GOEBEL JOSEPH, organmistrz
| (Nie pokazano 7 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JOSEPH GOEBEL''' (9 VII 1893 – 23 VIII 1969), organmistrz. Od 1920 do około 1941 | + | '''JOSEPH GOEBEL''' (9 VII 1893 Fünfkirchen (obecnie Pécs, Wegry) – 23 VIII 1969 Leichlingen (Nadrenia Północna – Westfalia)), organmistrz. Syn Brunona, właściciela firmy budowy dzwonów, który w okresie jego narodzin pracował dla firmy organmistrza Józsefa Angstera w Pécsu, oraz Emmy z domu Beck, najstarszy z ich dziesięciorga dzieci (sześć córek i czterech synów). Od 1908 uczył się w warsztacie ojca w Królewcu. Z powodu choroby serca zwolniony w 1914 ze służby wojskowej w czasie I wojny światowej.<br/><br/> |
| + | Wobec trudności w okresie powojennym z eksportem instrumentów bezpośrednio z Królewca do Polski, w 1920 przeniósł się do Gdańsku i uzyskał [[OBYWATELSTWO II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA | obywatelstwo II Wolnego Miasta]]. Do około 1941 prowadził w Gdańsku firmę "Orgelbauanstalt J. Goebel" przy Johannisgasse 9 (ul. Świętojańska), będącą filią wytwórni M. Terletzkiego w Królewcu, oraz własny warsztat przy Langgarter Hintergasse 10 (ul. Sadowa, [[DŁUGIE OGRODY | Długie Ogrody]]), w 1940 przy Mausegasse 10 (ul. Owsiana, [[SPICHLERZE | Spichlerze]]). | ||
| + | Pierwsze własne organy w Gdańsku zbudował w 1923, w latach 1934–1935 przebudował [[ORGANY OLIWSKIE | organy oliwskie]]. <br/><br/> | ||
| + | W 1921 ożenił się z Gertrud z domu Hartmann (11 VII 1894 – 25 VIII 1969, dwa dni po mężu), miał syna Felixa (zginął pod Stalingradem) oraz córki Ursulę Kettemer i Christę-Marię Linden. Gdańsk opuścił w 1945, po wojnie pracował jako ogrodnik, wrócił do zawodu, przejął w Leichlingen firmę budowy organów Hugo Kocha, mieszczącą się w tamtejszym zsekularyzowanym kościele św. Jana. Znane są 93 jego prace (całe instrumenty, przebudowy), m.in. w [[KOŚCIÓŁ CHRYSTUSA KRÓLA | kościele Chrystusa Króla]] w Gdańsku, kościołach ewangelickich w Działdowie i Sierakowicach, niektóre się zachowały, np. w kościele św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim, w obecnym kościele św. Wincentego a Paulo w Bydgoszczy czy kościele klasztornym franciszkanów św. Anny w Wejherowie. {{author: BV}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''':<br/> | ||
| + | „Danziger Neueste Nachrichten”, 23 III 1931, nr 69, s. 4; 17 VII 1934, nr 164, s. 8; 26/27 I 1935, nr 22, s. 5; 20 VI 1935, nr. 141, s. 5; 23 VIII 1935, nr 196, s. 5; 27/28 VI 1936, nr 148, s. 11.<br/> | ||
| + | „Danziger Vorposten”, 1 XI 1941, nr 303, s. 3. <br/> | ||
| + | Brylla Wolfgang J., ''Joseph Goebel'', w: Lexikon norddeutscher Orgelbauer, Bd. 4, Berlin 2017, s. 277. | ||
Aktualna wersja na dzień 08:34, 18 sie 2024
JOSEPH GOEBEL (9 VII 1893 Fünfkirchen (obecnie Pécs, Wegry) – 23 VIII 1969 Leichlingen (Nadrenia Północna – Westfalia)), organmistrz. Syn Brunona, właściciela firmy budowy dzwonów, który w okresie jego narodzin pracował dla firmy organmistrza Józsefa Angstera w Pécsu, oraz Emmy z domu Beck, najstarszy z ich dziesięciorga dzieci (sześć córek i czterech synów). Od 1908 uczył się w warsztacie ojca w Królewcu. Z powodu choroby serca zwolniony w 1914 ze służby wojskowej w czasie I wojny światowej.
Wobec trudności w okresie powojennym z eksportem instrumentów bezpośrednio z Królewca do Polski, w 1920 przeniósł się do Gdańsku i uzyskał obywatelstwo II Wolnego Miasta. Do około 1941 prowadził w Gdańsku firmę "Orgelbauanstalt J. Goebel" przy Johannisgasse 9 (ul. Świętojańska), będącą filią wytwórni M. Terletzkiego w Królewcu, oraz własny warsztat przy Langgarter Hintergasse 10 (ul. Sadowa, Długie Ogrody), w 1940 przy Mausegasse 10 (ul. Owsiana, Spichlerze).
Pierwsze własne organy w Gdańsku zbudował w 1923, w latach 1934–1935 przebudował organy oliwskie.
W 1921 ożenił się z Gertrud z domu Hartmann (11 VII 1894 – 25 VIII 1969, dwa dni po mężu), miał syna Felixa (zginął pod Stalingradem) oraz córki Ursulę Kettemer i Christę-Marię Linden. Gdańsk opuścił w 1945, po wojnie pracował jako ogrodnik, wrócił do zawodu, przejął w Leichlingen firmę budowy organów Hugo Kocha, mieszczącą się w tamtejszym zsekularyzowanym kościele św. Jana. Znane są 93 jego prace (całe instrumenty, przebudowy), m.in. w kościele Chrystusa Króla w Gdańsku, kościołach ewangelickich w Działdowie i Sierakowicach, niektóre się zachowały, np. w kościele św. Mateusza w Starogardzie Gdańskim, w obecnym kościele św. Wincentego a Paulo w Bydgoszczy czy kościele klasztornym franciszkanów św. Anny w Wejherowie.
Bibliografia:
„Danziger Neueste Nachrichten”, 23 III 1931, nr 69, s. 4; 17 VII 1934, nr 164, s. 8; 26/27 I 1935, nr 22, s. 5; 20 VI 1935, nr. 141, s. 5; 23 VIII 1935, nr 196, s. 5; 27/28 VI 1936, nr 148, s. 11.
„Danziger Vorposten”, 1 XI 1941, nr 303, s. 3.
Brylla Wolfgang J., Joseph Goebel, w: Lexikon norddeutscher Orgelbauer, Bd. 4, Berlin 2017, s. 277.
