KUTA TADEUSZ, redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”
m |
|||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''TADEUSZ KUTA''' (ur. 8 II 1935 Bydgoszcz – 28 II 1983 Gdańsk). W 1956 | + | [[File: Tadeusz_Kuta.jpg |thumb| Tadeusz Kuta]] |
| + | '''TADEUSZ KUTA''' (ur. 8 II 1935 Bydgoszcz – 28 II 1983 Gdańsk), dziennikarz, redaktor naczelny [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]]. Syn technologa Władysława i Anieli z domu Wierzgacz. W 1947 absolwent Szkoły Powszechnej im. Konarskiego w Bydgoszczy, w latach 1947–1950 uczył w rodzinnym mieście w Państwowym Gimnazjum Handlowym, gdzie uzyskał maturę. W 1956 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, od 1953 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1956–1957 redaktor i kierownik działu ekonomicznego w bydgoskim „Ilustrowanym Kurierze Polskim”. Od 1 III 1958 do 1968 zatrudniony był w Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, pracował też w miejscowym oddziale Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, od 1964 członek PZPR. Od 1 I 1968 kierownik redakcji literatury społeczno-politycznej i popularno-naukowej w [[WYDAWNICTWO MORSKIE | Wydawnictwie Morskim]] w Gdańsku, w 1968–1973 zastępca redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża”. W okresie 1973–1974 redaktor naczelny [[TYGODNIK MORSKI | „Tygodnika Morskiego”]], w 1975 organizator i redaktor tygodnika [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]], w 1976–1981 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. <br/><br/> | ||
| + | Był doradcą i bliskim współpracownikiem [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusza Fiszbacha]], I sekretarza [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | Komitetu Wojewódzkiego (KW) PZPR]] w Gdańsku, był przewodniczącym Komisji Ideologicznej i od lutego 1978 do czerwca 1981 członkiem egzekutywy KW. M.in. 17 I 1980 powołany został uchwałą Rady Państwa w skład wojewodzkiej komisji wyborczej w wyborach do Sejmu RP i rad narodowych. Współtworzył plan pokojowego rozwiązania konfliktu między władzą a społeczeństwem w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]]. Zwolennik porozumienia z [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ „Solidarność”]]. Pozbawiony pełnionych funkcji decyzją władz [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]]. Od sierpnia 1982 pracował w redakcji literackiej [[RADIO GDAŃSK | Radia Gdańsk]]. <br/><br/> | ||
| + | Publicysta specjalizujący się w tematyce zbrodni hitlerowskich na Pomorzu oraz stosunków polsko-niemieckich, autor książek o tej tematyce, w tym ''Imiona zbrodni'' (1965, nagroda tygodnika „Polityka” za rok 1966), ''Ziemia bydgoska w cieniu swastyki'' (1966), ''Werner Kempe, amator zbrodni'' (we współautorstwie z Tadeuszem Jaszowskim, 1967), ''Anatomia kłamstwa'' (1968) i ''Lekcja niemieckiego'' (1970), ''Uznanie'' (1973). Był sprawozdawcą z sesji Bundestagu ratyfikującego zawarty w 1970 roku układ Polska – Niemiecka Republika Federalna, który potwierdzał charakter polskiej granicy zachodniej. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]], Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1978). W 1974 otrzymał nagrodę wojewody gdańskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. Zmarł nagle, jego pogrzeb stał się antyrządową manifestacją środowiska dziennikarskiego. Żonaty był z Danutą. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: ALB}} [[Category: Encyklopedia]][[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 13:03, 30 mar 2024
TADEUSZ KUTA (ur. 8 II 1935 Bydgoszcz – 28 II 1983 Gdańsk), dziennikarz, redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. Syn technologa Władysława i Anieli z domu Wierzgacz. W 1947 absolwent Szkoły Powszechnej im. Konarskiego w Bydgoszczy, w latach 1947–1950 uczył w rodzinnym mieście w Państwowym Gimnazjum Handlowym, gdzie uzyskał maturę. W 1956 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, od 1953 do 1956 należał do Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1956–1957 redaktor i kierownik działu ekonomicznego w bydgoskim „Ilustrowanym Kurierze Polskim”. Od 1 III 1958 do 1968 zatrudniony był w Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy, pracował też w miejscowym oddziale Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich, od 1964 członek PZPR. Od 1 I 1968 kierownik redakcji literatury społeczno-politycznej i popularno-naukowej w Wydawnictwie Morskim w Gdańsku, w 1968–1973 zastępca redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża”. W okresie 1973–1974 redaktor naczelny „Tygodnika Morskiego”, w 1975 organizator i redaktor tygodnika „Czas”, w 1976–1981 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”.
Był doradcą i bliskim współpracownikiem Tadeusza Fiszbacha, I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego (KW) PZPR w Gdańsku, był przewodniczącym Komisji Ideologicznej i od lutego 1978 do czerwca 1981 członkiem egzekutywy KW. M.in. 17 I 1980 powołany został uchwałą Rady Państwa w skład wojewodzkiej komisji wyborczej w wyborach do Sejmu RP i rad narodowych. Współtworzył plan pokojowego rozwiązania konfliktu między władzą a społeczeństwem w sierpniu 1980. Zwolennik porozumienia z NSZZ „Solidarność”. Pozbawiony pełnionych funkcji decyzją władz stanu wojennego. Od sierpnia 1982 pracował w redakcji literackiej Radia Gdańsk.
Publicysta specjalizujący się w tematyce zbrodni hitlerowskich na Pomorzu oraz stosunków polsko-niemieckich, autor książek o tej tematyce, w tym Imiona zbrodni (1965, nagroda tygodnika „Polityka” za rok 1966), Ziemia bydgoska w cieniu swastyki (1966), Werner Kempe, amator zbrodni (we współautorstwie z Tadeuszem Jaszowskim, 1967), Anatomia kłamstwa (1968) i Lekcja niemieckiego (1970), Uznanie (1973). Był sprawozdawcą z sesji Bundestagu ratyfikującego zawarty w 1970 roku układ Polska – Niemiecka Republika Federalna, który potwierdzał charakter polskiej granicy zachodniej.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, Medalem Pamiątkowym 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1978). W 1974 otrzymał nagrodę wojewody gdańskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. Zmarł nagle, jego pogrzeb stał się antyrządową manifestacją środowiska dziennikarskiego. Żonaty był z Danutą. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
