KURKIEWICZ GRZEGORZ LEON, dziennikarz, publicysta
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Kurkiewicz Grzegorz Leon.JPG|thumb|Grzegorz Kurkiewicz]] | + | [[File: Grzegorz_Kurkiewicz.jpg |thumb| Krystyna Jagiełło, Grzegorz Kurkiewicz i [[MŁYNARCZYK JERZY MARIAN, prezydent Gdańska | Jerzy Młynarczyk]], 1980]] |
| + | [[File: Kurkiewicz Grzegorz Leon.JPG|thumb|Grzegorz Kurkiewicz, 2012]] | ||
| − | '''GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ''' (20 VI 1922 Kraków – | + | '''GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ''' (20 VI 1922 Kraków – 26 XII 2015 Pszczółki koło Gdańska), dziennikarz, publicysta. Syn inżyniera Mieczysława Kurkiewicza (9 VIII 1881 Kraków – 16 IV 1940 Katyń) i Wandy ze Zborowskich; miał siostrę Marię. W 1938 razem z matką odwiedził Gdańsk, uczestnicząc w wycieczce Polskiego Biura Podróży Orbis. Przed II wojną światową ukończył I klasę liceum humanistycznego w Krakowie, w początkach wojny kształcił się w szkole handlowej. Pracował w firmie budowy telegrafów, był więziony przez dwa miesiące (wraz z matką) w krakowskim więzieniu Montelupich. Od przełomu lat 1942–1943 jako podchorąży plutonowy służył w Armii Krajowej (AK), pseudonim Kardan; był dowódcą plutonu w oddziale Setka-Limba 12. pułku piechoty AK. W 1945 został powołany do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu podporucznika, skierowany do 2. Samodzielnego Batalionu Inżynieryjsko-Lotniskowego Wojsk Lotniczych w Łowiczu; od 1947 porucznik, dowódca kompanii Szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony z powodu przynależności do AK. <br/><br/> |
| + | Mieszkał w Legionowie, do 1952 pracował jako robotnik w Spółdzielni Zabawkarskiej „Promień” w Warszawie. W 1954 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gdańsku przebywał od 1956 roku, mieszkał na [[DOLNE MIASTO | Dolnym Mieście]], pracował w Stoczni Gdańskiej. W 1962 ukończył (ze stopniem doktora) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie ([[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytet Gdański]]).<br/><br/> | ||
| + | W 1968 w tygodniku „Polityka” pod pseudonimem Sylwester Małodobry opublikował artykuł ''Byłem murzynem'' (o pisaniu na zlecenie prac magisterskich). Po ciężkim wypadku samochodowym w 1969 został dziennikarzem. Pracował w „Głosie Stoczniowca” (1969–1974) i w „Głosie Wybrzeża” (1974–1976). Publikował również w tygodnikach „Perspektywy”, „Szpilki” oraz w miesięczniku „Morze”. Od 1976 był związany głównie z tygodnikiem [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]], w którym pracował do wprowadzenia [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] (13 XII 1981). Zajmował się przede wszystkim tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami Polskich Linii Oceanicznych (w 1978 na statku „Zamość” z Kanady i USA, w latach 1979–1980 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru).<br/><br/> | ||
| + | W 1981 jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży ''Łuna nad Karlinem''. W stanie wojennym, w 1982 negatywnie zweryfikowany, został zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gdańskiej podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora języka niemieckiego. W 1989 był współtwórcą [[TYGODNIK GDAŃSKI | „Tygodnika Gdańskiego”]], w którym publikował do jego zamknięcia w 1991. Pracował w [[WIECZÓR WYBRZEŻA | „Wieczorze Wybrzeża”]], od 1991 był związany z [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennikiem Bałtyckim”]], pod pseudonimem Jan Chrzan publikował artykuły wspomnieniowe i felietony. Od 1970 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP).<br/><br/> | ||
| + | Autor powieści autobiograficznej (z kluczem) ''Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu'' (2006) oraz rozdziału „Stanu wojennego dzień powszedni” (w zbiorze ''Świadkowie stanu wojennego'', 2006). <br/><br/> W czasie okupacji odznaczony Krzyżem Walecznych i Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, następnie Medalem Zwycięstwa i Wolności (1946), medalem „Za Pobiedu nad Germanijej” (1947), Krzyżem Partyzanckim (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1978). Laureat nagrody prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych (1974), Klubu Publicystów Komunikacji i Łączności SDP (1975), Klubu Publicystów Morskich (1978). <br/><br/> Od 1991 mieszkał w Pszczółkach pod Gdańskiem. Od 1947 był żonaty z Ireną Jelita-Dobrzyńską (zm. 2006); pozostawił syna Krzysztofa (ur. 1948) i córkę Beatę (ur. 1954). Został pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | cmentarzu Łostowickim]]. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:27, 24 gru 2022
GRZEGORZ LEON KURKIEWICZ (20 VI 1922 Kraków – 26 XII 2015 Pszczółki koło Gdańska), dziennikarz, publicysta. Syn inżyniera Mieczysława Kurkiewicza (9 VIII 1881 Kraków – 16 IV 1940 Katyń) i Wandy ze Zborowskich; miał siostrę Marię. W 1938 razem z matką odwiedził Gdańsk, uczestnicząc w wycieczce Polskiego Biura Podróży Orbis. Przed II wojną światową ukończył I klasę liceum humanistycznego w Krakowie, w początkach wojny kształcił się w szkole handlowej. Pracował w firmie budowy telegrafów, był więziony przez dwa miesiące (wraz z matką) w krakowskim więzieniu Montelupich. Od przełomu lat 1942–1943 jako podchorąży plutonowy służył w Armii Krajowej (AK), pseudonim Kardan; był dowódcą plutonu w oddziale Setka-Limba 12. pułku piechoty AK. W 1945 został powołany do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu podporucznika, skierowany do 2. Samodzielnego Batalionu Inżynieryjsko-Lotniskowego Wojsk Lotniczych w Łowiczu; od 1947 porucznik, dowódca kompanii Szkoły Podoficerskiej w Legionowie, zwolniony z powodu przynależności do AK.
Mieszkał w Legionowie, do 1952 pracował jako robotnik w Spółdzielni Zabawkarskiej „Promień” w Warszawie. W 1954 ukończył Szkołę Główną Planowania i Statystyki w Warszawie, był asystentem na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej. W Gdańsku przebywał od 1956 roku, mieszkał na Dolnym Mieście, pracował w Stoczni Gdańskiej. W 1962 ukończył (ze stopniem doktora) Studium Doktoranckie w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Sopocie ( Uniwersytet Gdański).
W 1968 w tygodniku „Polityka” pod pseudonimem Sylwester Małodobry opublikował artykuł Byłem murzynem (o pisaniu na zlecenie prac magisterskich). Po ciężkim wypadku samochodowym w 1969 został dziennikarzem. Pracował w „Głosie Stoczniowca” (1969–1974) i w „Głosie Wybrzeża” (1974–1976). Publikował również w tygodnikach „Perspektywy”, „Szpilki” oraz w miesięczniku „Morze”. Od 1976 był związany głównie z tygodnikiem „Czas”, w którym pracował do wprowadzenia stanu wojennego (13 XII 1981). Zajmował się przede wszystkim tematyką zagraniczną, pisał reportaże z podróży statkami Polskich Linii Oceanicznych (w 1978 na statku „Zamość” z Kanady i USA, w latach 1979–1980 na statku „Bydgoszcz” z Tanzanii, Kenii i Madagaskaru).
W 1981 jako współautor ze Zbigniewem Michtą opublikował zbiór reportaży Łuna nad Karlinem. W stanie wojennym, w 1982 negatywnie zweryfikowany, został zwolniony z pracy z zakazem wykonywania zawodu dziennikarza. Pisywał mimo to do miesięcznika dominikanów „W drodze” i w gdańskiej podziemnej gazetce „Solidarność”. Utrzymywał się z pracy tłumacza i lektora języka niemieckiego. W 1989 był współtwórcą „Tygodnika Gdańskiego”, w którym publikował do jego zamknięcia w 1991. Pracował w „Wieczorze Wybrzeża”, od 1991 był związany z „Dziennikiem Bałtyckim”, pod pseudonimem Jan Chrzan publikował artykuły wspomnieniowe i felietony. Od 1970 był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (SDP).
Autor powieści autobiograficznej (z kluczem) Osobliwe przypadki Egona A. w Peerelu (2006) oraz rozdziału „Stanu wojennego dzień powszedni” (w zbiorze Świadkowie stanu wojennego, 2006).
W czasie okupacji odznaczony Krzyżem Walecznych i Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, następnie Medalem Zwycięstwa i Wolności (1946), medalem „Za Pobiedu nad Germanijej” (1947), Krzyżem Partyzanckim (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1978). Laureat nagrody prasowej Centralnej Rady Związków Zawodowych (1974), Klubu Publicystów Komunikacji i Łączności SDP (1975), Klubu Publicystów Morskich (1978).
Od 1991 mieszkał w Pszczółkach pod Gdańskiem. Od 1947 był żonaty z Ireną Jelita-Dobrzyńską (zm. 2006); pozostawił syna Krzysztofa (ur. 1948) i córkę Beatę (ur. 1954). Został pochowany na cmentarzu Łostowickim.
