TEISSEYRE STANISŁAW, rektor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
(uzupełnienie BŚ (e-mail z 27.07.2018)) |
|||
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:1_Stanisław_Teisseyre.jpg|thumb|Stanisław Teisseyre]] | [[File:1_Stanisław_Teisseyre.jpg|thumb|Stanisław Teisseyre]] | ||
| − | [[File:2_Stanisław_Teisseyre.jpg|thumb|Stanisław Teisseyre (w środku) przy pracach nad polichromią jednej z kamieniczek Długiego Targu, w tle [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościół Najświętszej Marii Panny]], lata 50. XX wieku]] | + | [[File:2_Stanisław_Teisseyre.jpg|thumb|[[PĄGOWSKA TERESA, malarka, docent Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych| Teresa Pągowska]] i Stanisław Teisseyre (w środku) przy pracach nad polichromią jednej z kamieniczek Długiego Targu, w tle [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY| kościół Najświętszej Marii Panny]], lata 50. XX wieku]] |
| − | + | [[File: 3__Stanisław_Teisseyre.jpg |thumb| Stanisław Teisseyre, 1969]] | |
| − | '''STANISŁAW TEISSEYRE''' (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, | + | '''STANISŁAW TEISSEYRE''' (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, rektor gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych]] (PWSSP). Syn Wawrzyńca Karola (8 X 1860 Kraków – 4 II 1939 Lwów), profesora geologii Uniwersytetu im. Jana Kazimierza i Politechniki Lwowskiej, i Janiny z domu Polityńskiej (27 I 1878 Tarnów – 31 III 1953 Wrocław), siostry lwowskiego malarza Kazimierza Polityńskiego. Po ukończeniu gimnazjum początkowo studiował rolnictwo. W latach 1928–1933 kontynuował studia w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w latach 1931–1933 będąc jednocześnie w Katedrze Rysunku asystentem Jana Henryka Rosena, specjalisty malarstwa monumentalnego. |
| − | + | W 1934 był współzałożycielem Związku Zawodowego Lwowskich Artystów Plastyków. W 1936 wyjechał do Paryża na trzymiesięczne stypendium Funduszu Kultury Narodowej. W 1937, także dzięki uzyskanemu stypendium, odbył podróż artystyczną do Włoch. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W czasie okupacji, we współpracy z Romanem Sielskim i Margit Sielską, zajmował się malowaniem i odnawianiem fresków na terenach województwa lwowskiego i tarnopolskiego, wraz z żoną Marią pomagał we Lwowie ukrywającym się Żydom. W 1944 zakładał w Lublinie Związek Polskich Artystów Plastyków, w 1952 jego przewodniczący. W latach 1945–1946 pracował jako scenograf w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie, w Łodzi i Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, był też redaktorem „Przeglądu Artystycznego”.<br /><br /> | |
| + | Od 1947 profesor. W 1947–1950 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej PWSSP, 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, od 1957 delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (Association Internationale des Arts Plastiques, od 1960 członek Komitetu Wykonawczego) i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). W połowie lat 60 wyjechał do Poznania, by w tamtejszej PWSSP ponownie objąć stanowisko rektora (1965–1978).<br /><br /> | ||
| + | Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył [[SZKOŁA SOPOCKA | szkołę sopocką]]; jeden z autorów zbiorowego obrazu ''Manifestacja 1-majowa 1905 r.'' (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (''Najważniejszą walką jest walka o pokój'', 1950), wiejskiej (''Pomoc wojska przy żniwach'', ''W zagrodzie'', 1951; ''Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu'', 1952) i socjalistycznej pracy (''Sołdek ze stoczniowcami'', 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic [[DROGA KRÓLEWSKA | Drogi Królewskiej]], kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje. Twórca polichromii i witraży do poznańskiego kościoła św. Jana Jerozolimskiego na Komandorii. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/> | ||
| + | Od 1951 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, m.in. delegat na III Zjazd Partii w 1959. W 1952 wyróżniony Nagrodą Państwową III stopnia. W 1954 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1958 otrzymał Nagrodę Plastyczną Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, w 1963 Nagrodę Okręgu ZPAP Gdańsk. W 1960 wyróżniony odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA| „Za Zasługi dla Gdańska”]]. Mieszkał w Sopocie, przy ul. Obrońców Westerplatte 25/1.<br/><br/> | ||
| + | Od 1930 żonaty był z Marią z domu Podulską (25 III 1908 Lwów – 19 IX 1980 Gdynia), z którą 29 IV 2019 (pośmiertnie) otrzymał Medal „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” (za uratowanie we Lwowie Gizeli i Ewy Herman). Od 1958 żonaty był z [[PĄGOWSKA TERESA, malarka, docent Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych| Teresą Pągowską]], po rozwodzie po raz trzeci ożenił się z Ireną Makowiecką z domu Sadowską (zm. 1988), z którą zakupił „Teserówkę”, dom z pracownią powstały w ramach „Osiedla Twórców”, zaprojektowanego przez związanego z ASP w Poznaniu architekta Jerzego Schmidta, przekazany wraz z kolekcją dzieł sztuki i archiwaliów uczelni testamentem przez oboje małżonków. Pochowany wraz z żoną Ireną na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu. Bezdzietny. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 15:22, 12 paź 2024
STANISŁAW TEISSEYRE (7 VI 1905 Lwów – 2 I 1988 Poznań), malarz, rektor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Syn Wawrzyńca Karola (8 X 1860 Kraków – 4 II 1939 Lwów), profesora geologii Uniwersytetu im. Jana Kazimierza i Politechniki Lwowskiej, i Janiny z domu Polityńskiej (27 I 1878 Tarnów – 31 III 1953 Wrocław), siostry lwowskiego malarza Kazimierza Polityńskiego. Po ukończeniu gimnazjum początkowo studiował rolnictwo. W latach 1928–1933 kontynuował studia w grupie rysunkowej Wydziału Ogólnego politechniki we Lwowie, w latach 1931–1933 będąc jednocześnie w Katedrze Rysunku asystentem Jana Henryka Rosena, specjalisty malarstwa monumentalnego.
W 1934 był współzałożycielem Związku Zawodowego Lwowskich Artystów Plastyków. W 1936 wyjechał do Paryża na trzymiesięczne stypendium Funduszu Kultury Narodowej. W 1937, także dzięki uzyskanemu stypendium, odbył podróż artystyczną do Włoch. W 1939–1941 należał do Związku Radzieckich Artystów Plastyków. W czasie okupacji, we współpracy z Romanem Sielskim i Margit Sielską, zajmował się malowaniem i odnawianiem fresków na terenach województwa lwowskiego i tarnopolskiego, wraz z żoną Marią pomagał we Lwowie ukrywającym się Żydom. W 1944 zakładał w Lublinie Związek Polskich Artystów Plastyków, w 1952 jego przewodniczący. W latach 1945–1946 pracował jako scenograf w Teatrze Wojska Polskiego w Lublinie, w Łodzi i Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, był też redaktorem „Przeglądu Artystycznego”.
Od 1947 profesor. W 1947–1950 rektor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). W 1950 prorektor, 1951–1962 rektor gdańskiej PWSSP, 1952–1965 prowadził również pracownię malarstwa na Wydziale Malarstwa, 1962–1965 dziekan Wydziału Malarstwa. W okresie 1952–1956 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej I kadencji z okręgu Gdynia, od roku 1964 członek Komitetu do spraw UNESCO, od 1957 delegat Polski na kongresach Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (Association Internationale des Arts Plastiques, od 1960 członek Komitetu Wykonawczego) i komisarz polskich międzynarodowych wystaw (Biennale Młodych w Paryżu w 1959 i 1969; Biennale Sztuki w Wenecji w 1960 i 1962). W połowie lat 60 wyjechał do Poznania, by w tamtejszej PWSSP ponownie objąć stanowisko rektora (1965–1978).
Malował pejzaże marynistyczne, uprawiał malarstwo ścienne i scenografię. W okresie socrealizmu współtworzył szkołę sopocką; jeden z autorów zbiorowego obrazu Manifestacja 1-majowa 1905 r. (1951); malował kompozycje o tematyce pokojowej (Najważniejszą walką jest walka o pokój, 1950), wiejskiej (Pomoc wojska przy żniwach, W zagrodzie, 1951; Samopomoc chłopska przy zbiorze tytoniu, 1952) i socjalistycznej pracy (Sołdek ze stoczniowcami, 1954). Uczestniczył w renowacji i dekorowaniu kamienic Drogi Królewskiej, kierowany przez niego zespół opracowania fasady kamienic o nr. 21–23, 28, 38 na Długim Targu. W 2. połowie lat 50. i w latach 60. XX wieku tworzył głównie pejzaże, niekiedy bliskie abstrakcji, inspirowane krajobrazami z podróży, rysunki, gwasze, akwarele – notatki, szkice, impresje. Twórca polichromii i witraży do poznańskiego kościoła św. Jana Jerozolimskiego na Komandorii.
Od 1951 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, m.in. delegat na III Zjazd Partii w 1959. W 1952 wyróżniony Nagrodą Państwową III stopnia. W 1954 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1958 otrzymał Nagrodę Plastyczną Przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, w 1963 Nagrodę Okręgu ZPAP Gdańsk. W 1960 wyróżniony odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Mieszkał w Sopocie, przy ul. Obrońców Westerplatte 25/1.
Od 1930 żonaty był z Marią z domu Podulską (25 III 1908 Lwów – 19 IX 1980 Gdynia), z którą 29 IV 2019 (pośmiertnie) otrzymał Medal „Sprawiedliwy wśród Narodów Świata” (za uratowanie we Lwowie Gizeli i Ewy Herman). Od 1958 żonaty był z Teresą Pągowską, po rozwodzie po raz trzeci ożenił się z Ireną Makowiecką z domu Sadowską (zm. 1988), z którą zakupił „Teserówkę”, dom z pracownią powstały w ramach „Osiedla Twórców”, zaprojektowanego przez związanego z ASP w Poznaniu architekta Jerzego Schmidta, przekazany wraz z kolekcją dzieł sztuki i archiwaliów uczelni testamentem przez oboje małżonków. Pochowany wraz z żoną Ireną na cmentarzu Miłostowo w Poznaniu. Bezdzietny.
