ŻUKOWSKI STANISŁAW, artysta plastyk
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''STANISŁAW ŻUKOWSKI''' (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 | + | [[File:1_Stanisław_Żukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Panorama Miasta, 1945]] |
| + | [[File:2_Stanisław_Żukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Kościół św. Bartłomieja, 1946]] | ||
| + | [[File:3_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Wnętrze kościoła Najświętszej Marii Panny, 1946]] | ||
| + | [[File:4_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Nad Motławą, 1948]] | ||
| + | [[File:5_Stanisław_Zukowski.jpg|thumb|Stanisław Żukowski, Gdańskie kamieniczki, 1963]] | ||
| + | |||
| + | '''STANISŁAW ŻUKOWSKI''' (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Brat malarki Władysławy (22 II 1908 Wilno – 1992 Wrocław), żony [[ROGIŃSKI BOLESŁAW, artysta plastyk, grafik | Bolesława Rogińskiego]]. | ||
| + | |||
| + | Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 walczył w stopniu podporucznika na froncie, następnie przebywał w niemieckim oflagu w Woldenbergu II C (Dobiegniew, Pomorze Zachodnie). Stworzył tam m.in. serię drzeworytów „Z życia w obozie jeńców” (1942).<br/><br/> | ||
| + | Od 1945 w Gdańsku, referent w miejskim Wydziale Kultury. Zajmował się ratowaniem gdańskich zabytków (utworzył 11 lapidariów gromadzących odnalezione w gruzach rzeźby z gdańskich budynków), działał jako organizator życia plastycznego w mieście. Preferował tematykę gdańską (tworzył m.in. rysunki zniszczonego miasta) i marynistyczną. Wraz z innymi osiadłymi na Wybrzeżu wileńskim kolegami Bolesławem Rogińskim i [[ROLICZ STANISŁAW, artysta malarz, grafik, pedagog | Stanisławem Roliczem]] dokumentował w szkicach i rysunkach zniszczenia Gdańska; prace te pokazano 17 VII 1946 na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku: ''Zabytki Starego Gdańska'' w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (później budynek [[MIEJSKI TEATR „MINIATURA” | Miejskiego Teatru „Miniatura”]]) przy al. Grunwaldzkiej 16.<br/><br/> | ||
| + | W latach późniejszych niektóre rysunki i grafiki wykonał w formie obrazów olejnych. Jeden z nich, ukazujący zniszczenia Wielkiej Sieni [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] przy ul. Długiej, wisi obecnie właśnie w Wielkiej Sieni. Specjalizował się w pracach graficznych, był uczestnikiem wystaw gdańskich i ogólnopolskich, wystawiał w NRD, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Holandii, na Węgrzech, w Szwecji, ZSRR, Kanadzie. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Za obozowe drzeworyty otrzymał wyróżnienie na I Ogólnopolskim Konkursie Ilustracji w Warszawie w 1947. Drzeworyty te wystawiane były także na Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki, eksponowanej w latach 1947–1949 w różnych krajach europejskich, a także na wystawach indywidualnych w Gdańsku (1946, 1952), w Warszawie (1963) i w Lublinie (1966) oraz na wystawie pośmiertnej w Gdańsku w 1986. Po tej ostatniej wystawie 22 drzeworyty nabyło od rodziny gdańskie [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]].<br/><br/> | ||
| + | W latach 1960–1970 był pracownikiem Muzeum Zamkowego w Malborku i współorganizatorem odbywających się tam „Triennale Grafiki Krajów Nadbałtyckich”. W okresie 1971–1977 prowadził założoną z [[BUKOWSKI ROMUALD, artysta plastyk, poseł | Romualdem Bukowskim]] Gdańską Doświadczalną Pracownię Graficzną "Oficyna" (ul. Piwna 27/29). Posiadał pracownię przy ul. Uphagena w Gdańsku–[[WRZESZCZ |Wrzeszczu]]. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1978 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:32, 16 sie 2023
STANISŁAW ŻUKOWSKI (20 III 1911 Kudronk, Wileńszczyzna – 13 IV 1983 Gdańsk), artysta plastyk. Brat malarki Władysławy (22 II 1908 Wilno – 1992 Wrocław), żony Bolesława Rogińskiego.
Sztuki plastyczne studiował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie w pracowni grafiki profesora Jerzego Hoppena (1891–1969), edukację uzupełniał w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u profesora Edmunda Bartłomiejczyka (1895–1950). Tam też rozpoczął działalność artystyczną. We wrześniu 1939 walczył w stopniu podporucznika na froncie, następnie przebywał w niemieckim oflagu w Woldenbergu II C (Dobiegniew, Pomorze Zachodnie). Stworzył tam m.in. serię drzeworytów „Z życia w obozie jeńców” (1942).
Od 1945 w Gdańsku, referent w miejskim Wydziale Kultury. Zajmował się ratowaniem gdańskich zabytków (utworzył 11 lapidariów gromadzących odnalezione w gruzach rzeźby z gdańskich budynków), działał jako organizator życia plastycznego w mieście. Preferował tematykę gdańską (tworzył m.in. rysunki zniszczonego miasta) i marynistyczną. Wraz z innymi osiadłymi na Wybrzeżu wileńskim kolegami Bolesławem Rogińskim i Stanisławem Roliczem dokumentował w szkicach i rysunkach zniszczenia Gdańska; prace te pokazano 17 VII 1946 na pierwszej po II wojnie światowej wystawie plastycznej w Gdańsku: Zabytki Starego Gdańska w sali ówczesnego Teatru Miejskiego (później budynek Miejskiego Teatru „Miniatura”) przy al. Grunwaldzkiej 16.
W latach późniejszych niektóre rysunki i grafiki wykonał w formie obrazów olejnych. Jeden z nich, ukazujący zniszczenia Wielkiej Sieni Ratusza Głównego Miasta przy ul. Długiej, wisi obecnie właśnie w Wielkiej Sieni. Specjalizował się w pracach graficznych, był uczestnikiem wystaw gdańskich i ogólnopolskich, wystawiał w NRD, RFN, Czechosłowacji, Szwajcarii, Holandii, na Węgrzech, w Szwecji, ZSRR, Kanadzie. Laureat licznych nagród i wyróżnień. Za obozowe drzeworyty otrzymał wyróżnienie na I Ogólnopolskim Konkursie Ilustracji w Warszawie w 1947. Drzeworyty te wystawiane były także na Ogólnopolskiej Wystawie Grafiki, eksponowanej w latach 1947–1949 w różnych krajach europejskich, a także na wystawach indywidualnych w Gdańsku (1946, 1952), w Warszawie (1963) i w Lublinie (1966) oraz na wystawie pośmiertnej w Gdańsku w 1986. Po tej ostatniej wystawie 22 drzeworyty nabyło od rodziny gdańskie Muzeum Narodowe.
W latach 1960–1970 był pracownikiem Muzeum Zamkowego w Malborku i współorganizatorem odbywających się tam „Triennale Grafiki Krajów Nadbałtyckich”. W okresie 1971–1977 prowadził założoną z Romualdem Bukowskim Gdańską Doświadczalną Pracownię Graficzną "Oficyna" (ul. Piwna 27/29). Posiadał pracownię przy ul. Uphagena w Gdańsku–Wrzeszczu. W 1956 odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, w 1978 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
