DREGIER ZBIGNIEW, koszykarz, olimpijczyk
| (Nie pokazano 19 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Dregier Zbigniew (w dolnym rzędzie, drugi od prawej), 1963.JPG|thumb|Zbigniew Dregier (w dolnym rzędzie, drugi od prawej), 1963]] |
| + | [[File: Zbigniew_Dregier_2010.jpg |thumb| Zbigniew i Zofia Dregierowie dekorowani medalem w 50 rocznice ślubu, Gdańsk 2010]] | ||
| + | '''ZBIGNIEW DREGIER''' (ur. 17 VII 1935 Cumań, Ukraina), koszykarz. Syn Franciszka i Malwiny z domu Cylk. Absolwent gdańskiego Technikum Mechaniczno-Elektrycznego (technik elektryk; [[CENTRUM KSZTAŁCENIA USTAWICZNEGO | Centrum Kształcenia Ustawicznego]]). Zawodnik AZS Gdańsk (1951–1955, brał z zespołem udział w II Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży), Spójni Gdańsk (1955–1957, 1959–1960), CWKS (Zawisza) Bydgoszcz (1957–1959, służba wojskowa), [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże]] (1960–1970). 13 XII 1959, grając w Spójni przeciwko Lechowi Poznań (80:96), zdobył 42 punkty, co było wypadkiem wcześniej nie notowanym w polskiej lidze. W barwach Wybrzeża w meczu w I lidze zadebiutował 5 XI 1960 w spotkaniu z Lechem Poznań (63:75, zdobył 14 punktów). W 1964 z zespołem zajął trzecie miejsce w I lidze, w 1970 wywalczył tytuł wicemistrzowski. Dyrygent zespołu, potrafiący przejąć na siebie funkcję egzekutora (np. 2 II 1968 w spotkaniu z AZS Poznań zdobył 31 punktów). W kwietniu 1956 „wzmocnił” zespół AZS Toruń w turnieju we Wrocławiu z udziałem Kolejarza (Lecha) Poznań (11 punktów); Wisły Kraków (22), reprezentacji Paryża (6). <br/><br/> | ||
| + | W 1957, jako pierwszy zawodnik klubu II-ligowego (Zawiszy Bydgoszcz), został powołany do reprezentacji Polski, jednak zabrakło go na zgrupowaniu kadry przed mistrzostwami Europy, jego dowódcy w jednostce uznali, że ważniejszy jest mecz wojskowych drużyn w Białymstoku. 15 i 17 VII 1956 zagrał w meczach Kadra B Polski – Chiny 72:67 (zdobył 8 punktów) i 104:89 (16 punktów). W październiku 1956 powołany został jako rezerwowy do reprezentacji Polski A na mecz z Jugosławią 12 tego miesiąca w Gdańsku i do Kadry B na spotkania w Krakowie 15 i 16 października (w żadnym nie zagrał). W reprezentacji zadebiutował 31 III 1957 Warszawa, Polska – Węgry 66:74 (6 punktów). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (w 1960, reprezentacja Polski zajęła VII miejsce) i Tokio (w 1964, VI miejsce), czterokrotny uczestnik mistrzostw Europy (debiut w Stambule 1959 – VI miejsce polskiej drużyny, grał w ośmiu meczach (54 minut na boisku, zdobył 15 punktów)). Poprowadził reprezentację Polski do wicemistrzostwa Europy we Wrocławiu w 1963 (wybrany przez działaczy i dziennikarzy do pierwszej piątki mistrzostw, w pierwszym meczu z Hiszpanią (79:76) zdobył 13 punktów ) i dwukrotnie do brązowego medalu mistrzostw Europy (Moskwa/Tbilisi w 1965 i Helsinki w 1967). 12 V 1964 wziął udział w meczu GKS Wybrzeże – All-Stars USA (w tym zawodnicy NBA) 71:117, zdobywając 14 punktów. <br/><br/> | ||
| + | Uczestnik Mistrzostw Świata w Montevideo w 1967 (V miejsce polskiego zespołu). W styczniu 1968 powołany do kadry przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w Meksyku, ale w turniejach kwalifikacyjnych i na IO nie wystąpił. W latach 1956–1967 rozegrał 198 spotkań w reprezentacji Polski, zdobywając 815 punktów. Grał również w nieoficjalnej reprezentacji Polski (m.in. 19-20 VII 1958 Kowno – Warszawa 64:53, zdobył 6 punktów, Litwa – Polska 49:56, zdobył 9 punktów). Na boiskach ligowych rozegrał 223 mecze, zdobywając 2852 punkty.<br/><br/> | ||
| + | W 1963 wygrał plebiscyt [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] na 10 najlepszych sportowców województwa gdańskiego, zajął też czwarte miejsce w rankingu Federacji Sportowej „Gwardia” na najlepszego zawodnika tego pionu. Karierę w Wybrzeżu zakończył w marcu 1970, grał następnie w lidze okręgowej w TKKF Neptun (zespół złożony z byłych zawodników i działaczy), w 1972 wyjechał do Francji, grał tam dalej w klubach niższych klas z Le Porter, Marly i Aulnoye, następnie trener. Zamieszkał we Francji, w prowansalskim Les Lombards.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony m.in. srebrnym i trzykrotnie brązowym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (1963), medalem „100-lecia Sportu Polskiego” (1971), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018), zajął trzecie miejsce w plebiscycie na najlepszego koszykarza na Gali 60-lecia Pomorskiej Koszykówki (2006), znalazł się w Złotej Pomorskiej 20-tce Wszechczasów redaktora [[GEBERT JERZY ANTONI, radiowy dziennikarz sportowy| Jerzego Geberta]] (2010).<br/><br/> | ||
| + | Od 6 X 1960 mąż Zofii z domu Miszczuk. {{author: WSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 15:48, 27 kwi 2024
,_1963.JPG)
ZBIGNIEW DREGIER (ur. 17 VII 1935 Cumań, Ukraina), koszykarz. Syn Franciszka i Malwiny z domu Cylk. Absolwent gdańskiego Technikum Mechaniczno-Elektrycznego (technik elektryk; Centrum Kształcenia Ustawicznego). Zawodnik AZS Gdańsk (1951–1955, brał z zespołem udział w II Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży), Spójni Gdańsk (1955–1957, 1959–1960), CWKS (Zawisza) Bydgoszcz (1957–1959, służba wojskowa), GKS Wybrzeże (1960–1970). 13 XII 1959, grając w Spójni przeciwko Lechowi Poznań (80:96), zdobył 42 punkty, co było wypadkiem wcześniej nie notowanym w polskiej lidze. W barwach Wybrzeża w meczu w I lidze zadebiutował 5 XI 1960 w spotkaniu z Lechem Poznań (63:75, zdobył 14 punktów). W 1964 z zespołem zajął trzecie miejsce w I lidze, w 1970 wywalczył tytuł wicemistrzowski. Dyrygent zespołu, potrafiący przejąć na siebie funkcję egzekutora (np. 2 II 1968 w spotkaniu z AZS Poznań zdobył 31 punktów). W kwietniu 1956 „wzmocnił” zespół AZS Toruń w turnieju we Wrocławiu z udziałem Kolejarza (Lecha) Poznań (11 punktów); Wisły Kraków (22), reprezentacji Paryża (6).
W 1957, jako pierwszy zawodnik klubu II-ligowego (Zawiszy Bydgoszcz), został powołany do reprezentacji Polski, jednak zabrakło go na zgrupowaniu kadry przed mistrzostwami Europy, jego dowódcy w jednostce uznali, że ważniejszy jest mecz wojskowych drużyn w Białymstoku. 15 i 17 VII 1956 zagrał w meczach Kadra B Polski – Chiny 72:67 (zdobył 8 punktów) i 104:89 (16 punktów). W październiku 1956 powołany został jako rezerwowy do reprezentacji Polski A na mecz z Jugosławią 12 tego miesiąca w Gdańsku i do Kadry B na spotkania w Krakowie 15 i 16 października (w żadnym nie zagrał). W reprezentacji zadebiutował 31 III 1957 Warszawa, Polska – Węgry 66:74 (6 punktów). Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Rzymie (w 1960, reprezentacja Polski zajęła VII miejsce) i Tokio (w 1964, VI miejsce), czterokrotny uczestnik mistrzostw Europy (debiut w Stambule 1959 – VI miejsce polskiej drużyny, grał w ośmiu meczach (54 minut na boisku, zdobył 15 punktów)). Poprowadził reprezentację Polski do wicemistrzostwa Europy we Wrocławiu w 1963 (wybrany przez działaczy i dziennikarzy do pierwszej piątki mistrzostw, w pierwszym meczu z Hiszpanią (79:76) zdobył 13 punktów ) i dwukrotnie do brązowego medalu mistrzostw Europy (Moskwa/Tbilisi w 1965 i Helsinki w 1967). 12 V 1964 wziął udział w meczu GKS Wybrzeże – All-Stars USA (w tym zawodnicy NBA) 71:117, zdobywając 14 punktów.
Uczestnik Mistrzostw Świata w Montevideo w 1967 (V miejsce polskiego zespołu). W styczniu 1968 powołany do kadry przygotowującej się do Igrzysk Olimpijskich w Meksyku, ale w turniejach kwalifikacyjnych i na IO nie wystąpił. W latach 1956–1967 rozegrał 198 spotkań w reprezentacji Polski, zdobywając 815 punktów. Grał również w nieoficjalnej reprezentacji Polski (m.in. 19-20 VII 1958 Kowno – Warszawa 64:53, zdobył 6 punktów, Litwa – Polska 49:56, zdobył 9 punktów). Na boiskach ligowych rozegrał 223 mecze, zdobywając 2852 punkty.
W 1963 wygrał plebiscyt „Dziennika Bałtyckiego” na 10 najlepszych sportowców województwa gdańskiego, zajął też czwarte miejsce w rankingu Federacji Sportowej „Gwardia” na najlepszego zawodnika tego pionu. Karierę w Wybrzeżu zakończył w marcu 1970, grał następnie w lidze okręgowej w TKKF Neptun (zespół złożony z byłych zawodników i działaczy), w 1972 wyjechał do Francji, grał tam dalej w klubach niższych klas z Le Porter, Marly i Aulnoye, następnie trener. Zamieszkał we Francji, w prowansalskim Les Lombards.
Odznaczony m.in. srebrnym i trzykrotnie brązowym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (1963), medalem „100-lecia Sportu Polskiego” (1971), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018), zajął trzecie miejsce w plebiscycie na najlepszego koszykarza na Gali 60-lecia Pomorskiej Koszykówki (2006), znalazł się w Złotej Pomorskiej 20-tce Wszechczasów redaktora Jerzego Geberta (2010).
Od 6 X 1960 mąż Zofii z domu Miszczuk.
