LISSAUER ABRAHAM, lekarz
(Utworzył nową stronę „{{paper}} LISSAUER ABRAHAM (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, 1848–50 k...”) |
|||
| (Nie pokazano 22 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | [[File:Abraham_Lissauer.jpg|thumb|Abraham Lissauer]] | |
| + | |||
| + | '''ABRAHAM LISSAUER''' (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. W wieku 13 lat utracił ojca i zamieszkał u dziadków w Żaganiu na Śląsku. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, w latach 1848–1851 kontynuował w [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskim]]. Po maturze studiował na uniwersytecie w Berlinie, początkowo filozofię, następnie prawo i medycynę. Studia medyczne kontynuował w roku akademickim 1855/1856 w Wiedniu, w sierpniu 1856 w Berlinie uzyskał doktorat z medycyny. W marcu 1857 zdał egzamin państwowy i jako ochotnik przez rok służył jako lekarz w Batalionie Strzelców Gwardii. Od 1858 pracował jako lekarz w Lidzbarku Warmińskim i Nidzicy. Po małżeństwie w Nidzicy z siostrą radcy gdańskiego [[HIRSCH DANIEL HEINRICH, prawnik, radca, były patron ulicy | Daniela Heinricha Hirscha]] oraz lekarza [[HIRSCH AUGUST SIMON, lekarz, profesor, historyk medycyny | Augusta Simona Hirscha]], przeniósł się do Gdańska. <br/><br/> | ||
| + | Od 1863 prowadził w Gdańsku praktykę prywatną: w 1863 miał gabinet przy Breitgasse (ul. Szeroka 10), w 1892 przy ul. Lastadia 39B. W okresie 1867–1869 pracował dodatkowo w [[POŁOŻNICTWO | Instytucie Położniczym]]. Należał do grona osób wspierających nadburmistrza [[WINTER LEOPOLD von, nadburmistrz Gdańska | Leopolda von Wintera]] w planach założenia w Gdańsku wodociągów, był doradcą medycznym nadburmistrza. W czasie wojen Prus z Austrią (1866) i Francją (1870–1871) służył na froncie jako lekarz wojskowy, za pierwszą odznaczony został Orderem Orła Czerwonego IV klasy, za drugą Krzyżem Żelaznym II klasy. <br/><br/> | ||
| + | Interesował się archeologią (prowadził m.in. badania w Oliwie i w Odrach w Borach Tucholskich), antropologią i etnologią Pomorza, uczestniczył w międzynarodowych kongresach naukowych, prowadził badania naukowe w Egipcie, Azji Mniejszej, Afryce. Publikował rozprawy i artykuły naukowe, w tym m.in. ''Die prähistorschen Denkmäler der Provinz Westpreussen und der angrenzenden Gebiete'' (''Prehistoryczne zabytki prowincji Prus Zachodnich i sąsiednich obszarów''; Leipzig 1887). W 1879 z jego inicjatywy zostało powołane Stowarzyszenia Lekarzy w Gdańsku, w ramach Niemieckiej Federacji Stowarzyszeń Lekarskich zajmujące się chronieniem interesów lekarzy. | ||
| + | Był działaczem Zachodniopruskiej Izby Lekarskiej w Gdańsku, od 1887 jej pierwszym prezesem. W ramach [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]] utworzył w 1872 sekcję antropologii i etnologii. W 1892 przeniósł się do Berlina i poświęcił się wyłącznie pracy naukowej. W 1903 otrzymał od cesarza Wilhelma II tytuł profesorski. <br/><br/> | ||
| + | Żonaty był z gdańszczanką z domu Hirsch. Syn '''Heinrich''' (12 IX 1861 Neidenburg (Nidzica) – 21 IX 1891 Hallstadt, Niemcy, podczas podróży), był w 1879 absolwentem gdańskiego Gimnazjum Miejskiego, po studiach medycznych na uniwersytetach w Berlinie i Lipsku od 1886 lekarzem neurochirurgiem w klinice psychiatrycznej we Wrocławiu. Córka '''Anna''' (około 1860 Nidzica – po 1910) mieszkała w Charlottenburgu przy Oranienburgstrasse 16, w 1908 opiekowała się chorym ojcem. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:12, 11 lis 2024
ABRAHAM LISSAUER (29 VIII 1832 Kościerzyna – 29 IX 1908 Charlottenburg (Berlin)), lekarz, naukowiec. W wieku 13 lat utracił ojca i zamieszkał u dziadków w Żaganiu na Śląsku. Naukę szkolną rozpoczął w Żaganiu, w latach 1848–1851 kontynuował w Gimnazjum Miejskim. Po maturze studiował na uniwersytecie w Berlinie, początkowo filozofię, następnie prawo i medycynę. Studia medyczne kontynuował w roku akademickim 1855/1856 w Wiedniu, w sierpniu 1856 w Berlinie uzyskał doktorat z medycyny. W marcu 1857 zdał egzamin państwowy i jako ochotnik przez rok służył jako lekarz w Batalionie Strzelców Gwardii. Od 1858 pracował jako lekarz w Lidzbarku Warmińskim i Nidzicy. Po małżeństwie w Nidzicy z siostrą radcy gdańskiego Daniela Heinricha Hirscha oraz lekarza Augusta Simona Hirscha, przeniósł się do Gdańska.
Od 1863 prowadził w Gdańsku praktykę prywatną: w 1863 miał gabinet przy Breitgasse (ul. Szeroka 10), w 1892 przy ul. Lastadia 39B. W okresie 1867–1869 pracował dodatkowo w Instytucie Położniczym. Należał do grona osób wspierających nadburmistrza Leopolda von Wintera w planach założenia w Gdańsku wodociągów, był doradcą medycznym nadburmistrza. W czasie wojen Prus z Austrią (1866) i Francją (1870–1871) służył na froncie jako lekarz wojskowy, za pierwszą odznaczony został Orderem Orła Czerwonego IV klasy, za drugą Krzyżem Żelaznym II klasy.
Interesował się archeologią (prowadził m.in. badania w Oliwie i w Odrach w Borach Tucholskich), antropologią i etnologią Pomorza, uczestniczył w międzynarodowych kongresach naukowych, prowadził badania naukowe w Egipcie, Azji Mniejszej, Afryce. Publikował rozprawy i artykuły naukowe, w tym m.in. Die prähistorschen Denkmäler der Provinz Westpreussen und der angrenzenden Gebiete (Prehistoryczne zabytki prowincji Prus Zachodnich i sąsiednich obszarów; Leipzig 1887). W 1879 z jego inicjatywy zostało powołane Stowarzyszenia Lekarzy w Gdańsku, w ramach Niemieckiej Federacji Stowarzyszeń Lekarskich zajmujące się chronieniem interesów lekarzy.
Był działaczem Zachodniopruskiej Izby Lekarskiej w Gdańsku, od 1887 jej pierwszym prezesem. W ramach Towarzystwa Przyrodniczego utworzył w 1872 sekcję antropologii i etnologii. W 1892 przeniósł się do Berlina i poświęcił się wyłącznie pracy naukowej. W 1903 otrzymał od cesarza Wilhelma II tytuł profesorski.
Żonaty był z gdańszczanką z domu Hirsch. Syn Heinrich (12 IX 1861 Neidenburg (Nidzica) – 21 IX 1891 Hallstadt, Niemcy, podczas podróży), był w 1879 absolwentem gdańskiego Gimnazjum Miejskiego, po studiach medycznych na uniwersytetach w Berlinie i Lipsku od 1886 lekarzem neurochirurgiem w klinice psychiatrycznej we Wrocławiu. Córka Anna (około 1860 Nidzica – po 1910) mieszkała w Charlottenburgu przy Oranienburgstrasse 16, w 1908 opiekowała się chorym ojcem.
