WASILEWSKI LEON, doktor Akademii Lekarskiej w Gdańsku
| (Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''LEON WASILEWSKI''' (24 V 1900 Ostrów Wielkopolski – 18 X 1966 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją z otolaryngologii, historyk medycyny, doktor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] (AL) w Gdańsku. Syn Władysława Wasilewskiego, mistrza blacharskiego i Józefy z domu Wlazło | + | [[File: 1_Leon_Wasilewski.jpg |thumb| Leon Wasilewski]] |
| − | Od 1922 studiował początkowo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego (UP), następnie na Wydziale Lekarskim tej uczelni. | + | [[File: 2_Leon_Wasilewski.jpg |thumb| Leon Wasilewski]] |
| − | Po wyzwoleniu z obozu w 1945 został oddelegowany do Gdańska w celu utworzenia Urzędu Wojewódzkiego i zabezpieczenia pozostałego mienia państwowego. | + | [[File: Zofia_Wasilewska.jpeg |thumb| Zofia Wasilewska]] |
| + | |||
| + | '''LEON WASILEWSKI''' (24 V 1900 Ostrów Wielkopolski – 18 X 1966 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją z otolaryngologii, historyk medycyny, doktor [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] (AL) w Gdańsku. Syn Władysława Wasilewskiego, mistrza blacharskiego i Józefy z domu Wlazło. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej i w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Od 1914 kontynuował ją w Poznaniu, w gimnazjum po 1918 noszącym im. Jana Kantego. Należał do tajnego Harcerstwa Polskiego i tajnych stowarzyszeń: Towarzystwa Tomasza Zana, Promienistych, Filaretów i Filomatów. W 1918 zdał egzamin dojrzałości i brał udział w powstaniu wielkopolskim, służąc w XV Pułku Ułanów Wielkopolskich. Pracował też jako zastępca kierownika w Wydziale Oświatowym Komisariatu Rad Ludowych na Górnym Śląsku, z siedzibą w Sosnowcu. W 1920 podjął pracę w Wydziale Prasowym Komisariatu Plebiscytowego w Poznaniu jako redaktor „Der Weisse Adler” („Orzeł Biały”). <br/><br/> | ||
| + | Od 1922 studiował początkowo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego (UP), następnie na Wydziale Lekarskim tej uczelni. W 1927 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk lekarskich). Po studiach pracował na oddziałach: Chirurgicznym, Gruźliczym i w Zakładzie Radiologii UP. W 1927 rozpoczął specjalizację z otolaryngologii, szkolił się w klinikach w Poznaniu, Uniwersytetu Stefan Batorego w Wilnie, Szpitalu Ambroise Paré w Paryżu i Akademiska Sjukhuset w Uppsali. Od 1934 pracował jako lekarz powiatowy i prowadził prywatną praktykę lekarską w Poznaniu, Inowrocławiu i Nieszawie. Od 1934 był również konsultantem otolaryngologicznym Oddziału Chorych na Płuca Szpitala Miejskiego w Poznaniu i Wojewódzkiego Zakładu dla Głuchoniemych. W 1935 zainicjował utworzenia Zrzeszenia Słowiańskich Lekarzy Służby Zdrowia. W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Toruniu. Wysiedlony do Warszawy, pracował jako kontraktowy lekarz sanitarny w Ośrodku Zdrowia i Opieki w Wydziale Opieki i Zdrowia Zarządu Miejskiego. Działał w konspiracji, był między innymi komendantem Komendy Obrońców Polski (późniejszej Armii Krajowej). W 1941 został aresztowany przez Gestapo i przewieziony na warszawski Pawiak. Po czterech tygodniach przesłuchań wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcim) ze statusem więźnia politycznego. <br/><br/> | ||
| + | Po wyzwoleniu z obozu w 1945 został oddelegowany do Gdańska w celu utworzenia Urzędu Wojewódzkiego i zabezpieczenia pozostałego mienia państwowego. 8 IV 1945 zgłosił się do pracy w [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu]], w tym samym roku został starszym ordynatorem Oddziału Laryngologicznego i wicedyrektorem. Nadzorował również pracę dwóch innych oddziałów: Oddziału Chorób Nerwowych i Psychicznych i Chorób Ocznych oraz pracę Biblioteki i Zakładu Anatomii Patologicznej AL w Gdańsku. W latach 1945–1948 był również kierownikiem Kliniki Chorób Uszu, Nosa i Gardła na tej uczelni. <br/><br/> | ||
Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Otolaryngologia Polska”. Zajmował się również antropologią i historią medycyny. Był autorem pierwszego opublikowanego po wojnie opracowania dziejów studium lekarskiego w Gdańsku (''Zarys historii studium lekarskiego w Gdańsku'', „Polski Tygodnik Lekarski” 1946). <br/><br/> | Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Otolaryngologia Polska”. Zajmował się również antropologią i historią medycyny. Był autorem pierwszego opublikowanego po wojnie opracowania dziejów studium lekarskiego w Gdańsku (''Zarys historii studium lekarskiego w Gdańsku'', „Polski Tygodnik Lekarski” 1946). <br/><br/> | ||
| − | Był członkiem | + | Był członkiem Société d’Anthropologie de Paris, Institute International d’Anthropologie, członkiem-współzałożycielem Sekcji Naukowej Związku Zawodowego Pracowników AL w Gdańsku (późniejszego Lekarskiego Towarzystwa Naukowego AL w Gdańsku, a od 1946 Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego), Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny, Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego. Był członkiem i przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych na województwo gdańskie oraz Zarządu Gdańskiego Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. <br/><br/> |
| − | Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Śląskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Niepodległości, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Dyplomem Honorowym Światowej Rady Pokoju (1959), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] | + | Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Śląskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Niepodległości, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Dyplomem Honorowym Światowej Rady Pokoju (1959), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]]. Zmarł po ciężkiej chorobie na raka trzustki. Pochowany został 22 X 1966 na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Kwaterze Profesorów. {{author: SeKo}} {{author: PP}} <br/><br/> |
| − | + | Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 1923 z Zofią z domu Reiman (24 IV 1901 Poznań – 23 III 1946 Gdańsk), dr medycyny, po studiach od 1929 asystentką w Klinice Chorób Wewnętrznych w Poznaniu, w latach 1931–1934 ordynatorem w Szpitalu w Kocborowie i lekarzem w uzdrowisku Inowrocław, następnie przez rok w Toruniu, gdzie urodziła się ich córka Hanna (5 XII 1938). Podczas II wojny światowej była lekarzem ubogich X Ośrodka Zdrowia w Warszawie, wysiedlona po powstaniu do Płaskocina koło Łowicza, do marca 1945 pracowała w ośrodku zdrowia. W Gdańsku pracowała w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Państwowym Pedagogium w Oliwie]], pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu św. Mikołaja]] przy obecnej al. Zwycięstwa (po jego likwidacji na cmentarzu Srebrzysko). Po raz drugi żonaty był z Marianną z domu Banaszewską (7 III 1906 – 16 IV 1976 Gdańsk), pochowaną obok męża. {{author: WL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
Aktualna wersja na dzień 15:54, 9 sie 2024
LEON WASILEWSKI (24 V 1900 Ostrów Wielkopolski – 18 X 1966 Gdańsk) lekarz ze specjalizacją z otolaryngologii, historyk medycyny, doktor Akademii Lekarskiej (AL) w Gdańsku. Syn Władysława Wasilewskiego, mistrza blacharskiego i Józefy z domu Wlazło. Naukę rozpoczął w szkole powszechnej i w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim. Od 1914 kontynuował ją w Poznaniu, w gimnazjum po 1918 noszącym im. Jana Kantego. Należał do tajnego Harcerstwa Polskiego i tajnych stowarzyszeń: Towarzystwa Tomasza Zana, Promienistych, Filaretów i Filomatów. W 1918 zdał egzamin dojrzałości i brał udział w powstaniu wielkopolskim, służąc w XV Pułku Ułanów Wielkopolskich. Pracował też jako zastępca kierownika w Wydziale Oświatowym Komisariatu Rad Ludowych na Górnym Śląsku, z siedzibą w Sosnowcu. W 1920 podjął pracę w Wydziale Prasowym Komisariatu Plebiscytowego w Poznaniu jako redaktor „Der Weisse Adler” („Orzeł Biały”).
Od 1922 studiował początkowo na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Poznańskiego (UP), następnie na Wydziale Lekarskim tej uczelni. W 1927 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk lekarskich). Po studiach pracował na oddziałach: Chirurgicznym, Gruźliczym i w Zakładzie Radiologii UP. W 1927 rozpoczął specjalizację z otolaryngologii, szkolił się w klinikach w Poznaniu, Uniwersytetu Stefan Batorego w Wilnie, Szpitalu Ambroise Paré w Paryżu i Akademiska Sjukhuset w Uppsali. Od 1934 pracował jako lekarz powiatowy i prowadził prywatną praktykę lekarską w Poznaniu, Inowrocławiu i Nieszawie. Od 1934 był również konsultantem otolaryngologicznym Oddziału Chorych na Płuca Szpitala Miejskiego w Poznaniu i Wojewódzkiego Zakładu dla Głuchoniemych. W 1935 zainicjował utworzenia Zrzeszenia Słowiańskich Lekarzy Służby Zdrowia. W chwili wybuchu II wojny światowej przebywał w Toruniu. Wysiedlony do Warszawy, pracował jako kontraktowy lekarz sanitarny w Ośrodku Zdrowia i Opieki w Wydziale Opieki i Zdrowia Zarządu Miejskiego. Działał w konspiracji, był między innymi komendantem Komendy Obrońców Polski (późniejszej Armii Krajowej). W 1941 został aresztowany przez Gestapo i przewieziony na warszawski Pawiak. Po czterech tygodniach przesłuchań wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz (Oświęcim) ze statusem więźnia politycznego.
Po wyzwoleniu z obozu w 1945 został oddelegowany do Gdańska w celu utworzenia Urzędu Wojewódzkiego i zabezpieczenia pozostałego mienia państwowego. 8 IV 1945 zgłosił się do pracy w Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu, w tym samym roku został starszym ordynatorem Oddziału Laryngologicznego i wicedyrektorem. Nadzorował również pracę dwóch innych oddziałów: Oddziału Chorób Nerwowych i Psychicznych i Chorób Ocznych oraz pracę Biblioteki i Zakładu Anatomii Patologicznej AL w Gdańsku. W latach 1945–1948 był również kierownikiem Kliniki Chorób Uszu, Nosa i Gardła na tej uczelni.
Był członkiem Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Otolaryngologia Polska”. Zajmował się również antropologią i historią medycyny. Był autorem pierwszego opublikowanego po wojnie opracowania dziejów studium lekarskiego w Gdańsku (Zarys historii studium lekarskiego w Gdańsku, „Polski Tygodnik Lekarski” 1946).
Był członkiem Société d’Anthropologie de Paris, Institute International d’Anthropologie, członkiem-współzałożycielem Sekcji Naukowej Związku Zawodowego Pracowników AL w Gdańsku (późniejszego Lekarskiego Towarzystwa Naukowego AL w Gdańsku, a od 1946 Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego), Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historii Medycyny, Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego. Był członkiem i przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych na województwo gdańskie oraz Zarządu Gdańskiego Okręgu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.
Odznaczony był Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Śląskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Niepodległości, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1945), Dyplomem Honorowym Światowej Rady Pokoju (1959), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Zmarł po ciężkiej chorobie na raka trzustki. Pochowany został 22 X 1966 na cmentarzu Srebrzysko w Kwaterze Profesorów.
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy od 1923 z Zofią z domu Reiman (24 IV 1901 Poznań – 23 III 1946 Gdańsk), dr medycyny, po studiach od 1929 asystentką w Klinice Chorób Wewnętrznych w Poznaniu, w latach 1931–1934 ordynatorem w Szpitalu w Kocborowie i lekarzem w uzdrowisku Inowrocław, następnie przez rok w Toruniu, gdzie urodziła się ich córka Hanna (5 XII 1938). Podczas II wojny światowej była lekarzem ubogich X Ośrodka Zdrowia w Warszawie, wysiedlona po powstaniu do Płaskocina koło Łowicza, do marca 1945 pracowała w ośrodku zdrowia. W Gdańsku pracowała w Państwowym Pedagogium w Oliwie, pochowana na cmentarzu św. Mikołaja przy obecnej al. Zwycięstwa (po jego likwidacji na cmentarzu Srebrzysko). Po raz drugi żonaty był z Marianną z domu Banaszewską (7 III 1906 – 16 IV 1976 Gdańsk), pochowaną obok męża.
