RUBCZAK TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Rubczak Tadeusz.JPG|thumb|Tadeusz Rubczak]] |
| − | '''TADEUSZ RUBCZAK''' (3 III 1900 Stanisławów – 16 XI | + | |
| + | '''TADEUSZ RUBCZAK''' (3 III 1900 Stanisławów – 16 XI 1964 Gdańsk), specjalista budowy dróg i stacji kolejowych, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Po ukończeniu w Stanisławowie Szkoły Powszechnej im. Adama Mickiewicza i II Gimnazjum Klasycznego, w 1918 powołany do służby wojskowej. W 1925 absolwent Wydziału Komunikacyjnego (Grupy Kolejowej) Politechniki Lwowskiej. Od czerwca 1925 pracował w Polskich Kolejach Państwowych (PKP) w Stanisławowie, w latach 1928–1930 włączony do współpracy w odbudowie mostów, projektował mosty stalowe oraz sklepione mosty kamienne na linii Stanisławów–Woronienka. Od 15 XI 1934 kierownik Działu Technicznego Wydziału Ruchu Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP) w Krakowie, jednocześnie wykładowca Krakowskiego Instytutu Administracyjno-Gospodarczego. Od 1937 naczelnik Oddziału Ruchowo-Handlowego PKP w Przemyślu. Podczas II wojny światowej przebywał od 1941 w Krakowie, przydzielony przez Urząd Pracy do Wojewódzkiego Urzędu Budownictwa do sporządzania kosztorysów robót remontowych. Po wyzwoleniu został zastępcą naczelnika Służby Ruchu DOKP w Krakowie i od lipca 1945 podjął pracę na stanowisku adiunkta Katedry Budowy Kolei działającej w tym mieście Politechniki Śląskiej.<br/><br/> | ||
| + | Od 1 IX 1945 w Gdańsku, kierownik Oddziału Komunikacji i Zabudowy, zastępca naczelnika Wydziału Projektów i Konstrukcji [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biura Odbudowy Portów]] (BOP), od 1 V 1946 naczelnik Wydziału Kierownictwa Robót, od 1 II 1947 p.o. zastępcy naczelnego inżyniera BOP. Równocześnie, także od 1 IX 1945, zatrudniony na stanowisku profesora kontraktowego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, twórca i do śmierci kierownik Katedry Budowy Kolei Żelaznych. Od 1949 doktor na podstawie rozprawy ''Urządzenia kolejowe w portach'' (przewód na Politechnice Warszawskiej) i profesor nadzwyczajny PG. W latach 1949-1951 kierownik Pracowni Komunikacyjnej Państwowego Biura Projektów Budownictwa Morskiego. Od 1952 do 1962 także kierownik działającego w ramach Katedry Budowy Kolei Żelaznych Zakładu Komunikacji Miejskiej. W latach 1950–1952 był prodziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego i przewodniczącym Międzywydziałowego Komitetu Redakcyjnego PG.<br/><br/> | ||
| + | Autor wielu projektów dotyczących kolejnictwa m.in. budynków kolejowych o specjalnym przeznaczeniu, przebudowy i rozbudowy stacji, badania wydajności nowych linii kolejowych (np. Kraków - Myślenice - Zakopane), opracowania warunków technicznych, dla inwestycji komunikacji portu w Gdyni oraz monografii ''Urządzenia transportu lądowego w portach'' (1953), za którą otrzymał nagrodę Ministerstwa Szkół Wyższych. Pośmiertnie opublikowano jego monografię ''Stacje i węzły kolejowe'' (1966).<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony Medalem Niepodległości (1934), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Żonaty był z Marią (11 IX 1902 – 28 XI 1989 Gdańsk) z domu Raczyńską, nauczycielką. Od 1953 chorował na serce, w 1960 przeszedł operację nerek, zmarł nagle (podczas kuracji po przebytym zawale serca, w trakcie sprawdzania studenckich prac). Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. W 1994 jego imię nadano sali nr 70 w Gmachu Głównym PG. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 11:23, 19 lis 2023
TADEUSZ RUBCZAK (3 III 1900 Stanisławów – 16 XI 1964 Gdańsk), specjalista budowy dróg i stacji kolejowych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Po ukończeniu w Stanisławowie Szkoły Powszechnej im. Adama Mickiewicza i II Gimnazjum Klasycznego, w 1918 powołany do służby wojskowej. W 1925 absolwent Wydziału Komunikacyjnego (Grupy Kolejowej) Politechniki Lwowskiej. Od czerwca 1925 pracował w Polskich Kolejach Państwowych (PKP) w Stanisławowie, w latach 1928–1930 włączony do współpracy w odbudowie mostów, projektował mosty stalowe oraz sklepione mosty kamienne na linii Stanisławów–Woronienka. Od 15 XI 1934 kierownik Działu Technicznego Wydziału Ruchu Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych (DOKP) w Krakowie, jednocześnie wykładowca Krakowskiego Instytutu Administracyjno-Gospodarczego. Od 1937 naczelnik Oddziału Ruchowo-Handlowego PKP w Przemyślu. Podczas II wojny światowej przebywał od 1941 w Krakowie, przydzielony przez Urząd Pracy do Wojewódzkiego Urzędu Budownictwa do sporządzania kosztorysów robót remontowych. Po wyzwoleniu został zastępcą naczelnika Służby Ruchu DOKP w Krakowie i od lipca 1945 podjął pracę na stanowisku adiunkta Katedry Budowy Kolei działającej w tym mieście Politechniki Śląskiej.
Od 1 IX 1945 w Gdańsku, kierownik Oddziału Komunikacji i Zabudowy, zastępca naczelnika Wydziału Projektów i Konstrukcji Biura Odbudowy Portów (BOP), od 1 V 1946 naczelnik Wydziału Kierownictwa Robót, od 1 II 1947 p.o. zastępcy naczelnego inżyniera BOP. Równocześnie, także od 1 IX 1945, zatrudniony na stanowisku profesora kontraktowego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, twórca i do śmierci kierownik Katedry Budowy Kolei Żelaznych. Od 1949 doktor na podstawie rozprawy Urządzenia kolejowe w portach (przewód na Politechnice Warszawskiej) i profesor nadzwyczajny PG. W latach 1949-1951 kierownik Pracowni Komunikacyjnej Państwowego Biura Projektów Budownictwa Morskiego. Od 1952 do 1962 także kierownik działającego w ramach Katedry Budowy Kolei Żelaznych Zakładu Komunikacji Miejskiej. W latach 1950–1952 był prodziekanem Wydziału Budownictwa Lądowego i przewodniczącym Międzywydziałowego Komitetu Redakcyjnego PG.
Autor wielu projektów dotyczących kolejnictwa m.in. budynków kolejowych o specjalnym przeznaczeniu, przebudowy i rozbudowy stacji, badania wydajności nowych linii kolejowych (np. Kraków - Myślenice - Zakopane), opracowania warunków technicznych, dla inwestycji komunikacji portu w Gdyni oraz monografii Urządzenia transportu lądowego w portach (1953), za którą otrzymał nagrodę Ministerstwa Szkół Wyższych. Pośmiertnie opublikowano jego monografię Stacje i węzły kolejowe (1966).
Odznaczony Medalem Niepodległości (1934), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Żonaty był z Marią (11 IX 1902 – 28 XI 1989 Gdańsk) z domu Raczyńską, nauczycielką. Od 1953 chorował na serce, w 1960 przeszedł operację nerek, zmarł nagle (podczas kuracji po przebytym zawale serca, w trakcie sprawdzania studenckich prac). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. W 1994 jego imię nadano sali nr 70 w Gmachu Głównym PG.
