CZEPIELÓWNA-SCHILLER ZOFIA KAZIMIERA, śpiewaczka operowa
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Zofia_Czepielowna-Schiller.jpg|thumb|Zofia Czepielówna-Schiller]] |
| − | '''ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER''' (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od | + | |
| + | '''ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER''' (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Córka Franciszka | ||
| + | (22 IX 1887 Lwów – 17 II 1969 Sopot), dyrektora Kresowego Banku Spółdzielczego w Złoczowie koło Lwowa, i poślubionej w 1914 Eugenii Marii z domu Krzyżak (13 X 1897 Lwów – 19 IV 1960 Sopot). Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu.<br/><br/> | ||
| + | Zadebiutowała 16 VI 1935 na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura ''Strasznym dworze'' Stanisława Moniuszki. W lutym 1939 zaśpiewała tam w jego reżyserii Musettę w ''Cyganerii'' Pucciniego. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach. Równocześnie nadal kształciła swój głos w katedrze śpiewu i tzw. przysposobienia operowego miejscowej Akademii Muzycznej, prowadzonej przez profesora Włodzimierza Kaczmara (18 V 1893 Lwów – 1 XII 1964 Kraków). W okresie 1944–1945 ponownie w operze, m.in. jako Halka w ukraińskiej wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W 1945 repatriowała się z mężem do Polski, występowała: w 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, w 1946 Operze Krakowskiej, w latach 1947–1948 Operze Śląskiej, w 1948 Operze Poznańskiej, w 1949 Operze Wrocławskiej, 1950–1954 Operze Poznańskiej. W 1953 wystąpiła gościnnie w Gdańsku w ''Eugeniuszu Onieginie'' Piotra Czajkowskiego i ''Madame Butterfly'' Giacoma Pucciniego. <br/><br/> | ||
| + | Zaproszona przez dyrektora [[LATOSZEWSKI ZYGMUNT, dyrygent, pedagog, muzykolog | Zygmunta Latoszewskiego]], 1 III 1954 rozpoczęła trwającą do 1 I 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki [[PAŃSTWOWA OPERA I FILHARMONIA BAŁTYCKA | Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku]]. Zamieszkała w Sopocie. Śpiewała główne partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w ''Damie pikowej'' Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w ''Nizinach'' Eugena d’Alberta (1957), Ellen w ''Peterze Grimesie'' Benjamina Brittena (1958), Amneris w ''Aidzie'' Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w ''Wesołych kumoszkach z Windsoru'' Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w ''Strasznym dworze'' Moniuszki (1969), Wdową w ''Goplanie'' Władysława Żeleńskiego (1971), w operetkach m.in. Cziprę w ''Baronie cygańskim'' Johanna Straussa (syna) (1965) czy Palmatykę w ''Studencie żebraku'' Karla Millöckera. Po przejściu na emeryturę wykładała w latach 1974–1978 w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), w 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. <br/><br/> | ||
| + | Od 23 IV 1940 żona Mariana Ludwika Schillera (8 IX 1913 Leszczowate, Podlasie – 19 X 1985 Sopot), syna Ludwika i Marii, absolwenta XI Państwowego Gimnazjum im. Śniadeckich we Lwowie i Wydziału Rolniczo-Leśnego Politechniki Lwowskiej, po wojnie pracownika Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Matka Marka (31 VIII 1950 Sopot – 19 IX 2009 Sopot), absolwenta Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku i pracownika [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku]], m.in. w latach 1990–1996 dziekana Wydziału Instrumentalnego, od 1994 profesora, pedagoga kursów mistrzowskich, jurora międzynarodowych konkursów i aktywnego klarnecisty, m.in. w „Triu Gdańskim” z prof. Anną Prabucką-Firlej i prof. Krzysztofem Sperskim oraz duecie klarnetowym "Hebe" ze swą byłą studentką Aleksandrą Rutkowską.<br/><br/> | ||
| + | Pochowana na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: JMM}} {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | Fink Kinga, ''Lwów 1939–1944. Życie muzyczne miasta w przededniu wybuchu wojny i podczas dwóch kolejnych okupacji'', w: ''A jednak wojna… Rok 1939 na Kresach Wschodnich i Zachodnich'', red. Maciej Fica, Joanna Lusek, Jolanta Załęczny, Bytom— Warszawa—Katowice 2020, s. 143.<br/> | ||
| + | Michalak Jerzy M., ''Z ziemi lwowskiej do Sopotu. Zofia Czepielówna-Schiller (1920–1997)'', „Rocznik Sopocki”, t. 17, 2004, s. 96−119.<br/> | ||
| + | Chodorowski Jacek, ''Włodzimierz Kaczmar'', https://maestro.net.pl/document/memory/Kaczmar.pdf.<br/> | ||
| + | ''Zofii Czepielówny'' w: Encyklopedii Teatry Polskiego, https://encyklopediateatru.pl/osoby/22192/zofia-czepielowna-schiller#. | ||
Aktualna wersja na dzień 08:13, 2 kwi 2024
ZOFIA KAZIMIERA CZEPIELÓWNA-SCHILLER (3 I 1920 Lwów – 19 XII 1997 Gdańsk), śpiewaczka operowa, sopranistka. Córka Franciszka
(22 IX 1887 Lwów – 17 II 1969 Sopot), dyrektora Kresowego Banku Spółdzielczego w Złoczowie koło Lwowa, i poślubionej w 1914 Eugenii Marii z domu Krzyżak (13 X 1897 Lwów – 19 IV 1960 Sopot). Ukończyła we Lwowie Gimnazjum im. Zofii Strzałkowskiej, ucząc się zarazem w Instytucie Muzycznym im. Anny Niementowskiej (od 1931 Konserwatorium Muzyczne im. Karola Szymanowskiego). Początkowo uczyła się gry na fortepianie, potem śpiewu.
Zadebiutowała 16 VI 1935 na koncercie dobroczynnym, 3 IX 1938 na scenie Teatru Wielkiego we Lwowie w reżyserowanym przez Adama Didura Strasznym dworze Stanisława Moniuszki. W lutym 1939 zaśpiewała tam w jego reżyserii Musettę w Cyganerii Pucciniego. W teatrze lwowskim (przemianowany na ukraiński Teatr Opery i Baletu we wrześniu 1939 roku) występowała do czerwca 1941 w przedstawieniach granych w języku ukraińskim, w latach 1941–1944 bezrobotna, śpiewała na kilku koncertach organizowanych przez Polski Komitet Opiekuńczy w polskich kościołach. Równocześnie nadal kształciła swój głos w katedrze śpiewu i tzw. przysposobienia operowego miejscowej Akademii Muzycznej, prowadzonej przez profesora Włodzimierza Kaczmara (18 V 1893 Lwów – 1 XII 1964 Kraków). W okresie 1944–1945 ponownie w operze, m.in. jako Halka w ukraińskiej wersji opery Moniuszki; wystąpiła w 330 spektaklach. W 1945 repatriowała się z mężem do Polski, występowała: w 1945 w Operze Śląskiej w Katowicach, w 1946 Operze Krakowskiej, w latach 1947–1948 Operze Śląskiej, w 1948 Operze Poznańskiej, w 1949 Operze Wrocławskiej, 1950–1954 Operze Poznańskiej. W 1953 wystąpiła gościnnie w Gdańsku w Eugeniuszu Onieginie Piotra Czajkowskiego i Madame Butterfly Giacoma Pucciniego.
Zaproszona przez dyrektora Zygmunta Latoszewskiego, 1 III 1954 rozpoczęła trwającą do 1 I 1974 (przejście na emeryturę) karierę solistki Państwowej Opery i Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. Zamieszkała w Sopocie. Śpiewała główne partie w blisko 50 operach. Była m.in. Lizą w Damie pikowej Piotra Czajkowskiego (1956), Martą w Nizinach Eugena d’Alberta (1957), Ellen w Peterze Grimesie Benjamina Brittena (1958), Amneris w Aidzie Giuseppe Verdiego (1960), Panią Reich w Wesołych kumoszkach z Windsoru Ottona Nicolaia (1964), Cześnikową w Strasznym dworze Moniuszki (1969), Wdową w Goplanie Władysława Żeleńskiego (1971), w operetkach m.in. Cziprę w Baronie cygańskim Johanna Straussa (syna) (1965) czy Palmatykę w Studencie żebraku Karla Millöckera. Po przejściu na emeryturę wykładała w latach 1974–1978 w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni. Odznaczona Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), w 1973, z okazji 35-lecia pracy scenicznej, uhonorowana Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Od 23 IV 1940 żona Mariana Ludwika Schillera (8 IX 1913 Leszczowate, Podlasie – 19 X 1985 Sopot), syna Ludwika i Marii, absolwenta XI Państwowego Gimnazjum im. Śniadeckich we Lwowie i Wydziału Rolniczo-Leśnego Politechniki Lwowskiej, po wojnie pracownika Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Matka Marka (31 VIII 1950 Sopot – 19 IX 2009 Sopot), absolwenta Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Gdańsku i pracownika Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, m.in. w latach 1990–1996 dziekana Wydziału Instrumentalnego, od 1994 profesora, pedagoga kursów mistrzowskich, jurora międzynarodowych konkursów i aktywnego klarnecisty, m.in. w „Triu Gdańskim” z prof. Anną Prabucką-Firlej i prof. Krzysztofem Sperskim oraz duecie klarnetowym "Hebe" ze swą byłą studentką Aleksandrą Rutkowską.
Pochowana na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Fink Kinga, Lwów 1939–1944. Życie muzyczne miasta w przededniu wybuchu wojny i podczas dwóch kolejnych okupacji, w: A jednak wojna… Rok 1939 na Kresach Wschodnich i Zachodnich, red. Maciej Fica, Joanna Lusek, Jolanta Załęczny, Bytom— Warszawa—Katowice 2020, s. 143.
Michalak Jerzy M., Z ziemi lwowskiej do Sopotu. Zofia Czepielówna-Schiller (1920–1997), „Rocznik Sopocki”, t. 17, 2004, s. 96−119.
Chodorowski Jacek, Włodzimierz Kaczmar, https://maestro.net.pl/document/memory/Kaczmar.pdf.
Zofii Czepielówny w: Encyklopedii Teatry Polskiego, https://encyklopediateatru.pl/osoby/22192/zofia-czepielowna-schiller#.
