BALTIC, fabryka czekolady
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''BALTIC''', Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik, we Wrzeszczu, od 1951 część składowa Zakładów Przemysłu Cukierniczego [[BAŁTYK, fabryka czekolady | „Bałtyk”. Fabryka czekolady i wyrobów cukierniczych]] o tej nazwie powstała w 1929 roku na bazie Baltische Zuckerraffinerie (Bałtyckiej Rafinerii Cukru) w Nowym Porcie przy Lotsenweg 1 (ul. Przemysłowa; [[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | Przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]. Tabela: Przemysł cukierniczy, rafinerie trzciny cukrowej)). Właścicielem rafinerii był gdański przedsiębiorca Kurt Konsorski, zamieszkały początkowo przy Holzgasse 8A (ul. Kładki), w latach 1937–1938 i podczas II wojny światowej przy Taubenweg 8 (ul. Pniewskiego), od 1939 dysponując także mieszkaniem na Am Heiligenbrunn 8 (ul. Traugutta). Baltic wpisano do rejestru handlowego [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG) w lutym 1929, jeszcze wówczas z adresem przy ul. Przemysłowej 1. Od początku istnienia firmy Baltic K. Konsorski udzielił prokury na prowadzenie fabryki bliskiemu współpracownikowi Paulowi Schöwemu, który sprawował tę funkcję co najmniej do 1942 | + | |
| + | [[File:Baltic,_fabryka_czekolady.jpg|thumb|Reklama „Kronen-Schokolade” ( „Czekolady Koronnej”) fabryki Baltic]] | ||
| + | |||
| + | '''BALTIC''', Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik, we Wrzeszczu, od 1951 część składowa Zakładów Przemysłu Cukierniczego [[BAŁTYK, fabryka czekolady | „Bałtyk”. Fabryka czekolady i wyrobów cukierniczych]] o tej nazwie powstała w 1929 roku na bazie Baltische Zuckerraffinerie (Bałtyckiej Rafinerii Cukru) w Nowym Porcie przy Lotsenweg 1 (ul. Przemysłowa; [[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | Przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe]]. Tabela: Przemysł cukierniczy, rafinerie trzciny cukrowej)). Właścicielem rafinerii był gdański przedsiębiorca Kurt Konsorski, zamieszkały początkowo przy Holzgasse 8A (ul. Kładki), w latach 1937–1938 i podczas II wojny światowej przy Taubenweg 8 (ul. Pniewskiego), od 1939 dysponując także mieszkaniem na Am Heiligenbrunn 8 (ul. Traugutta). Baltic wpisano do rejestru handlowego [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG) w lutym 1929, jeszcze wówczas z adresem przy ul. Przemysłowej 1. Od początku istnienia firmy Baltic K. Konsorski udzielił prokury na prowadzenie fabryki bliskiemu współpracownikowi Paulowi Schöwemu, który sprawował tę funkcję co najmniej do 1942. <br /><br /> | ||
| + | W 1930 fabrykę Baltic przeniesiono do Wrzeszcza na Hauptstraße 70C (al. Grunwaldzka), do jednego z budynków byłego wojskowego urzędu aprowizacji (Proviantsamt; [[KOSZARY | Koszary]], Leibhusarenkaserne II); jego zdemilitaryzowany teren po utworzeniu II WMG wynajmowano różnym firmom, w tym Danziger Möbelindustrie Oikos GmbH. W 1934, po zmianie nazwy ulicy na Adolf-Hitler-Straße, wprowadzono także podział numeracji na parzystą i nieparzystą, a fabryce Baltic nadano numer 163. Dopiero w 1937 Baltic uzyskał drugi z budynków byłego urzędu zaprowiantowania, opatrzony numerem 161, do tego czasu wynajmowany przez innych przedsiębiorców. Odtąd biuro fabryki mieściło się w świeżo przejętym lokalu, fabryka zaś dalej pod numerem 163. Podczas II wojny światowej (1942) firma dysponowała ponadto punktami sprzedaży przy Große Wollwebergasse 28 (ul. Tkacka) oraz Eschenweg 6 (ul. Jesionowa) we Wrzeszczu. Wśród produkowanych w Balticu wyrobów znajdowały się przede wszystkim czekolady (w tym tzw. Kronen-Schokolade – „Czekolada Koronna”). W kategorii cukierków firma wprowadziła w 1932 do produkcji dropsy orzeźwiające. <br /><br /> | ||
| + | Oba budynki fabryki, będące zaadaptowanymi na cele produkcyjne spichlerzami, usytuowane zostały w stosunku do siebie prostopadle, były dwukondygnacyjne i przykryte wysokim dwuspadowym dachem, krytym dachówką holenderką i dachówką zakładkową. W marcu 1945 uległy częściowemu zniszczeniu. Położonego bliżej jezdni budynku o numerze 163 nie odbudowano ze względu na poszerzenie al. Grunwaldzkiej (realizowane od 1947). Zachował się jedynie dawny spichlerz pod numerem 161, dokąd przeniosło się również biuro firmy. Po ponownym uruchomieniu produkcji zakład ten w 1949 początkowo stał się częścią Gdańskiego Zjednoczenia Fabryki Cukrów i Czekolady, a od 1951 – [[BAŁTYK, fabryka czekolady | Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Bałtyk”]] (Zakład nr 2), a zatem – to jego nazwa w wersji przetłumaczonej na język polski stała się odtąd marką gdańskiego przedsiębiorstwa produkującego różnego rodzaju słodycze.<br /><br /> | ||
| + | Po okresie transformacji ustrojowej i gospodarczej na początku lat 90. XX wieku w efekcie przekształceń własnościowych w obrębie ZPC „Bałtyk” Zakład nr 2 uległ likwidacji, a zabytkowy spichlerz, w którym się mieścił, został za zgodą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wyburzony w 1998. W jego miejscu od 2006 znajduje się sklep sieci Lidl. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 21:18, 2 lis 2022
BALTIC, Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik, we Wrzeszczu, od 1951 część składowa Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Bałtyk”. Fabryka czekolady i wyrobów cukierniczych o tej nazwie powstała w 1929 roku na bazie Baltische Zuckerraffinerie (Bałtyckiej Rafinerii Cukru) w Nowym Porcie przy Lotsenweg 1 (ul. Przemysłowa; Przedsiębiorstwa i zakłady przemysłowe. Tabela: Przemysł cukierniczy, rafinerie trzciny cukrowej)). Właścicielem rafinerii był gdański przedsiębiorca Kurt Konsorski, zamieszkały początkowo przy Holzgasse 8A (ul. Kładki), w latach 1937–1938 i podczas II wojny światowej przy Taubenweg 8 (ul. Pniewskiego), od 1939 dysponując także mieszkaniem na Am Heiligenbrunn 8 (ul. Traugutta). Baltic wpisano do rejestru handlowego II Wolnego Miasta Gdańska (WMG) w lutym 1929, jeszcze wówczas z adresem przy ul. Przemysłowej 1. Od początku istnienia firmy Baltic K. Konsorski udzielił prokury na prowadzenie fabryki bliskiemu współpracownikowi Paulowi Schöwemu, który sprawował tę funkcję co najmniej do 1942.
W 1930 fabrykę Baltic przeniesiono do Wrzeszcza na Hauptstraße 70C (al. Grunwaldzka), do jednego z budynków byłego wojskowego urzędu aprowizacji (Proviantsamt; Koszary, Leibhusarenkaserne II); jego zdemilitaryzowany teren po utworzeniu II WMG wynajmowano różnym firmom, w tym Danziger Möbelindustrie Oikos GmbH. W 1934, po zmianie nazwy ulicy na Adolf-Hitler-Straße, wprowadzono także podział numeracji na parzystą i nieparzystą, a fabryce Baltic nadano numer 163. Dopiero w 1937 Baltic uzyskał drugi z budynków byłego urzędu zaprowiantowania, opatrzony numerem 161, do tego czasu wynajmowany przez innych przedsiębiorców. Odtąd biuro fabryki mieściło się w świeżo przejętym lokalu, fabryka zaś dalej pod numerem 163. Podczas II wojny światowej (1942) firma dysponowała ponadto punktami sprzedaży przy Große Wollwebergasse 28 (ul. Tkacka) oraz Eschenweg 6 (ul. Jesionowa) we Wrzeszczu. Wśród produkowanych w Balticu wyrobów znajdowały się przede wszystkim czekolady (w tym tzw. Kronen-Schokolade – „Czekolada Koronna”). W kategorii cukierków firma wprowadziła w 1932 do produkcji dropsy orzeźwiające.
Oba budynki fabryki, będące zaadaptowanymi na cele produkcyjne spichlerzami, usytuowane zostały w stosunku do siebie prostopadle, były dwukondygnacyjne i przykryte wysokim dwuspadowym dachem, krytym dachówką holenderką i dachówką zakładkową. W marcu 1945 uległy częściowemu zniszczeniu. Położonego bliżej jezdni budynku o numerze 163 nie odbudowano ze względu na poszerzenie al. Grunwaldzkiej (realizowane od 1947). Zachował się jedynie dawny spichlerz pod numerem 161, dokąd przeniosło się również biuro firmy. Po ponownym uruchomieniu produkcji zakład ten w 1949 początkowo stał się częścią Gdańskiego Zjednoczenia Fabryki Cukrów i Czekolady, a od 1951 – Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Bałtyk” (Zakład nr 2), a zatem – to jego nazwa w wersji przetłumaczonej na język polski stała się odtąd marką gdańskiego przedsiębiorstwa produkującego różnego rodzaju słodycze.
Po okresie transformacji ustrojowej i gospodarczej na początku lat 90. XX wieku w efekcie przekształceń własnościowych w obrębie ZPC „Bałtyk” Zakład nr 2 uległ likwidacji, a zabytkowy spichlerz, w którym się mieścił, został za zgodą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków wyburzony w 1998. W jego miejscu od 2006 znajduje się sklep sieci Lidl.
