PRZEWŁOCKA IRENA, pisarka
(Utworzył nową stronę „{{paper}} Okładka książki Ireny PrzewłockiejPRZEWŁOCKA IRENA (28 VIII 1911 Haczanówka – 23 XII 1993...”) |
|||
| (Nie pokazano 18 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Okładka książki Ireny Przewłockiej.JPG|thumb|Okładka książki Ireny Przewłockiej]] | + | [[File:Okładka książki „Błędne ognie nad Ukajali” Ireny Przewłockiej.JPG|thumb|Okładka książki Ireny Przewłockiej]] |
| + | [[File:Przewłocka_Irena_biblioteka-Pracownia.jpg|thumb|Okładka książki ''Dziecko Diabła'', 1971]] | ||
| + | '''IRENA PRZEWŁOCKA''' (właściwie Antonina Dżoga-Przewłocka) (28 VIII 1911 Hanaczówka (województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 23 XII 1993 Sopot), pisarka, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci. Jedna z piątki dzieci Michała Dżogi (12 IV 1870 Hanaczów – 1940 Katyń), żołnierza 7 Galicyjskiego Pułku Ułanów, i Marii z domu Maksymowicz (3 IV 1882 Kamionka Strumiłowa (obecnie Ukraina) – 1979). Po maturze w Gimnazjum Klasycznym im. Stanisława Konarskiego w Złoczowie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1935 magister, w 1936 doktor filozofii na podstawie pracy ''Tragizm Żeromskiego''. Debiutowała w 1938 esejem o tragizmie Stefana Żeromskiego.<br/><br/> | ||
| + | Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie, od 1945 w Sopocie. Od maja 1945 w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku inspektor od spraw organizacji życia społecznego. Działalność pisarską na Wybrzeżu rozpoczęła w 1946 na łamach czasopisma „Wiatr od Morza”, reportażem ''I znów jesteśmy w Bytowie''. W latach 1950–1951 pracowała w [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosie Wybrzeża”]], 1951–1952 w Wydawnictwie Morskim. W późniejszym okresie nie była zatrudniona na etacie. Współpracowała z Polskim Radiem, publikowała powieści, opowiadania, reportaże, była współpracowniczką „Płomyka”. W okresie 1956–1959 prezes Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich, od 1989 należała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.<br/><br/> | ||
| + | Autorka powieści: ''Miasto w ogniu'' (1949), ''Serce na trapie'' (1950), ''Światło na maszcie'' (1951), ''Z którego paragrafu?'' (1957), ''Błędne ognie nad Ukajali'' (1961), ''Dom ze szkła'' (1965), ''Zerwane pieczęcie'' (1973), ''Niewidoczne ślady'' (1980), ''W sercu kanadyjskiej puszczy'' (1986), słuchowisk radiowych: ''Zagadkowy gość'' (1953), ''Paweł Skuda'' (1954), ''Twarz Golema'' (1959), ''Trzymam cię mocno, Afryko'' (1960), ''Syn wroga'' (1963), ''Nikt tego nie widział'' (1970) (zob. [[KOTWICA, jednodniówka literacka | Kotwica, jednodniówka literacka]]; [[DEKADY PISARZY WYBRZEŻA | Dekada Pisarzy Wybrzeża, tabela, pod 20–30 IX 1976]]).<br/><br/> | ||
| + | Odznaczona Medalem X-lecia PRL (1955). Żona Wacława Przewłockiego (30 V 1903 – 1940 Katyń), oficera Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowanego do stopnia porucznika. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie wraz z siostrą Janiną zamężną Mostowik (1915–2004). {{author: MGS}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:52, 7 gru 2022
IRENA PRZEWŁOCKA (właściwie Antonina Dżoga-Przewłocka) (28 VIII 1911 Hanaczówka (województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 23 XII 1993 Sopot), pisarka, prozaiczka, autorka utworów dla dzieci. Jedna z piątki dzieci Michała Dżogi (12 IV 1870 Hanaczów – 1940 Katyń), żołnierza 7 Galicyjskiego Pułku Ułanów, i Marii z domu Maksymowicz (3 IV 1882 Kamionka Strumiłowa (obecnie Ukraina) – 1979). Po maturze w Gimnazjum Klasycznym im. Stanisława Konarskiego w Złoczowie studiowała polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W 1935 magister, w 1936 doktor filozofii na podstawie pracy Tragizm Żeromskiego. Debiutowała w 1938 esejem o tragizmie Stefana Żeromskiego.
Podczas II wojny światowej mieszkała w Warszawie, od 1945 w Sopocie. Od maja 1945 w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku inspektor od spraw organizacji życia społecznego. Działalność pisarską na Wybrzeżu rozpoczęła w 1946 na łamach czasopisma „Wiatr od Morza”, reportażem I znów jesteśmy w Bytowie. W latach 1950–1951 pracowała w „Głosie Wybrzeża”, 1951–1952 w Wydawnictwie Morskim. W późniejszym okresie nie była zatrudniona na etacie. Współpracowała z Polskim Radiem, publikowała powieści, opowiadania, reportaże, była współpracowniczką „Płomyka”. W okresie 1956–1959 prezes Oddziału Gdańskiego Związku Literatów Polskich, od 1989 należała do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.
Autorka powieści: Miasto w ogniu (1949), Serce na trapie (1950), Światło na maszcie (1951), Z którego paragrafu? (1957), Błędne ognie nad Ukajali (1961), Dom ze szkła (1965), Zerwane pieczęcie (1973), Niewidoczne ślady (1980), W sercu kanadyjskiej puszczy (1986), słuchowisk radiowych: Zagadkowy gość (1953), Paweł Skuda (1954), Twarz Golema (1959), Trzymam cię mocno, Afryko (1960), Syn wroga (1963), Nikt tego nie widział (1970) (zob. Kotwica, jednodniówka literacka; Dekada Pisarzy Wybrzeża, tabela, pod 20–30 IX 1976).
Odznaczona Medalem X-lecia PRL (1955). Żona Wacława Przewłockiego (30 V 1903 – 1940 Katyń), oficera Wojska Polskiego, pośmiertnie awansowanego do stopnia porucznika. Pochowana na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie wraz z siostrą Janiną zamężną Mostowik (1915–2004).
