SOBCZAK BRUNO, artysta malarz, scenograf

Aktualna wersja na dzień 12:47, 29 gru 2022

Łucja i Brunon Sobczakowie podczas odbierania Nagrody Marszałka Województwa Pomorskiego 2010, (w tle Władysław Zawistowski)

BRUNO SOBCZAK (ur. 3 VI 1942 Maków Podhalański), artysta malarz, scenograf. Syn Brunona Sobczaka (1913–1951), dziennikarza, publicysty, działacza kaszubskiego, i Janiny Jarzynówny. W 1962 absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1968 Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych), gdzie studiował malarstwo u prof. Juliusza Studnickiego i grafikę artystyczną u doc. Zygmunta Karolaka. Jako scenograf debiutował w 1968 w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku (Piotruś i wilk Sergiusza Prokofiewa, wspólnie z Leszkiem Przyjemskim). W latach 1971–1985, 1990–1996 oraz 2003–2006 był scenografem Teatru Wybrzeże, między 2000 a 2001 pełnił obowiązki dyrektora tej placówki. W latach 1984–1990 był związany z Teatrem Muzycznym w Gdyni jako scenograf i kierownik pracowni scenograficznej (1985–1986).

W młodości pracował jako asystent scenografa przy inscenizacjach: Paria (1972), Don Alvares albo niesforna w miłości kompanija, Cmentarzysko samochodów (1972), Bracia Karamazow (1973), Arlekin z Zielonego Przylądka (1974).

W Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej oraz w Operze Bałtyckiej wspólnie z żoną Łucją Sobczak realizował scenografię do następujących przedstawień: Ekstaza (1975), Reanimacja, Don Kichot (1976), Vivat Pan Moniuszko (1979), Mity, Rigoletto (1983), Spartakus (1984), Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (1994, 1997, współpraca z córką), Romeo i Julia (1995, 1999, współpraca z córką), Wesele Figara (2001, współpraca z córką), La serva padrona (2005), Giselle (2006), Tytania i osioł (2015).

W Teatrze Wybrzeże z żoną zrealizowali scenografię do sztuk: Doskonali (1972), Turandot, Za kulisami – Tyrtej (1980), Światło dzienne, Pies ogrodnika (1981), Grzesznicy bez winy (1983), Ławeczka, Ludzie cesarza (1987), Czego nie widać, Lenin (1989), Europa (1990), Jacek Rozróba (1991), Śmierć komiwojażera (1992), Bóg (1993, współpraca z córką), Damy i huzary, Piotruś Pan (1994, współpraca z córką), Allegro ma non troppo, Ewa Hitler pali Camele (1997), Run for your wife (2002). Samodzielnie przygotował scenografię do Dramatu (1979). W Teatrze Miniatura w Gdańsku z żoną zrealizowali Robin Hooda (1981), a w Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży w Gdańsku Obiekt uczuciowy (1987).

Na Scenie Kameralnej Teatru Wybrzeże w Sopocie wraz z żoną zrealizowali Karnawał rzymski, Anegdoty prowincjonalne (1979), Świętego Franciszka i Wilka z Gubbio albo Kotlety świętego Franciszka (1981), Sonatę widm, Niemców (1982), Niewinnych winowajców (1983), Porwanie Sabinek (1991), Peepshow u Holzerów (1992), Boga (1993), Tutam (1994), Coś w rodzaju miłości (1995), Chłopców, Łysą śpiewaczkę (1996), Nie teraz kochanie (2001). Samodzielnie przygotował scenografię do Pokoju na godziny (1974), Zamiany (1977), Nieporozumienia (1978).

W Teatrze Muzycznym w Gdyni z żoną zrealizowali sztuki: Wesołego powszedniego dnia (1981), Igraszki z diabłem (1982), Norwid, Testarium (1983), Kompot, Lato Muminków, The Fantasticks (1984), Małpiak (1986), Książę Punko (1987), Czysta blaga?!, Les Misérables (1989), Ja kocham Rózię!, Oliver! (współpraca z córką), Anda i inni, Kolędy polskie (1990), Kabaret, Brat Jacques (1991), Kernalia (1993), Fircyk w zalotach, W małym dworku (1994), Małpa, Kadryl na obie nogi (1995, współpraca z córką), Me and… mój teatr (1996) oraz samodzielnie – Jesus Christ Superstar (1987). W Teatrze Dramatycznym w Gdyni: Konkurs stulecia (1981), Mon bebe (1990).

Wspólnie z żoną współpracowali też z teatrami Bydgoszczy, Torunia, Szczecina, Elbląga, Poznania, Katowic, Słupska, Koszalina, Olsztyna, Rzeszowa, Bielsko-Białej, Kielc oraz w latach 1980–1996 z Telewizją Polską (między innymi spektakle Teatru Telewizji, seriale baletowe we współpracy z Janiną Jarzynówką-Sobczak i Andrzejem Żurowskim: Balet, Balet polski, Teatr wizji i ruchu). W latach 70. i 80. realizowali oprawy scenograficzne Międzynarodowych Festiwali Piosenki w Operze Leśnej w Sopocie.

Laureat Nagrody Teatralnej Wybrzeża za scenografię do spektaklu Iwan Groźny (1978, wspólnie z żoną), nagród wojewody gdańskiego (1979, 1982), zdobywca Grand Prix na Festiwalu Małych Form Teatralnych w Szczecinie (1995), Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Gdańska (2007, wspólnie z żoną), nagrody marszałka województwa pomorskiego za całokształt twórczości (2010, wspólnie z żoną), nagrody specjalnej Prezydenta Miasta Sopotu (2016, wspólnie z żoną).

Ojciec Moniki Sobczak-Koncy (ur. 1966), malarki i scenografki. OK