SIENKOWSKI MARIAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File:Marian_Sienkowski.jpg|thumb|Marian Sienkowski]] | [[File:Marian_Sienkowski.jpg|thumb|Marian Sienkowski]] | ||
| − | '''MARIAN SIENKOWSKI''' (23 II 1882 Lipowa, województwo poleskie – 7 III 1966 Gdańsk), naukowiec, metalurg i metaloznawca, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej (PG)]]. Syn Floriana i Heleny z domu Bylczyńskiej, miał braci Józefa (1883–1964), inżyniera elektryka, i Stanisława (1892–1971), absolwenta Politechniki Wiedeńskiej, inżyniera melioracji, żołnierza wojny 1920 | + | '''MARIAN SIENKOWSKI''' (23 II 1882 Lipowa, województwo poleskie – 7 III 1966 Gdańsk), naukowiec, metalurg i metaloznawca, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej (PG)]]. Syn ziemianina Floriana (zm. 1920) i Heleny z domu Bylczyńskiej (zm. 1930), miał braci Józefa (1883–1964), inżyniera elektryka, i Stanisława (1892–1971), absolwenta Politechniki Wiedeńskiej, inżyniera melioracji, żołnierza wojny 1920 odznaczonego Krzyżem Walecznych. <br/><br/> |
| − | W 1909 | + | W 1901 absolwent Gimnazjum Realnego w Warszawie, w latach 1901–1905 student Politechniki Warszawskiej, w 1905 relegowany z uczelni za udział w strajku, którego postulatem było wprowadzenie do nauczania języka polskiego. W 1909 ukończył Wydział Metalurgiczny Politechniki Petersburskiej jako inżynier metalurg. W latach 1909–1911 pracował w Laboratorium Metalurgiczno-Metalograficznym tejże uczelni. W okresie 1911–1914 był konstruktorem w stalowni w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej, podczas I wojny światowej kierował robotami fortyfikacyjnymi w okolicach Warszawy. W latach 1919–1922 pracował w Ministerstwie Robót Publicznych w Warszawie, w 1924 zorganizował laboratorium w Głównym Urzędzie Probierczym. W latach 1923–1928 pracował na Politechnice Warszawskiej, 1924–1928 w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 został kierownikiem Laboratorium Metalograficznego w Instytucie Badań Inżynierii w Warszawie. Od czerwca 1928 do 1931 odbywał praktykę w zakładach zbrojeniowych we Francji i w Belgii. M.in. w Fabrique Creuset, Saint-Chamond i École nationale supérieure d’arts et métiers prowadził prace badawcze nad metodami wytwarzania stali i jej obróbki termicznej niezbędnej do produkcji karabinu Browning, blach pancernych i pocisków przeciwpancernych, a także wytopu stali do obróbki plastycznej dział. W latach 1928–1932 pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie, w 1932 był organizatorem Instytutu Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej. Ponadto uczył w Państwowym Liceum Samochodowo-Lotniczym w Warszawie, a w latach 1936–1939 w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie. W okresie II wojny światowej został wywieziony na wieś na roboty przymusowe. <br/><br/> |
| − | W Gdańsku | + | W Gdańsku od maja 1945, do 1963 pracował na PG. Od 1 XI 1946 do czerwca 1957 był kierownikiem Katedry Metaloznawstwa i Materiałoznawstwa na Wydziale Mechanicznym, w latach 1957–1960 Katedry Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej na Wydziale Technologii Maszyn. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od czerwca 1960 na emeryturze.<br/><br/> |
| − | Autor wielu ekspertyz dotyczących remontów kadłubów statków, wykorzystania surowców w budowie statków, | + | Autor wielu ekspertyz dotyczących remontów kadłubów statków, wykorzystania surowców w budowie statków, m.in. dla Państwowej Fabryki Panewek w Gdańsku, [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA| Gdańskiej Stoczni Remontowej]], Centralnego Laboratorium [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]], Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku. Autor publikacji na temat materiałoznawstwa, metaloznawstwa, metaloplastyki, w tym trzech monografii, m.in. ''Metalo- i materiałoznawstwo'' (1951), skryptu ''Ćwiczenia laboratoryjne z metaloznawstwa'' (1957). Redaktor pierwszego tomu ''Poradnika okrętowca: Materiałoznawstwo'' (1956).<br/><br/> |
| − | Odznaczony | + | Odznaczony m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957). |
| − | Był żonaty z Kazimierą z domu Paszkiewicz (1890 – 1 IV 1956 Warszawa). Został pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Był żonaty z Kazimierą z domu Paszkiewicz (1890 – 1 IV 1956 Warszawa). Został pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 591. <br/> | ||
| + | ''Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa'', red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s.226–227. | ||
Aktualna wersja na dzień 21:45, 4 lip 2024
MARIAN SIENKOWSKI (23 II 1882 Lipowa, województwo poleskie – 7 III 1966 Gdańsk), naukowiec, metalurg i metaloznawca, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn ziemianina Floriana (zm. 1920) i Heleny z domu Bylczyńskiej (zm. 1930), miał braci Józefa (1883–1964), inżyniera elektryka, i Stanisława (1892–1971), absolwenta Politechniki Wiedeńskiej, inżyniera melioracji, żołnierza wojny 1920 odznaczonego Krzyżem Walecznych.
W 1901 absolwent Gimnazjum Realnego w Warszawie, w latach 1901–1905 student Politechniki Warszawskiej, w 1905 relegowany z uczelni za udział w strajku, którego postulatem było wprowadzenie do nauczania języka polskiego. W 1909 ukończył Wydział Metalurgiczny Politechniki Petersburskiej jako inżynier metalurg. W latach 1909–1911 pracował w Laboratorium Metalurgiczno-Metalograficznym tejże uczelni. W okresie 1911–1914 był konstruktorem w stalowni w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej, podczas I wojny światowej kierował robotami fortyfikacyjnymi w okolicach Warszawy. W latach 1919–1922 pracował w Ministerstwie Robót Publicznych w Warszawie, w 1924 zorganizował laboratorium w Głównym Urzędzie Probierczym. W latach 1923–1928 pracował na Politechnice Warszawskiej, 1924–1928 w Departamencie Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 został kierownikiem Laboratorium Metalograficznego w Instytucie Badań Inżynierii w Warszawie. Od czerwca 1928 do 1931 odbywał praktykę w zakładach zbrojeniowych we Francji i w Belgii. M.in. w Fabrique Creuset, Saint-Chamond i École nationale supérieure d’arts et métiers prowadził prace badawcze nad metodami wytwarzania stali i jej obróbki termicznej niezbędnej do produkcji karabinu Browning, blach pancernych i pocisków przeciwpancernych, a także wytopu stali do obróbki plastycznej dział. W latach 1928–1932 pracował w Instytucie Badań Materiałów Uzbrojenia w Warszawie, w 1932 był organizatorem Instytutu Metaloznawstwa Politechniki Warszawskiej. Ponadto uczył w Państwowym Liceum Samochodowo-Lotniczym w Warszawie, a w latach 1936–1939 w Wyższej Szkole Inżynierii w Warszawie. W okresie II wojny światowej został wywieziony na wieś na roboty przymusowe.
W Gdańsku od maja 1945, do 1963 pracował na PG. Od 1 XI 1946 do czerwca 1957 był kierownikiem Katedry Metaloznawstwa i Materiałoznawstwa na Wydziale Mechanicznym, w latach 1957–1960 Katedry Metaloznawstwa i Obróbki Cieplnej na Wydziale Technologii Maszyn. W 1947 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. Od czerwca 1960 na emeryturze.
Autor wielu ekspertyz dotyczących remontów kadłubów statków, wykorzystania surowców w budowie statków, m.in. dla Państwowej Fabryki Panewek w Gdańsku, Gdańskiej Stoczni Remontowej, Centralnego Laboratorium Stoczni Gdańskiej, Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych nr 2 w Gdańsku. Autor publikacji na temat materiałoznawstwa, metaloznawstwa, metaloplastyki, w tym trzech monografii, m.in. Metalo- i materiałoznawstwo (1951), skryptu Ćwiczenia laboratoryjne z metaloznawstwa (1957). Redaktor pierwszego tomu Poradnika okrętowca: Materiałoznawstwo (1956).
Odznaczony m.in. Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957).
Był żonaty z Kazimierą z domu Paszkiewicz (1890 – 1 IV 1956 Warszawa). Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 591.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s.226–227.
