HECKER CHRISTOPH, złotnik
| (Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | CHRISTOPH HECKER (1708 | + | [[File:Christoph_Hecker.jpg|thumb|Christoph Hecker, Kielich komunijny, naczynie liturgiczne z [[KOŚCIÓŁ ŚW. TRÓJCY| kościoła Świętej Trójcy]], 1781]] |
| − | Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: | + | |
| − | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]].{{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | |
| + | '''CHRISTOPH HECKER''' (1708 Ziegenhöffschen (Tiegenhoffchen) Żuławy Malborskie (powiat Nowy Dwór Gdański) – 9 X 1784 Gdańsk), złotnik, srebrnik (Silberarbeiter; wytwórca wyrobów ze srebra, osobne rzemiosło, którego przedstawiciele wchodzili w skład cechu złotników; od 1736 starszymi i podstarszymi cechu wybierano na przemian złotników i srebrników). Jeden z co najmniej czwórki, ochrzczonych w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] (NMP) dzieci Christopha (pochowany 14 V 1756 tamże w grobie nr 16, w wieku 86 lat) i poślubionej w 1696 Anny. <br/><br/> | ||
| + | Nauki pobierał w warsztacie [[HOLL HIERONYMUS II, złotnik | Hieronymusa Holla II]]. Od połowy 1747 zatrudniony jako czeladnik w pracowni [[SCHLAUBITZ JOHANN GOTTFRIED, złotnik | Johanna Gottfrieda Schlaubitza]], u którego także wykonał w 1751 pracę mistrzowską. 28 I 1752 za 200 florenów uzyskał [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | obywatelstwo Gdańska]]. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1773 i 1777. <br/><br/> | ||
| + | Jeden z ostatnich (wraz m.in. z pochodzącym ze szwedzkiej Karlskrony Conradem Danielem Lundgrenem, [[SPONHOLTZ FRIEDRICH WILHELM, złotnik | Friedrichem Wilhelmem Sponholtzem]] i Johannem Christophem Wonneckerem (synem [[WONNECKER CHRISTOPH, złotnik | Christopha Wonneckera]])) tworzących w stylu rokoko i przechodzących na styl empire. Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HE/CKER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo). <br/><br/> | ||
| + | Oprócz syna tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.<br/><br/> | ||
| + | Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy, prawdopodobnie bezdzietnie, w 1735 (imię żony nieznane), po raz drugi z poślubioną 17 IV 1760 w kościele NMP Adelgundą Constantiną (22 V 1729 – 10 V 1813), córką Johanna Barthela Heyse (Heise). Ojciec czwórki, ochrzczonych w kościele NMP, dzieci: trzech córek zmarłych w dzieciństwie oraz syna [[HECKER JOHANN CARL, złotnik | Johanna Carla Heckera]].<br/><br/> | ||
| + | Pochowany 15 X 1784 w wieku 76 lat w kaplicy złotników Świętego Krzyża w kościele NMP w Gdańsku. Po jego śmierci wdowa prowadziła warsztat jeszcze w 1787. Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | |||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. III, s. 64; t. VII, s. 130.<br/> | ||
| + | Czihak Eugen von, ''Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen'', Leipzig 1908, s. X, 43, 45, 46, 81, 83, 85, 86, 87, 93, 94. <br/> | ||
| + | Kriegseisen Jacek, ''O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816'', w: ''...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816'', Gdańsk 2007, s. 169.<br/> | ||
| + | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert'', Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 379, 394. | ||
Aktualna wersja na dzień 08:13, 19 paź 2023
CHRISTOPH HECKER (1708 Ziegenhöffschen (Tiegenhoffchen) Żuławy Malborskie (powiat Nowy Dwór Gdański) – 9 X 1784 Gdańsk), złotnik, srebrnik (Silberarbeiter; wytwórca wyrobów ze srebra, osobne rzemiosło, którego przedstawiciele wchodzili w skład cechu złotników; od 1736 starszymi i podstarszymi cechu wybierano na przemian złotników i srebrników). Jeden z co najmniej czwórki, ochrzczonych w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) dzieci Christopha (pochowany 14 V 1756 tamże w grobie nr 16, w wieku 86 lat) i poślubionej w 1696 Anny.
Nauki pobierał w warsztacie Hieronymusa Holla II. Od połowy 1747 zatrudniony jako czeladnik w pracowni Johanna Gottfrieda Schlaubitza, u którego także wykonał w 1751 pracę mistrzowską. 28 I 1752 za 200 florenów uzyskał obywatelstwo Gdańska. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1773 i 1777.
Jeden z ostatnich (wraz m.in. z pochodzącym ze szwedzkiej Karlskrony Conradem Danielem Lundgrenem, Friedrichem Wilhelmem Sponholtzem i Johannem Christophem Wonneckerem (synem Christopha Wonneckera)) tworzących w stylu rokoko i przechodzących na styl empire. Używał znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem: HE/CKER, a jako probierz cechowy – znaku z inicjałem H w polu o skomplikowanym obrysie. Zachowały się pojedyncze przykłady zastawy stołowej jego autorstwa – talerz (Zamek Królewski na Wawelu) – oraz kilka sreber sakralnych: kielich i cyborium ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Zieluń), monstrancje (Płock, Zaręby Kościelne, Żuromin), taca z ampułkami (dawniej Lubieszewo) i para świeczników (Łęgowo).
Oprócz syna tytuły mistrzowskie uzyskali jego uczniowie: Johann Jacob Plehn, zapisany na naukę w 1761, Nathanael Gottlieb Blanckenheim (1777) oraz Johann Lorentz Bettchen (1778). Nie ukończyli u niego nauki Benjamin Hoppe, zapisany w 1767 i Johann Gottlieb Sckusa (1773). Jako czeladnik pracował u niego od 1761 Nathanael Friedrich Walther.
Dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy, prawdopodobnie bezdzietnie, w 1735 (imię żony nieznane), po raz drugi z poślubioną 17 IV 1760 w kościele NMP Adelgundą Constantiną (22 V 1729 – 10 V 1813), córką Johanna Barthela Heyse (Heise). Ojciec czwórki, ochrzczonych w kościele NMP, dzieci: trzech córek zmarłych w dzieciństwie oraz syna Johanna Carla Heckera.
Pochowany 15 X 1784 w wieku 76 lat w kaplicy złotników Świętego Krzyża w kościele NMP w Gdańsku. Po jego śmierci wdowa prowadziła warsztat jeszcze w 1787. Zob. też złotnictwo.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. III, s. 64; t. VII, s. 130.
Czihak Eugen von, Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen, Leipzig 1908, s. X, 43, 45, 46, 81, 83, 85, 86, 87, 93, 94.
Kriegseisen Jacek, O gdańskich złotnikach w latach 1700–1816, w: ...łyżek srebrnych dwa tuziny. Srebra domowe w Gdańsku 1700–1816, Gdańsk 2007, s. 169.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 379, 394.
