BAŁTYK, fabryka czekolady

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Siedziba ZPC „Bałtyk” w Oliwie, ul. Droszyńskiego 8/11, 2016

„BAŁTYK” Zakłady Przemysłu Cukierniczego (ZPC). Przedsiębiorstwo produkcji wyrobów cukierniczych i czekoladowych w Gdańsku; utworzone w 1951 na bazie trzech przedwojennych zakładów tej branży, Anglas – Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik Thomas Ulrich w Gdańsku-Oliwie, a także dwóch fabryk w Gdańsku-Wrzeszczu: Kosma Aktiengesellschaft oraz Baltic Schokoladen- und Zuckerwarenfabrik.

Wstępem do utworzenia jednolitego, państwowego przedsiębiorstwa była instrukcja Ministra Przemysłu Rolnego i Spożywczego z 8 VIII 1949 o utworzeniu Gdańskiego Zjednoczenia Fabryki Cukrów i Czekolady. Na główną siedzibę wyznaczono budynki fabryki Anglas w Oliwie przy ul. Droszyńskiego 8/11, do tego momentu (1949) wykorzystywane głównie jako lokum oddziału Centralnego Archiwum Wojskowego. Poszczególne fabryki, jako mienie poniemieckie, zostały upaństwowione (m.in. Kosma AG decyzją Ministra Przemysłu Rolnego i Spożywczego z 9 XII 1949). W nowej strukturze nadano im numery odpowiadające momentowi włączenia w Zjednoczenie. Zakład nr 1, dawny Anglas (ul. Droszyńskiego 8/11, biura od ul. Słowiańskiej). Zakład nr 2, dawny Baltic, wykorzystywał w dalszym ciągu jeden ze spichlerzy wybudowanego na przełomie XIX i XX wieku wojskowego urzędu aprowizacji (Proviantsamt), mieszczący się przy al. Grunwaldzkiej 161.

Nazwa całości przedsiębiorstwa – „Bałtyk” – była pochodną jego przedwojennej nazwy. Dawna fabryka Kosma AG stała się Zakładem nr 3, z obiektami zlokalizowanymi przy ul. Kościuszki 5C (biuro przy al. Grunwaldzkiej 149 w ramach przebudowy i poszerzenia jezdni tej alei przestało istnieć). Obiekty przy ul. Kościuszki 5C zostały po 1951 roku częściowo przebudowane i zmodernizowane, zwłaszcza budynek frontowy, od ulicy. W 1977 do ZPC włączono jeszcze zakład podobnej branży z Gdyni-Chyloni, przy ul. Puckiej 101, odtąd Zakład nr 4. Funkcjonował także sklep firmowy w Oliwie przy ul. Czerwonego Sztandaru (obecnie ul. Bora-Komorowskiego).

Każdy z czterech zakładów specjalizował się w innym rodzaju produkcji. Zakład nr 1 produkował wyroby czekoladowe: cukierki czekoladowe i czekolady, również na eksport, w tym mleczne i deserowe. Znane były marki czekolad deserowych i nadziewanych: „Finezja”, „Admirał”, „Bałtyk”, „Malibo”, „Advocato”, „Nutino”, a także „Ratuszowa”, „Wczasowa”, „Jedyna”, „Malajska”. Po 1989 wypuszczono specjalną serię czekolad mlecznych z napisami „Lubię Cię”, „Kocham Cię”, „Przepraszam Cię”. Produkowano tu również popularną piankę „Morską”.

Zakład nr 2 specjalizował się w produkcji tzw. wyrobów wschodnich: chałwy, sezamek, ponadto batonów (w tym tzw. krymski), galaretek wielosmakowych, ptasiego mleczka, bloków grylażowych i cukierków (miękkich), a także michałków i likworków gdańskich oraz nugatów. W skali całego zakładu najbardziej dochodowa była produkcja popularnych sezamek, ponieważ dzięki sprzedaży tego towaru do krajów arabskich uzyskiwano tzw. odpisy dewizowe.

Zakład nr 3 wypuszczał na rynek cukierki twarde i nadziewane: lizaki, landrynki, karmelki (twarde i nadziewane), tzw. pomadki mleczne oraz irysy. Jednym z ważniejszych produktów tego oddziału były specjalne cukierki, tzw. szalupowe, wchodzące w skład wyposażenia sprzętu ratowniczego na statkach handlowych, eksportowane do 54 krajów na świecie.

Zakład nr 4 produkował galaretki, żelki i cukierki auto-café (z dodatkiem kofeiny dla kierowców samochodów). W latach 60. XX wieku, za rządów dyrektora Jana Kozłowskiego, w przedsiębiorstwie rozwijał się ruch racjonalizatorski, stawiano na innowacyjność i oszczędności. W Zakładzie nr 3 wykonano między innymi własną linię kondensacji mleka, co pozwoliło obniżyć koszty produkcji. Autorem tej innowacji był inż. Marceli Koczorowski, długoletni konstruktor w Dziale Postępu Technicznego. W latach 70. XX wieku przy Zakładzie nr 2 funkcjonowało Laboratorium Badawcze pracujące na potrzeby wszystkich 19 przedsiębiorstw tej branży w Polsce.

W początku lat 80. XX wieku zaopatrzenie w wyroby czekoladowe znacząco się pogorszyło. Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981) czekolada znalazła się wśród artykułów dostępnych na kartki żywnościowe. W połowie lat 80. ZPC „Bałtyk” z inicjatywy dyrektora Stanisława Szukalskiego, jako jeden z pierwszych w kraju, wprowadził do produkcji wyroby czekoladopodobne, w których zamiast tłuszczu kakaowego wykorzystywano tłuszcz innych roślin. Sprzedawano je poza systemem kartkowym.

21 VIII 1983 w Zakładzie nr 1 w Oliwie doszło do poważnego pożaru. Spłonęła wówczas hala produkcyjna Działu Kakao i Działu Czekoladowego wraz z maszynami i urządzeniami, zniszczeniu uległo także 10 ton kakao w tzw. kuchu kakaowym i w workach, łączne straty oszacowano na 11,5 mln zł. Pożar gasiło osiem jednostek straży pożarnej. Śledztwo – bez jednoznacznego wskazania winnych – umorzono 28 XI 1983, uznając że najprawdopodobniej doszło do samozapłonu masy kakaowej w agregacie tzw. młyna. Dopuszczano także możliwość zwarcia w wymienionej w 1982 instalacji elektrycznej. Na pewien czas produkcja wyrobów czekoladowych w Gdańsku uległa ograniczeniu, a 139 pracowników z Oliwy zatrudniono na tzw. trzeciej zmianie w Zakładach nr 2 i 3. Odbudowa Zakładu nr 1 nastąpiła w latach 1983–1985 pod nadzorem nowego kierownika tego oddziału, mgr. inż. Kazimierza Piechowicza. W 1983–1984 z firmy VEB Maschinenfabrik w Heidenau (NRD) sprowadzono nowe maszyny do obróbki komponentów kakaowych.

W 1984–1987 zakłady zostały zmodernizowane. Zlikwidowano między innymi dotychczasowy system chłodzenia niebezpiecznym amoniakiem i zastąpiono go chłodzeniem freonowym. Sprowadzono z Włoch sterowany elektronicznie agregat Multicavemil, dzięki któremu unowocześniono produkcję czekolad nadziewanych. W 1989 według miesięcznika „Zarządzanie” ZPC „Bałtyk” znalazł się na 499. miejscu na liście 500 największych przedsiębiorstw przemysłu przetwórczego w Polsce. Łączna sprzedaż zakładu wyniosiła wówczas 10 489 mln zł, a zysk szacowano na 2867 mln zł. Na eksport szło wówczas 2,62% ogółu wyrobów, we wszystkich 4 zakładach firma zatrudniała 695 osób. Większość załogi stanowiły kobiety, od 1985 działała tu bardzo prężnie organizacja Ligi Kobiet Polskich. W 1989 wyprodukowano ogółem 9332 ton wyrobów cukierniczych (w tym 269 ton cukierków i 385 ton sezamek), wartość produkcji sprzedanej wyniosła 35 932,2 mln zł, a zysk wyniósł 10 331 mln zł. Było to z pewnością apogeum świetności przedsiębiorstwa opartego na zasadach socjalistycznej ekonomii. W następnych latach, w związku z przekształceniami gospodarczymi po upadku komunizmu w Polsce, sytuacja przedsiębiorstwa uległa znacznemu pogorszeniu.

W okresie transformacji ustrojowej i gospodarczej w ZPC „Bałtyk” nastąpiło rozluźnienie dotychczas jednolitej struktury organizacyjnej. W 1991 powstała spółka pracownicza (akcyjna). W 1992 wszystkie trzy gdańskie filie zostały przejęte przez fiński koncern cukierniczy Karl Fazer, który na bazie ZPC „Bałtyk” utworzył spółkę joint venture Bałtyk Chocolate, a w 1995 przekształcił ją w podporządkowaną koncernowi spółkę Fazer Polska sp. z o.o. (od 2002 pod nazwą Cloetta Fazer Polska sp. z o.o., od tego momentu także z kapitałem szwedzko-norweskim). Zgodnie z zawartymi w 1992 umowami ze Skarbem Państwa utrzymano zatrudnienie na ówczesnym poziomie około 350 osób.

Na początku lat 90. XX wieku Bałtyk Chocolate dysponował kilkoma sklepami firmowymi: przy ul. Droszyńskiego 8/11, ul. Kościuszki 5C (a zatem przy Zakładach nr 1 i 3), a także punktem sprzedaży na terenie Dworca Gdańsk Główny PKP. Do firmy należał również Magazyn Wyrobów Gotowych przy ul. Marynarki Polskiej 59 w Letnicy. Fazer Polska sp. z o.o. przeniósł go na ul. Szkolną 1 w Nowym Porcie. Zakład nr 4 w Gdyni przejęła założona w 1995 firma Atakan sp. z o.o., importer i dostawca artykułów spożywczych do konfekcjonowania, która przez pewien czas prowadziła w fabryce przy ul. Puckiej 101 między innymi produkcję chałwy. W 1998 zamknięto i wyburzono za zgodą Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zabytkowy obiekt dawnego Balticu przy al. Grunwaldzkiej 161. 23 III 2005 w pozostałych oddziałach firmy wstrzymano produkcję z powodu niskiej rentowności i braku popytu. Wcześniej skandynawscy właściciele zrezygnowali z produkcji większości popularnych niegdyś w Polsce wyrobów ZPC „Bałtyk”, wprowadzając własne marki, nieznane na polskim rynku.

Tereny fabryczne we Wrzeszczu zostały sprzedane pod nowe inwestycje. W 2006 w miejscu Balticu przy al. Grunwaldzkiej 161 stanął sklep niemieckiej sieci handlowej Lidl. W latach 2006–2007 w miejscu Zakładu nr 3 (Kosma) wybudowano centrum handlowe Galeria Bałtycka. Grupowemu zwolnieniu miało podlegać 320 osób, czyli niemal wszyscy dotychczasowi pracownicy Cloetta Fazer Polska. Oliwski oddział Fazera uratował strajk załogi. Po długotrwałym sporze w 2005 właściciele wyrazili zgodę na sprzedaż części udziałów i ponowne utworzenie tu spółki pracowniczej. We wrześniu 2005 w zakład przy ul. Droszyńskiego 8/11 zainwestowała spółka PPHU (Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe) Bomilla z Włocławka, włączając go w skład tworzonej grupy kapitałowej. Powrócono do nazwy Zakłady Przemysłu Cukierniczego „Bałtyk”. Siedzibą, jak poprzednio stały się budynki przy ul. Droszyńskiego 8/11. Na wyrobach firmy przywrócono również dawne, dobrze się kojarzące logo. Otwarty został ponownie sklepik firmowy przy ul. Bora-Komorowskiego (obecnie z adresem ul. Droszyńskiego 2). ZPC „Bałtyk” produkuje na nowo dobrze niegdyś znane i cenione wyroby, m.in. czekolady „Finezja”, „Admirał”, „Bałtyk”, stosując się do receptur z okresu powojennego, ale tworząc również smaki i produkty zupełnie nowe. Uruchomiono między innymi produkcję likworków z płynnym nadzieniem, wytwarzanych na rynku polskim jedynie w Gdańsku, ponadto pralin nadziewanych i cukierków choco toffee. Wyroby Bałtyku sprzedają się nie tylko na lokalnym, pomorskim rynku, ale także na Śląsku i poza granicami kraju, między innymi w krajach skandynawskich. W 2014 zakłady zatrudniały około 150 osób, w większości kobiety, niektóre osoby z 30-, 40-letnim stażem pracy. SK

Dyrektorzy Naczelni
1951–1952 (brak danych)
1 II 1952 – 1958 Włodzimierz Zwoliński
1958–1970 inż. Jan Kozłowski
1970–1974 mgr Zbigniew Kinicki
1974 – do śmierci w październiku 1980 mgr Mieczysław Wiśniewski
luty 1981 – listopad 1990 mgr Stanisław Szukalski
(pierwszy bezpartyjny dyrektor Zakładów)
1990–1992 mgr Andrzej Bielas
SK
Naczelni Inżynierowie (od 1 IV 1952),
później Zastępcy Dyrektora ds. Technicznych
1 IV 1952 (utworzenie stanowiska) – 1958 inż. Karol Straż
1958–1973 mgr inż. Władysław Małaczyński
1974–1986 mgr inż. Zygmunt Kaczmarczyk
od 1986 mgr inż. Zbigniew Turulski
SK
Zastępcy Dyrektora ds. Ekonomicznych
1964–1967 mgr inż. Jerzy Głąb
1967–1970 mgr Zbigniew Kinicki
1970–1990 mgr Andrzej Bielas
SK
⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania