BAX JOHANN CHRISTIAN LUDWIG, prezydent Gdańska
(poprawka JMM (e-mail z 29.12.2018 i 30.12.2018)) |
|||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JOHANN CHRISTIAN LUDWIG BAX''' (1771 Prenzlau, Meklemburgia – 20 XI 1827 Milicz, Dolny Śląsk), [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent]] Gdańska. Syn rajcy miejskiego w Prenzlau. W 1794 | + | '''JOHANN CHRISTIAN LUDWIG BAX''' (1771 Prenzlau, Meklemburgia – 20 XI 1827 Milicz, Dolny Śląsk), [[PREZYDENT GDAŃSKA | prezydent]] Gdańska. Syn rajcy miejskiego w Prenzlau. W 1794, po ukończeniu studiów prawniczych w Halle, został pracownikiem sądu w Berlinie. Od 1796 był urzędnikiem rejencji w Kwidzynie. 13 IV 1804 został mianowany przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II prezydentem Gdańska i dyrektorem tutejszej [[POLICJA | policji]]. Funkcję objął 16 kwietnia, przybywszy do miasta dzień wcześniej. <br/><br/> |
| − | W listopadzie 1806 | + | W listopadzie 1806, przed spodziewanym atakiem wojsk napoleońskich, rozpoczął wraz z władzami państwowymi intensywne prace przy remoncie i wzmacnianiu zaniedbanych po 1793 [[FORTYFIKACJE | fortyfikacji miejskich]], zatrudniając przy nich wielu mieszkańców Gdańska. 1 I 1807, po zwycięstwie wojsk rosyjsko-pruskich nad oddziałami francuskimi w bitwie pod Pułtuskiem (23 XII 1806), na czele władz miasta brał udział w nabożeństwie dziękczynnym w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]]. Jako prezydent odpowiadał za organizację, uzbrojenie i wyposażenie gdańskich wojsk (także [[WISŁOUJŚCIE | twierdzy Wisłoujście]]), za zapewnienie wojsku kwater, wyżywienie mieszkańców i organizację służb medycznych. 26 I 1807 podpisał zarządzenie wydane przez [[RADA MIEJSKA | Zarząd Miasta]], które zobowiązywało wszystkich mieszkańców do zaopatrzenia się w zapasy żywności na trzy miesiące; ponowił to 24 lutego. <br/><br/> |
| − | Po zajęciu Gdańska przez wojska napoleońskie pozostał w nim jako osoba prywatna, choć nadal uważał się za prawowitego szefa jego administracji. Podkreślił to w prywatnym ogłoszeniu, zamieszczonym w „Danziger | + | Po zajęciu Gdańska przez wojska napoleońskie pozostał w nim jako osoba prywatna, choć nadal uważał się za prawowitego szefa jego administracji. Podkreślił to w prywatnym ogłoszeniu, zamieszczonym w „Danziger Nachrichten und Anzeigen” ([[KÖNIGLICH PREUßISCHE DANZIGER NACHRICHTEN UND ANZEIGEN ZUM NUTZEN UND BESTEN DES PUBLIKUMS | „Königlich Preußische Danziger Nachrichten”]]) 13 VII 1808, gdy „jako formalny prezydent” żegnał się z mieszkańcami Gdańska. W porozumieniu z pruskim dworem królewskim opuścił Gdańsk 11 lipca, udając się do Królewca. W grudniu 1808 na wniosek króla pruskiego został nadburmistrzem Elbląga (który był jednocześnie królewskim intendentem terytorium i dyrektorem policji), w 1809 na własną prośbę złożył ten urząd, zachowując intendenturę i zarządzanie policją. W 1815 ponownie został nadburmistrzem, przekazując jednak pozostałe urzędy radcy Kotzerowi. 1 VII 1818, po powołaniu do życia powiatu elbląskiego (w składzie rejencji gdańskiej), został jego pierwszym, tymczasowym landratem (starostą) i jeszcze w tym miesiącu podejmował w Elblągu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III, w sierpniu zaś jego syna, kronprinza (następcę tronu) Fryderyka Wilhelma IV, a we wrześniu cara rosyjskiego Aleksandra I. Pełnił ten urząd jednocześnie z funkcją nadburmistrza Elbląga do czasu przejścia na emeryturę w 1819. Zmarł w swoim majątku ziemskim. Jego sprawy rodzinne nie są znane. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 12:22, 10 gru 2022
JOHANN CHRISTIAN LUDWIG BAX (1771 Prenzlau, Meklemburgia – 20 XI 1827 Milicz, Dolny Śląsk), prezydent Gdańska. Syn rajcy miejskiego w Prenzlau. W 1794, po ukończeniu studiów prawniczych w Halle, został pracownikiem sądu w Berlinie. Od 1796 był urzędnikiem rejencji w Kwidzynie. 13 IV 1804 został mianowany przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma II prezydentem Gdańska i dyrektorem tutejszej policji. Funkcję objął 16 kwietnia, przybywszy do miasta dzień wcześniej.
W listopadzie 1806, przed spodziewanym atakiem wojsk napoleońskich, rozpoczął wraz z władzami państwowymi intensywne prace przy remoncie i wzmacnianiu zaniedbanych po 1793 fortyfikacji miejskich, zatrudniając przy nich wielu mieszkańców Gdańska. 1 I 1807, po zwycięstwie wojsk rosyjsko-pruskich nad oddziałami francuskimi w bitwie pod Pułtuskiem (23 XII 1806), na czele władz miasta brał udział w nabożeństwie dziękczynnym w kościele Najświętszej Marii Panny. Jako prezydent odpowiadał za organizację, uzbrojenie i wyposażenie gdańskich wojsk (także twierdzy Wisłoujście), za zapewnienie wojsku kwater, wyżywienie mieszkańców i organizację służb medycznych. 26 I 1807 podpisał zarządzenie wydane przez Zarząd Miasta, które zobowiązywało wszystkich mieszkańców do zaopatrzenia się w zapasy żywności na trzy miesiące; ponowił to 24 lutego.
Po zajęciu Gdańska przez wojska napoleońskie pozostał w nim jako osoba prywatna, choć nadal uważał się za prawowitego szefa jego administracji. Podkreślił to w prywatnym ogłoszeniu, zamieszczonym w „Danziger Nachrichten und Anzeigen” ( „Königlich Preußische Danziger Nachrichten”) 13 VII 1808, gdy „jako formalny prezydent” żegnał się z mieszkańcami Gdańska. W porozumieniu z pruskim dworem królewskim opuścił Gdańsk 11 lipca, udając się do Królewca. W grudniu 1808 na wniosek króla pruskiego został nadburmistrzem Elbląga (który był jednocześnie królewskim intendentem terytorium i dyrektorem policji), w 1809 na własną prośbę złożył ten urząd, zachowując intendenturę i zarządzanie policją. W 1815 ponownie został nadburmistrzem, przekazując jednak pozostałe urzędy radcy Kotzerowi. 1 VII 1818, po powołaniu do życia powiatu elbląskiego (w składzie rejencji gdańskiej), został jego pierwszym, tymczasowym landratem (starostą) i jeszcze w tym miesiącu podejmował w Elblągu króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III, w sierpniu zaś jego syna, kronprinza (następcę tronu) Fryderyka Wilhelma IV, a we wrześniu cara rosyjskiego Aleksandra I. Pełnił ten urząd jednocześnie z funkcją nadburmistrza Elbląga do czasu przejścia na emeryturę w 1819. Zmarł w swoim majątku ziemskim. Jego sprawy rodzinne nie są znane.
