ROEPELL RICHARD, historyk
| (Nie pokazano 17 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''RICHARD ROEPELL''' (4 XI 1808 Gdańsk – 4 XI 1893 Wrocław), naukowiec, historyk. Syn gdańskiego prawnika Carla Ephraima ( | + | [[File:Richard_Roepell.jpg|thumb|Richard Roepell]] |
| + | [[File: 1_Richard_Roepell.jpeg |thumb| Richard Roepell]] | ||
| + | '''RICHARD ROEPELL''' (4 XI 1808 Gdańsk – 4 XI 1893 Wrocław), naukowiec, historyk. Syn gdańskiego prawnika Carla Ephraima (1764–1822), brat adwokata i notariusza [[ROEPELL CARL, adwokat, notariusz, radny | Carla]] (tu o rodzicach), Adolpha Friedricha (1800 – 25 XII 1829 Lichnowy) i Eweliny Friederiki (ur. 1799). W 1830 ukończył [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskie]], następnie studiował ([[TOWARZYSTWO POKOJU | Towarzystwo Pokoju]]) filozofię i historię w Halle i w Berlinie. W 1834 uzyskał doktorat i został docentem na uniwersytecie w Halle, gdzie wykładał do 1835. <br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku ponownie od 1836. W pracy badawczej koncentrował się na historii Polski, głównie XVIII wieku. Te zainteresowania sprawiły, że nauczył się języka polskiego, pomagał mu w tym [[MRONGOWIUSZ KRZYSZTOF CELESTYN, kaznodzieja, językoznawca, patron ulicy | Krzysztof Celestyn Mrongowiusza]]. Opublikował m.in. ''Das Interregnum. Wahl und Krönung von Stanislaw August Poniatowski'' (1892) i ''Geschichte Polens'' (1840) – dzieło oparte na materiałach archiwalnych Gdańska i Wielkopolski (''Dzieje Polski do XIV stulecia'', wydanie polskie w 1879 i 2005) będące 39. tomem serii ''Geschichte der europäischen Staaten'' (''Historia państw europejskich''), powstałej z inicjatywy wydawniczej Perthesa z Gothy. Od 1841 do końca życia był profesorem uniwersytetu we Wrocławiu. Miał wielu uczniów, w tym Polaków. Z jego inicjatywy, w 50. rocznicę powstania uniwersytetu we Wrocławiu, uczelnia nadała honorowy doktorat Aleksandrowi Wielopolskiemu (1803–1877), prawnikowi i politykowi, jedynemu Polakowi w pruskiej historii tej placówki. <br/><br/> | ||
| + | Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk (Bayerische Akademie der Wissenschaften), członkiem honorowym polskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1860–1893), od 1871 członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, od 1888 Polskiego Towarzystwa Historycznego, w 1880 jednym z honorowych prezydentów I Zjazdu Historycznego Polski im. Jana Długosza w Krakowie. Współpracował z wydawanym we Lwowie najważniejszym i obecnie polskim czasopismem historycznym, „Kwartalnikiem Historycznym”. Protektor polskich organizacji studenckich na uniwersytecie we Wrocławiu. Długoletni (od 1848) członek pruskiej partii narodowo-liberalnej (Nationalliberale Partei, NLP), przyznającej Prusom główną rolę w zjednoczeniu Niemiec. Poseł do parlamentu pruskiego (1861–1863 oraz 1868–1876), od 1877 członek Izby Panów (Herrenhaus), w 1863 jako jedyny z niemieckich posłów popierał polskie dążenia niepodległościowe. <br/><br/> | ||
| + | Jego żoną była nauczycielka Louise Henriette Magdalena Geysmer (21 IV 1820 Warszawa – 16 I 1857 Wrocław), urodzona i wychowana w Warszawie (pobrali się w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Najświętszej Marii Panny]] w Gdańsku 3 XI 1840). Mieli co najmniej trójkę dzieci: syn Otto Richard (ur. 1841) zginał w bitwie pod Colombey (31 VIII 1870), drugi syn, Max Gerhard (1841–1903), został prezesem Kolei Królewsko–Pruskiej. Najmłodsze z notowanych dzieci, córka, zmarła krótko po urodzeniu (1857). {{author: EK}} {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 19:44, 23 sty 2024
RICHARD ROEPELL (4 XI 1808 Gdańsk – 4 XI 1893 Wrocław), naukowiec, historyk. Syn gdańskiego prawnika Carla Ephraima (1764–1822), brat adwokata i notariusza Carla (tu o rodzicach), Adolpha Friedricha (1800 – 25 XII 1829 Lichnowy) i Eweliny Friederiki (ur. 1799). W 1830 ukończył Gimnazjum Miejskie, następnie studiował ( Towarzystwo Pokoju) filozofię i historię w Halle i w Berlinie. W 1834 uzyskał doktorat i został docentem na uniwersytecie w Halle, gdzie wykładał do 1835.
W Gdańsku ponownie od 1836. W pracy badawczej koncentrował się na historii Polski, głównie XVIII wieku. Te zainteresowania sprawiły, że nauczył się języka polskiego, pomagał mu w tym Krzysztof Celestyn Mrongowiusza. Opublikował m.in. Das Interregnum. Wahl und Krönung von Stanislaw August Poniatowski (1892) i Geschichte Polens (1840) – dzieło oparte na materiałach archiwalnych Gdańska i Wielkopolski (Dzieje Polski do XIV stulecia, wydanie polskie w 1879 i 2005) będące 39. tomem serii Geschichte der europäischen Staaten (Historia państw europejskich), powstałej z inicjatywy wydawniczej Perthesa z Gothy. Od 1841 do końca życia był profesorem uniwersytetu we Wrocławiu. Miał wielu uczniów, w tym Polaków. Z jego inicjatywy, w 50. rocznicę powstania uniwersytetu we Wrocławiu, uczelnia nadała honorowy doktorat Aleksandrowi Wielopolskiemu (1803–1877), prawnikowi i politykowi, jedynemu Polakowi w pruskiej historii tej placówki.
Był członkiem Bawarskiej Akademii Nauk (Bayerische Akademie der Wissenschaften), członkiem honorowym polskiego Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (1860–1893), od 1871 członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, od 1888 Polskiego Towarzystwa Historycznego, w 1880 jednym z honorowych prezydentów I Zjazdu Historycznego Polski im. Jana Długosza w Krakowie. Współpracował z wydawanym we Lwowie najważniejszym i obecnie polskim czasopismem historycznym, „Kwartalnikiem Historycznym”. Protektor polskich organizacji studenckich na uniwersytecie we Wrocławiu. Długoletni (od 1848) członek pruskiej partii narodowo-liberalnej (Nationalliberale Partei, NLP), przyznającej Prusom główną rolę w zjednoczeniu Niemiec. Poseł do parlamentu pruskiego (1861–1863 oraz 1868–1876), od 1877 członek Izby Panów (Herrenhaus), w 1863 jako jedyny z niemieckich posłów popierał polskie dążenia niepodległościowe.
Jego żoną była nauczycielka Louise Henriette Magdalena Geysmer (21 IV 1820 Warszawa – 16 I 1857 Wrocław), urodzona i wychowana w Warszawie (pobrali się w kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku 3 XI 1840). Mieli co najmniej trójkę dzieci: syn Otto Richard (ur. 1841) zginał w bitwie pod Colombey (31 VIII 1870), drugi syn, Max Gerhard (1841–1903), został prezesem Kolei Królewsko–Pruskiej. Najmłodsze z notowanych dzieci, córka, zmarła krótko po urodzeniu (1857).
