HUBER TYTUS MAKSYMILIAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 12 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Huber Tytus Maksymilian.JPG|thumb|Tytus Huber]] | + | [[File: Huber Tytus Maksymilian.JPG|thumb|Tytus Maksymilian Huber]] |
| − | + | [[File: Tytus_Huber.jpg |thumb| Tytus Maksymilian Huber]] | |
| − | '''TYTUS MAKSYMILIAN HUBER''' (4 I 1872 Krościenko nad Dunajcem – 9 XII 1950 Kraków), | + | [[File: Statek_Prof._Huber.jpg |thumb| Wodowanie statku „Profesor Huber”]] |
| + | '''TYTUS MAKSYMILIAN HUBER''' (4 I 1872 Krościenko nad Dunajcem – 9 XII 1950 Kraków), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Maksymiliana i Marii z domu Rzesińskiej. W 1889 ukończył we Lwowie IV Gimnazjum, w 1895 studia na Wydziale Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej. Po odbyciu służby wojskowej, dzięki stypendium przez rok studiował matematykę i astronomię na Humboldt-Universität w Berlinie. Od 1895 asystent w Katedrze Budowy Dróg, Kolei Żelaznych i Tuneli na macierzystej uczelni. | ||
| + | Od 1899 był profesorem mechaniki teoretycznej w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Od 1904 doktor nauk technicznych w oparciu o przewód przeprowadzony w Lwowskiej Szkole Politechnicznej, gdzie od 1906 prowadził wykłady z mechaniki ogólnej, | ||
| + | od 1908 na tej uczelni profesor zwyczajny i kierownik Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii. W latach 1910–1912 dziekan Wydziału Inżynierii. W 1911 został członkiem Rady Przybocznej wiedeńskiego Urzędu Doświadczalnego, od 1913 był konsultantem Muzeum Technicznego Przemysłu i Rzemiosła w Wiedniu.<br/><br/> | ||
| + | W 1914 wybrany został rektorem Lwowskiej Szkole Politechnicznej, z uwagi na wybuch I wojny światowej urzędu nie objął. Zmobilizowany, brał udział w walkach pod Rohatynem i z załogą twierdzy w Przemyślu trafił do niewoli rosyjskiej, wywieziony do Kazania. W 1918 wrócił do Lwowa, w latach 1921–1922 był rektorem Politechniki Lwowskiej (poprzednio Szkoły Politechnicznej). W 1928 przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie kierował Katedrą Mechaniki II.<br/><br/> | ||
| + | W 1920 był jednym z 12 współzałożycieli Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Od 1923 był członkiem Kasy im. Mianowskiego, w latach 1939–1944 w Warszawie był jej prezesem. W latach 1925–1928 był przewodniczącym lwowskiego | ||
| + | oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego, od 1927 członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, od 1930 Towarzystwa | ||
| + | Naukowego Warszawskiego, od 1931 Stałego Komitetu International Society for Testing Materials. W 1933 był przewodniczącym komitetu organizacyjnego Polskiego Związku Badania Materiałów, kierownikiem Laboratorium Wytrzymałości Materiałów Politechniki. W latach 1932–1934 kierował badaniami w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych. <br/><br/> | ||
| + | Po powstaniu warszawskim internowany w obozie przejściowym w Pruszkowie. W 1945 starania o jego zatrudnienie czyniły politechnika Warszawska, Śląska, Łódzka i Gdańska; specjalna delegacja z [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG) na początku maja odszukała go w Zakopanem. W październiku 1945 objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej oraz Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Mechanicznym PG. 9 IV 1946 wygłosił wykład inaugurujący pierwszy rok akademicki na PG: ''Technika współczesna a wiedza przyrodnicza''. W 1948 był polskim delegatem na Światowy | ||
| + | Kongres Intelektualistów we Wrocławiu, uczestnikiem VII Międzynarodowego Kongresie Mechaniki Stosowanej w Londynie. <br/><br/> | ||
| + | Już w 1945 otrzymał doktorat honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, do której to uczelni przeniósł się | ||
| + | 25 II 1949. 1 X 1949, na wniosek Wydziału Budowy Okrętów PG, nadano mu pierwszy w historii PG doktorat honoris causa. Był jednym z czołowych badaczy teorii sprężystości. Autor hipotezy wytężenia materiałów (zwanej hipotezą Hubera), będącej jedną z podstaw w obliczeniach naprężeń konstrukcji i części maszyn. <br/><br/> | ||
| + | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1920, 1936, 1948), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1925), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946), odznaką „Orlęta” (1920). Żonaty był z Janiną (12 XI 1888 – 12 XI 1958), ojciec Marii Rzepińskiej (14 XII 1914 Lwów – 8 II 1993 Kraków), historyka sztuki, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. 5 I 1951 jego imię otrzymał Zakład Wytrzymałości Materiałów PG, odsłonięto też poświęconą mu tablicę. W 1952 Polska Akademia Nauk wydała pięciotomowy zbiór jego prac. W 1960 w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]] zwodowano kadłub zbiornikowca „Prof. Huber”, podczas wyposażania nazwę zmieniono na „Bauska” i w 1961 przekazano do eksploatacji armatorowi radzieckiemu. W grudniu 1961 w tej samej stoczni odbyło się wodowanie zbiornikowca „Prof. M.T. Huber”, w eksploatacji od 3 XII 1962; w obu wypadach matką chrzestną była córka, Maria Rzepińska. Armatorem zbiornikowca „Prof. M.T. Huber” były Polskie Linie Oceaniczne, później statek przekazano nieodpłatnie Chińsko-Polskiemu Towarzystwu Okrętowemu. 30 IX 2020 jego imię otrzymała aula na PG. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Hajduk Bolesław, ''Huber Maksymilian Tytus'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. II, Gdańsk 1994, s. 234–235. <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 155. <br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 18:03, 21 lis 2024
TYTUS MAKSYMILIAN HUBER (4 I 1872 Krościenko nad Dunajcem – 9 XII 1950 Kraków), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Maksymiliana i Marii z domu Rzesińskiej. W 1889 ukończył we Lwowie IV Gimnazjum, w 1895 studia na Wydziale Inżynierii Lwowskiej Szkoły Politechnicznej. Po odbyciu służby wojskowej, dzięki stypendium przez rok studiował matematykę i astronomię na Humboldt-Universität w Berlinie. Od 1895 asystent w Katedrze Budowy Dróg, Kolei Żelaznych i Tuneli na macierzystej uczelni.
Od 1899 był profesorem mechaniki teoretycznej w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Od 1904 doktor nauk technicznych w oparciu o przewód przeprowadzony w Lwowskiej Szkole Politechnicznej, gdzie od 1906 prowadził wykłady z mechaniki ogólnej,
od 1908 na tej uczelni profesor zwyczajny i kierownik Katedry Mechaniki Technicznej na Wydziale Inżynierii. W latach 1910–1912 dziekan Wydziału Inżynierii. W 1911 został członkiem Rady Przybocznej wiedeńskiego Urzędu Doświadczalnego, od 1913 był konsultantem Muzeum Technicznego Przemysłu i Rzemiosła w Wiedniu.
W 1914 wybrany został rektorem Lwowskiej Szkole Politechnicznej, z uwagi na wybuch I wojny światowej urzędu nie objął. Zmobilizowany, brał udział w walkach pod Rohatynem i z załogą twierdzy w Przemyślu trafił do niewoli rosyjskiej, wywieziony do Kazania. W 1918 wrócił do Lwowa, w latach 1921–1922 był rektorem Politechniki Lwowskiej (poprzednio Szkoły Politechnicznej). W 1928 przeniósł się na Politechnikę Warszawską, gdzie kierował Katedrą Mechaniki II.
W 1920 był jednym z 12 współzałożycieli Akademii Nauk Technicznych w Warszawie. Od 1923 był członkiem Kasy im. Mianowskiego, w latach 1939–1944 w Warszawie był jej prezesem. W latach 1925–1928 był przewodniczącym lwowskiego
oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego, od 1927 członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, od 1930 Towarzystwa
Naukowego Warszawskiego, od 1931 Stałego Komitetu International Society for Testing Materials. W 1933 był przewodniczącym komitetu organizacyjnego Polskiego Związku Badania Materiałów, kierownikiem Laboratorium Wytrzymałości Materiałów Politechniki. W latach 1932–1934 kierował badaniami w Departamencie Aeronautyki Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Po powstaniu warszawskim internowany w obozie przejściowym w Pruszkowie. W 1945 starania o jego zatrudnienie czyniły politechnika Warszawska, Śląska, Łódzka i Gdańska; specjalna delegacja z Politechniki Gdańskiej (PG) na początku maja odszukała go w Zakopanem. W październiku 1945 objął kierownictwo Katedry Mechaniki Technicznej oraz Wytrzymałości Materiałów i Wyższych Zagadnień Mechaniki na Wydziale Mechanicznym PG. 9 IV 1946 wygłosił wykład inaugurujący pierwszy rok akademicki na PG: Technika współczesna a wiedza przyrodnicza. W 1948 był polskim delegatem na Światowy
Kongres Intelektualistów we Wrocławiu, uczestnikiem VII Międzynarodowego Kongresie Mechaniki Stosowanej w Londynie.
Już w 1945 otrzymał doktorat honoris causa Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, do której to uczelni przeniósł się
25 II 1949. 1 X 1949, na wniosek Wydziału Budowy Okrętów PG, nadano mu pierwszy w historii PG doktorat honoris causa. Był jednym z czołowych badaczy teorii sprężystości. Autor hipotezy wytężenia materiałów (zwanej hipotezą Hubera), będącej jedną z podstaw w obliczeniach naprężeń konstrukcji i części maszyn.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1920, 1936, 1948), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1925), Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945 (1946), odznaką „Orlęta” (1920). Żonaty był z Janiną (12 XI 1888 – 12 XI 1958), ojciec Marii Rzepińskiej (14 XII 1914 Lwów – 8 II 1993 Kraków), historyka sztuki, profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. 5 I 1951 jego imię otrzymał Zakład Wytrzymałości Materiałów PG, odsłonięto też poświęconą mu tablicę. W 1952 Polska Akademia Nauk wydała pięciotomowy zbiór jego prac. W 1960 w Stoczni Gdańskiej zwodowano kadłub zbiornikowca „Prof. Huber”, podczas wyposażania nazwę zmieniono na „Bauska” i w 1961 przekazano do eksploatacji armatorowi radzieckiemu. W grudniu 1961 w tej samej stoczni odbyło się wodowanie zbiornikowca „Prof. M.T. Huber”, w eksploatacji od 3 XII 1962; w obu wypadach matką chrzestną była córka, Maria Rzepińska. Armatorem zbiornikowca „Prof. M.T. Huber” były Polskie Linie Oceaniczne, później statek przekazano nieodpłatnie Chińsko-Polskiemu Towarzystwu Okrętowemu. 30 IX 2020 jego imię otrzymała aula na PG.
Bibliografia:
Hajduk Bolesław, Huber Maksymilian Tytus, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. II, Gdańsk 1994, s. 234–235.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 155.
