dla jeńców cywilnych w Nowym Porcie (Zivilgefangenenlager Neufahrwasser). Funkcjonował od 15 IX 1939 do 31 III 1940 w dawnych koszarach [[KOSZARY | koszary wojskowe przy Olivaer Straße 35C]] (ul. Oliwska), przyznanych Polsce w 1923, zasiedlonych przez pracowników polskich instytucji na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). Znajdowała się tu Komendantura Obozów Jenieckich Gdańska, kierowana przez Sturmbannführera SS Maxa Pauly’ego. Komendantura w sprawach administracyjnych i organizacyjnych podlegała Prezydium Policji w Gdańsku, które finansowało koszty utrzymania obozów oraz załogi.<br/><br/> |
| − | Załogę stanowili esesmani wywodzący się z terenu II WMG i będący członkami oddziału przeznaczonego do fizycznej eksterminacji Polaków na terenie Gdańska i północnego Pomorza [[WACHSTURMBANN EIMANN SS | SS-Wachsturmbann Eimann]]. Do grudnia 1939 | + | Pierwsi więźniowie trafili tam po 5 IX 1939, 15 września doprowadzono z [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]] około 2000 osób w eskorcie esesmańsko-policyjnej. Następnie skierowano tam aresztowanych Polaków z Gdyni (29 IX 1939 około 1000 więźniów cywilnych z tymczasowego obozu w Gdyni-Grabówku, kolejna grupa z tego obozu przybyła 10 X 1939), Helu (po jego kapitulacji, 4 X 1939 przybyło około 200 osób cywilnych i wojskowych), Torunia (10 I 1940 około 200 księży i osób cywilnych z obozu w VII Forcie w Toruniu) i innych miejscowości z terenu Pomorza (4 II 1940 grupa księży z obozu w klasztorze w Górnej Grupie).<br/><br/> |
| + | Do marca 1940 przeszło przez obóz od 8000 do 10 000 Polaków i Żydów. Zmarłych chowano na [[CMENTARZ NA ZASPIE | cmentarzu na Zaspie]]. Większość więźniów systematycznie kierowano do budowanego głównego [[OBÓZ STUTTHOF | obozu Stutthof]] i do obozów filialnych w Grenzdorfie (Graniczna Wieś koło Trąbek Wielkich) oraz w Matzkau ([[MAĆKOWY | Maćkowy]]). Grupa więźniów pracowała na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]], a ponad 1000 – jesienią 1939 odpłatnie u prywatnych gospodarzy przy zbiorze ziemniaków i buraków cukrowych na terenie Wielkich i Gdańskich Żuław. Stąd też wywożono więźniów na miejsce egzekucji w lasach Piaśnicy koło Wejherowa. Zdarzały się wypadki zwalniania z obozu, głównie z Gdańska, w wyniku starań rodzin lub firm, w których pracowali przed aresztowaniem.<br/><br/> | ||
| + | W październiku 1939 rozpoczęto zakładanie ksiąg i innych dokumentów ewidencyjnych, co kontynuowano w KL Stutthof. Od września 1939 do marca 1940 mieściła się tu również główna komenda pomorskich obozów dla aresztowanych Polaków, w tym Stutthofu. W lutym 1940 rozpoczęto likwidację obozu. Około 1000 więźniów odesłano stopniowo do KL Stutthof lub do istniejących podobozów; dokumentację oraz zawartość magazynów z odzieżą, zaopatrzeniem i zapasami żywności przeniesiono do powstałego już tzw. Starego Obozu w Stutthofie. 31 III 1940 obóz uległ likwidacji, 1 IV 1940 koszary przejęły władze wojskowe.<br/><br/> | ||
| + | Załogę stanowili esesmani wywodzący się z terenu II WMG i będący członkami oddziału przeznaczonego do fizycznej eksterminacji Polaków na terenie Gdańska i północnego Pomorza [[WACHSTURMBANN EIMANN SS, jednostka do zadań specjalnych | SS-Wachsturmbann Eimann]]. Do grudnia 1939 bezpośrednim szefem obozu (podległym mającej też tu siedzibę Komendanturze Obozów Jenieckich Gdańska) oficer gdańskiej policji SS-Hauptsturmführer Franz Christoffel, następnie SS-Obersturmführer Erich Gust. <br/><br/> | ||
| + | Po II wojnie światowej teren zajmowany przez Wojska Ochrony Pogranicza i [[MORSKI ODDZIAŁ STRAŻY GRANICZNEJ | Morskiego Oddziału Straży Granicznej]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:13, 25 lip 2024
OBÓZ DLA POLAKÓW W NOWYM PORCIE, właściwie: Obóz dla jeńców cywilnych w Nowym Porcie (Zivilgefangenenlager Neufahrwasser). Funkcjonował od 15 IX 1939 do 31 III 1940 w dawnych koszarach koszary wojskowe przy Olivaer Straße 35C (ul. Oliwska), przyznanych Polsce w 1923, zasiedlonych przez pracowników polskich instytucji na terenie II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). Znajdowała się tu Komendantura Obozów Jenieckich Gdańska, kierowana przez Sturmbannführera SS Maxa Pauly’ego. Komendantura w sprawach administracyjnych i organizacyjnych podlegała Prezydium Policji w Gdańsku, które finansowało koszty utrzymania obozów oraz załogi.
Pierwsi więźniowie trafili tam po 5 IX 1939, 15 września doprowadzono z Victoriaschule około 2000 osób w eskorcie esesmańsko-policyjnej. Następnie skierowano tam aresztowanych Polaków z Gdyni (29 IX 1939 około 1000 więźniów cywilnych z tymczasowego obozu w Gdyni-Grabówku, kolejna grupa z tego obozu przybyła 10 X 1939), Helu (po jego kapitulacji, 4 X 1939 przybyło około 200 osób cywilnych i wojskowych), Torunia (10 I 1940 około 200 księży i osób cywilnych z obozu w VII Forcie w Toruniu) i innych miejscowości z terenu Pomorza (4 II 1940 grupa księży z obozu w klasztorze w Górnej Grupie).
Do marca 1940 przeszło przez obóz od 8000 do 10 000 Polaków i Żydów. Zmarłych chowano na cmentarzu na Zaspie. Większość więźniów systematycznie kierowano do budowanego głównego obozu Stutthof i do obozów filialnych w Grenzdorfie (Graniczna Wieś koło Trąbek Wielkich) oraz w Matzkau ( Maćkowy). Grupa więźniów pracowała na Westerplatte, a ponad 1000 – jesienią 1939 odpłatnie u prywatnych gospodarzy przy zbiorze ziemniaków i buraków cukrowych na terenie Wielkich i Gdańskich Żuław. Stąd też wywożono więźniów na miejsce egzekucji w lasach Piaśnicy koło Wejherowa. Zdarzały się wypadki zwalniania z obozu, głównie z Gdańska, w wyniku starań rodzin lub firm, w których pracowali przed aresztowaniem.
W październiku 1939 rozpoczęto zakładanie ksiąg i innych dokumentów ewidencyjnych, co kontynuowano w KL Stutthof. Od września 1939 do marca 1940 mieściła się tu również główna komenda pomorskich obozów dla aresztowanych Polaków, w tym Stutthofu. W lutym 1940 rozpoczęto likwidację obozu. Około 1000 więźniów odesłano stopniowo do KL Stutthof lub do istniejących podobozów; dokumentację oraz zawartość magazynów z odzieżą, zaopatrzeniem i zapasami żywności przeniesiono do powstałego już tzw. Starego Obozu w Stutthofie. 31 III 1940 obóz uległ likwidacji, 1 IV 1940 koszary przejęły władze wojskowe.
Załogę stanowili esesmani wywodzący się z terenu II WMG i będący członkami oddziału przeznaczonego do fizycznej eksterminacji Polaków na terenie Gdańska i północnego Pomorza SS-Wachsturmbann Eimann. Do grudnia 1939 bezpośrednim szefem obozu (podległym mającej też tu siedzibę Komendanturze Obozów Jenieckich Gdańska) oficer gdańskiej policji SS-Hauptsturmführer Franz Christoffel, następnie SS-Obersturmführer Erich Gust.
Po II wojnie światowej teren zajmowany przez Wojska Ochrony Pogranicza i Morskiego Oddziału Straży Granicznej.
