JANKOWICZ ELEONORA, docent Akademii Medycznej w Gdańsku
(Utworzył nową stronę „{{web}} '''ELEONORA JANKOWICZ''' Category: Hasła w przygotowaniu”) |
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę JANKOWICZ ELEONORA na JANKOWICZ ELEONORA, docent Akademii Medycznej w Gdańsku) |
||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | + | [[File:1_Eleonora_Jankowicz.jpg|thumb|Eleonora Jankowicz]] | |
| − | [[Category: | + | '''ELEONORA JANKOWICZ''' (11 XI 1923 Lasunowo, Wileńszczyzna (obecnie Białoruś) – 2 IX 2003 Białystok) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z neurologii, docent [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]] (AMG). Córka Mojżesza Jankowicza, dozorcy drogowego i drogomistrza oraz Anny z domu Jaśnikiewicz, gospodyni domowej. Była najstarszą z trójki dzieci, siostra Irena była stomatologiem, brat Stanisław inżynierem. Uczyła się w Postawach (obecnie Białoruś) w szkole podstawowej, od 1936 w Gimnazjum Towarzystwa „Oświata”. Z powodu wybuchu II wojny światowej naukę przerwała w IX klasie. W 1941, dzięki pomocy ojca, rozpoczęła pracę w Gminnym Urzędzie Drogowym w Postawach. Od 1942 ukrywała się przed wywiezieniem na roboty do Niemiec. Pracowała przy remoncie koszar u inżyniera Jana Hurynowicza, od 1943 zatrudniła się w Białogórskim Starostwie Powiatowym w Postawach, w 1944 w Rejonowym Zarządzie Drogowym w Postawach. <br/><br/> |
| + | Po zakończeniu wojny z rodziną przeniosła się do Olsztyna. Po maturze w 1946 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej w Gdańsku]] (ALG). W 1951 podjęła pracę w Klinice Neurologii ALG na stanowisku asystentki, w 1952 otrzymała dyplom lekarza. W 1954 uzyskała specjalizację I stopnia z neurologii, w 1958 specjalizację II stopnia. Od 1960 doktor nauk medycznych na podstawie rozprawy ''Ruchy oddechowe postaci pozapiramidowej wczesnego porażenia mózgowego dziecięcego'' (promotor Zofia Majewska). <br/><br/> | ||
| + | W 1962 brała udział w II Międzynarodowym Kongresie Rehabilitacyjnym w Dreźnie, w 1965 przebywała na trzymiesięcznym stypendium Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej w Garches pod Paryżem. Od 1967, na podstawie dorobku i rozprawy ''Postać pozapiramidowa a inne postacie mózgowego porażenia dziecięcego'', doktor habilitowany nauk medycznych. W 1970 brała udział w II Międzynarodowym Sympozjum Neurologii Dziecięcej w Paryżu. <br/><br/> | ||
| + | Od 1971 docent, od 1 października tego roku kierownik Kliniki Neurologii Akademii Medycznej (AM) w Białymstoku. W tym samym roku brała udział w konferencji dotyczącej chorób naczyniowych mózgu w Budapeszcie, posiedzeniu neuropatologicznym zorganizowanym przez Instytut Neuropatologii w Moskwie i Konferencji Neurologów Dziecięcych w Bułgarii. W latach 1977–1978 pełniła funkcję konsultanta do spraw neurologii województwa łomżyńskiego, w 1977–1980 była przewodniczącą Oddziału Białostockiego Sekcji Neurologii Rozwojowej Polskiego Towarzystwa Neurologicznego. <br/><br/> | ||
| + | Była członkiem Światowej Federacji Neurologicznej i Komitetu do spraw Badań nad Padaczką przy Komitecie Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk, członkiem Komisji Rehabilitacyjnej Komitetu Terapii Doświadczalnej i wiceprzewodniczącą Białostockiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1979–1982 pełniła funkcję konsultanta regionalnego do spraw neurologii dla województw białostockiego, łomżyńskiego, olsztyńskiego oraz słupskiego. Od 1983 profesor nadzwyczajny (tytularny) i członek Krajowego Zespołu Specjalistycznego do spraw Neurologii, w 1987–1997 członek Kolegium Redakcyjnego czasopisma „Neurologia i Neurochirurgia Polska”. Od 1990 profesor zwyczajny. Podczas pracy w AM w Białymstoku była członkiem Komisji Senackiej do spraw Kształcenia Podyplomowego i Komisji do spraw Zdrowia Studentów. W 1994 na emeryturze. <br/><br/> | ||
| + | W badaniach naukowych zajmowała się przede wszystkim tematyką neurologii klinicznej. Interesowała się postacią pozapiramidową mózgowego porażenia dziecięcego, gruźliczym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, chorobami naczyniowymi mózgu, padaczką wieku dziecięcego. Badała zespół Landau’a-Kleffnera, encefalopatię Kinsbourne’a i rodzinną oftalmoplegię zewnętrzną. Była autorką między innymi ''Dyskinezy napadowe a padaczka'' („Neurologia i Neurochirurgia Polska”, 1999); ''Zwyrodnienie korowo-podstawne'' („Neurologia i Neurochirurgia Polska” 2000); ''Hemosyderoza powierzchowna ośrodkowego układu nerwowego'' (Aktualności Neurologiczne, 2001). <br/><br/> | ||
| + | Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakę honorową „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, srebrną odznakę „Zasłużony Białostocczyźnie”, złotą odznakę Towarzystwa Walki z Kalectwem. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 14:48, 29 wrz 2022
ELEONORA JANKOWICZ (11 XI 1923 Lasunowo, Wileńszczyzna (obecnie Białoruś) – 2 IX 2003 Białystok) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z neurologii, docent Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka Mojżesza Jankowicza, dozorcy drogowego i drogomistrza oraz Anny z domu Jaśnikiewicz, gospodyni domowej. Była najstarszą z trójki dzieci, siostra Irena była stomatologiem, brat Stanisław inżynierem. Uczyła się w Postawach (obecnie Białoruś) w szkole podstawowej, od 1936 w Gimnazjum Towarzystwa „Oświata”. Z powodu wybuchu II wojny światowej naukę przerwała w IX klasie. W 1941, dzięki pomocy ojca, rozpoczęła pracę w Gminnym Urzędzie Drogowym w Postawach. Od 1942 ukrywała się przed wywiezieniem na roboty do Niemiec. Pracowała przy remoncie koszar u inżyniera Jana Hurynowicza, od 1943 zatrudniła się w Białogórskim Starostwie Powiatowym w Postawach, w 1944 w Rejonowym Zarządzie Drogowym w Postawach.
Po zakończeniu wojny z rodziną przeniosła się do Olsztyna. Po maturze w 1946 rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku (ALG). W 1951 podjęła pracę w Klinice Neurologii ALG na stanowisku asystentki, w 1952 otrzymała dyplom lekarza. W 1954 uzyskała specjalizację I stopnia z neurologii, w 1958 specjalizację II stopnia. Od 1960 doktor nauk medycznych na podstawie rozprawy Ruchy oddechowe postaci pozapiramidowej wczesnego porażenia mózgowego dziecięcego (promotor Zofia Majewska).
W 1962 brała udział w II Międzynarodowym Kongresie Rehabilitacyjnym w Dreźnie, w 1965 przebywała na trzymiesięcznym stypendium Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej w Garches pod Paryżem. Od 1967, na podstawie dorobku i rozprawy Postać pozapiramidowa a inne postacie mózgowego porażenia dziecięcego, doktor habilitowany nauk medycznych. W 1970 brała udział w II Międzynarodowym Sympozjum Neurologii Dziecięcej w Paryżu.
Od 1971 docent, od 1 października tego roku kierownik Kliniki Neurologii Akademii Medycznej (AM) w Białymstoku. W tym samym roku brała udział w konferencji dotyczącej chorób naczyniowych mózgu w Budapeszcie, posiedzeniu neuropatologicznym zorganizowanym przez Instytut Neuropatologii w Moskwie i Konferencji Neurologów Dziecięcych w Bułgarii. W latach 1977–1978 pełniła funkcję konsultanta do spraw neurologii województwa łomżyńskiego, w 1977–1980 była przewodniczącą Oddziału Białostockiego Sekcji Neurologii Rozwojowej Polskiego Towarzystwa Neurologicznego.
Była członkiem Światowej Federacji Neurologicznej i Komitetu do spraw Badań nad Padaczką przy Komitecie Nauk Neurologicznych Polskiej Akademii Nauk, członkiem Komisji Rehabilitacyjnej Komitetu Terapii Doświadczalnej i wiceprzewodniczącą Białostockiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1979–1982 pełniła funkcję konsultanta regionalnego do spraw neurologii dla województw białostockiego, łomżyńskiego, olsztyńskiego oraz słupskiego. Od 1983 profesor nadzwyczajny (tytularny) i członek Krajowego Zespołu Specjalistycznego do spraw Neurologii, w 1987–1997 członek Kolegium Redakcyjnego czasopisma „Neurologia i Neurochirurgia Polska”. Od 1990 profesor zwyczajny. Podczas pracy w AM w Białymstoku była członkiem Komisji Senackiej do spraw Kształcenia Podyplomowego i Komisji do spraw Zdrowia Studentów. W 1994 na emeryturze.
W badaniach naukowych zajmowała się przede wszystkim tematyką neurologii klinicznej. Interesowała się postacią pozapiramidową mózgowego porażenia dziecięcego, gruźliczym zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, chorobami naczyniowymi mózgu, padaczką wieku dziecięcego. Badała zespół Landau’a-Kleffnera, encefalopatię Kinsbourne’a i rodzinną oftalmoplegię zewnętrzną. Była autorką między innymi Dyskinezy napadowe a padaczka („Neurologia i Neurochirurgia Polska”, 1999); Zwyrodnienie korowo-podstawne („Neurologia i Neurochirurgia Polska” 2000); Hemosyderoza powierzchowna ośrodkowego układu nerwowego (Aktualności Neurologiczne, 2001).
Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakę honorową „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, srebrną odznakę „Zasłużony Białostocczyźnie”, złotą odznakę Towarzystwa Walki z Kalectwem.
