KORYNT ROMAN, piłkarz, trener

Aktualna wersja na dzień 14:01, 2 lip 2023

Afisz zapowiadający mecz bokserski Gromu Gdynia z Mewą Nowy Port, z występem m.in. Romana Korynta (tu: Koryth), 9 II 1947

Roman Korynt

Tablica Romna Korynta w Alei Gwiazd na stadionie przy ul. Traugutta 29

ROMAN KORYNT (12 X 1929 Tczew – 15 VII 2018 Gdynia), bokser, piłkarz, reprezentant Polski. Od 1930 mieszkaniec Gdyni, początkowo jego nazwisko zapisywano Korinth (ojciec Jan Korinth (20 II 1902 Tczew – 5 VI 1973 Gdynia) był potomkiem greckich emigrantów). Karierę sportową rozpoczął jako piłkarz w drużynie juniorów Gromu Gdynia. Od zimy 1946 trenował boks w Czynie-Czytelniku Gdynia. W 1946 i 1948 mistrz Wybrzeża juniorów w wadze lekkiej i półśredniej. Podczas Mistrzostw Polski juniorów w Sopocie w lipcu 1947 po wygraniu wstępnej walki uchodził za faworyta w wadze piórkowej, jednak został wykluczony z dalszych zawodów za spóźnienie się na ważenie. 22 VI 1947 wystąpił w bokserskiej reprezentacji juniorów Gdańska w pojedynku z reprezentacją Poznania (5:11), walkę zremisował. W reprezentacji seniorów Gdańska wystąpił 18 I 1948 w spotkaniu Wybrzeże–Pomorze (10:6), przegrał swoją walkę w wadze półśredniej w II rundzie z mistrzem Polski Alfredem Palińskim (mimo że w I rundzie dwukrotnie powalił przeciwnika na deski).

W sumie wystąpił w ośmiu meczach bokserskiej reprezentacji Gdańska. Wedle rankingu gdańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego w 1947 został uznany za trzeciego z najlepszych pięściarzy Wybrzeża w wadze półśredniej. W 1947 był w kadrze narodowej bokserów juniorów (waga piórkowa), przygotowywano go do spotkań z Czechosłowacją i Węgrami. Od początku 1948 zawodnik Milicyjnego Klubu Sportowego Gdynia, wicemistrza Polski. Boksował w zespole rezerwowym w okręgowej klasie B, w I lidze walczył 14 III 1948 w wadze średniej w spotkaniu z ŁKS (5:11), przegrana walka z Rychtelskim zniechęciła go do boksu. Stoczył 36 oficjalnych pojedynków, w marcu 1948 był klasyfikowany jako trzeci bokser Wybrzeża w wadze półśredniej (za Zygmuntem Chychłą i Bolesławem Iwańskim).

Równocześnie trenował piłkę nożną. W pierwszym zespole seniorów Gromu Gdynia debiutował na pozycji lewego pomocnika 27 IV 1947 (w meczu z Płomieniem Gdańsk Nowy Port). Od 1949 poświęcił się wyłącznie piłce nożnej, gdy został mistrzem gdańskiej okręgowej klasy A z Gromem Gdynia. Po fuzji Gromu z Gedanią w czerwcu/lipcu 1949 reprezentował jej barwy w barażach o wejście do II ligi. Reprezentant Wybrzeża (Gdańska) zarówno w piłkarskiej drużynie juniorów, między innymi 1 IV 1949 w meczu reprezentacji juniorów Wybrzeża i Lechii Gdańsk (3:7), jak i seniorów, na przykład 16 VI 1949 w meczu Gdańsk–Warszawa (4:3), 4 VI 1950 Gdańsk–Szczecin (6:0), 22 VII 1950 Gdańsk – Kadra Narodowa Polski (4:3), 27 VIII 1950 Gdańsk–Poznań (2:1).

Z końcem 1950 został powołany do wojska. Skierowany z Warszawy do sekcji bokserskiej OWKS Lubliniaka, w jej barwach stoczył kolejne cztery pojedynki na ringu. W 1951 w trybie awaryjnym (kontuzja podstawowego obrońcy) został ściągnięty do zespołu piłkarskiego CWKS (Legia) Warszawa na mecz z Polonią Warszawa. Debiutował w I lidze (ekstraklasie) w spotkaniu z Polonią Warszawa 2 IX 1951, po raz ostatni wystąpił w Legii Warszawa (również w spotkaniu z Polonią Warszawa) 21 XII 1952. W Legii w I lidze pojawił się piętnaście razy (w sezonie 1951 – pięć spotkań, w sezonie 1952 – dziesięć spotkań) i sześć razy w Pucharze Polski (w 1952).

Po ukończonej służbie wojskowej nie został przyjęty z powrotem w Gedanii z powodu słabego wzroku, zgłosił akces do Lechii Gdańsk. Pierwsze spotkanie w tym zespole w I lidze odbył 15 III 1953 w meczu z Cracovią (0:0). W Lechii występował do 1968. W 1953 rozegrał 21 spotkań w I lidze oraz mecz w Pucharze Polski; bilans kolejnych lat to: 1955 – 22 spotkania i bramka (oraz pięć meczów w Pucharze Polski, dojście do finału), 1956 – 22 spotkania, 1957 – 22 spotkania i bramka (oraz mecz w Pucharze Polski), 1958 – 16 spotkań, 1959 – 22 spotkania, 1960 – 22 spotkania, 1961 – 26 spotkań, 1962 – 11 spotkań (oraz mecz w Pucharze Polski), w sezonie 1962/1963 – 23 spotkania. Łącznie w I lidze rozegrał 222 spotkania, z czego 207 w Lechii. W II lidze z Lechią w sezonie 1954 rozegrał dziewiętnaście spotkań, w sezonie 1963/1964 – osiemnaście, w sezonie 1964/1965 – 29 spotkań, zdobywając cztery bramki, w sezonie 1965/1966 – 23 spotkania, strzelając jedną bramkę, oraz mecz w Pucharze Polski; w sezonie 1966/1967 – 26 spotkań (i trzy w Pucharze Polski). W II lidze z Lechią zagrał 115 spotkań. W sezonie 1967/1968 w barwach Lechii zagrał siedem spotkań w III lidze. Łącznie w Lechii w rozgrywkach I, II i III ligi wystąpił w 329 spotkaniach, strzelił dwie bramki dla Lechii w I lidze i pięć w II lidze. Jako zawodnik Lechii grał w spotkaniach reprezentacji Gdańska, między innymi 12 VII 1953 z Warszawą (1:2), 21 VII 1953 z Łodzią (3:0), 31 V 1959 z Poznaniem (2:2). Karierę zakończył w 1968, gdy Lechia grała w III lidze. Uroczyście pożegnano go 31 VIII 1969 roku podczas meczu z Polonią Bydgoszcz (3:0).

Był trzydziestoczterokrotnym reprezentantem Polski, debiutował 22 V 1952 w Bukareszcie w meczu z Rumunią (0:1). 15 VI 1952 w drugim występie w spotkaniu z Węgrami (1:5) wypadł słabo i nie pojechał na Igrzyska Olimpijskie w Helsinkach. W 1955 w drużynie Warszawa (reprezentacja Polski) brał udział w II Międzynarodowych Igrzyskach Sportowych Młodzieży (trzecie miejsce).

W latach 1956–1958 czynił starania o przeniesienie do Gwardii Warszawa, trzykrotnie nie otrzymując zgody Lechii. W marcu 1958 został zawieszony, w kwietniu poprosił o anulowanie podania o zwolnienie. 16 XI 1958 wystąpił gościnnie w Monachium w zespole mistrza Polski ŁKS Łódź w spotkaniu z TSV 1860 München (3:1). W 1960 z powodów pozasportowych (za wypowiedź na temat pseudoamatorstwa w polskim futbolu) został odsunięty od gry w reprezentacji.

W konkursie katowickiego „Sportu” w latach 1959 i 1960 uznano go za najlepszego piłkarza I ligi. Zdobywca „Złotych Butów”, w 1955 zwycięzca plebiscytu na najlepszego sportowca roku, a w 1995 na najlepszego piłkarza 50-lecia Pomorza Gdańskiego. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1995), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), złotą odznaką Polskiego Związku Piłki Nożnej (1960), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1966), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). 20 V 2002 w Alei Gwiazd na stadionie przy ul. Traugutta uhonorowano go pamiątkową tablicą. W 2014 został członkiem Klubu Wybitnego Reprezentanta w Piłce Nożnej Mężczyzn.

Żonaty był z Anną (21 VII 1931 – 9 VIII 2011 Gdynia), ojciec Ewy i Tomasza (ur. 27 X 1954 Gdynia), także piłkarza, między innymi Lechii, Arki Gdynia (44 bramki w 145 meczach), Bałtyku Gdynia (49 goli w 186 meczach), austriackich: First Vienna FC 1894, Favoritner AC i FC Seitenstetten oraz francuskiego Limoges FC, także reprezentacji Polski seniorów (jeden mecz, 4 IV 1979 z Węgrami 1:1) i olimpijskiej (pięć występów występów i pięć goli), w 1996/1997 króla strzelców IV ligi (34 gole dla Orła Choczewo).

Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Kosakowie. BŚ