KRÓLIKOWSKI JÓZEF, redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”
(Utworzył nową stronę „{{paper}} KRÓLIKOWSKI JÓZEF (ur. 5 X 1931 Modle, pow. Skierniewice), dziennikarz, redaktor. W 1955 absolwent Wydz. Dziennikarskiego UW. W 1949 korespondent „Nowe...”) |
|||
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 5 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | [[File: Józef_Królikowski.jpg |thumb| Józef Królikowski]] | |
| + | [[File: Adam_Nowotnik.jpg |thumb| Spotkanie gdańskich władz partyjnych z dziennikarzami 20 XII 1976, stoją od lewej: [[NOWOTNIK ADAM, przewodniczący Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku | Adam Nowotnik]], Henryk Masłowski, wojewoda gdański [[ŚLIWOWSKI HENRYK, wojewoda gdański | Henryk Śliwowski]], Józef Królikowski, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusz Fiszbach]], Feliks Pieczewski]] | ||
| + | '''JÓZEF KRÓLIKOWSKI''' (ur. 5 X 1931 Modle, powiat Skierniewice), dziennikarz, redaktor naczelny [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]]. W 1955 absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1949 korespondent „Nowej Wsi”, „Pokolenia”, „Wsi”, „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Od 1955 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).<br/><br/> | ||
| + | W Gdańsku w latach 1955–1969 kierownik działu łączności z czytelnikami [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosu Wybrzeża”]]. Od 1970 do 1974 zastępca redaktora naczelnego, w latach 1974–1981 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Na przełomie lat 1981–1982, w [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]], redaktor naczelny [[TRÓJGAZETA | trójgazety]] „Głos Wybrzeża – Dziennik Bałtycki – Wieczór Wybrzeża”. W latach 1982–1985 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”. | ||
| + | W okresie 1984–1987 przewodniczący Rady Prasowej przy premierze gen. Wojciechu Jaruzelskim. W latach 1985–1990 wiceprzewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji – prezes Polskiego Radia w Warszawie. Pełnił też funkcję prezydenta Międzynarodowej Organizacji Rozgłośni Radiowych. Po przejściu na emeryturę do 1992 pracował w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej (ZG SDP), od 1993 do 1995 redaktor naczelny cotygodniowego „Biuletynu Publicystycznego” dla redakcji terenowych, wydawanego przez Fundację Prasa Polska w Warszawie. W latach 1993–2004 organizator i redaktor naczelny dwutygodnika „Polska Scena Polityczna”. Od 1999 współpracował z warszawskim magazynem „Tęcza Polska”.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1957–1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wielokrotny delegat na zjazdy stowarzyszenia, w latach 1970–1980 prezes Oddziału Morskiego SDP, 1975–1981 członek Prezydium ZG SDP. W 1982 członek założyciel Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, wielokrotnie we władzach Zarządu Głównego.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1975) i Oficerskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski, odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1970), „Zasłużony Pracownik Morza”, „Zasłużony Działacz Kultury”. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:50, 16 maj 2024
JÓZEF KRÓLIKOWSKI (ur. 5 X 1931 Modle, powiat Skierniewice), dziennikarz, redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. W 1955 absolwent Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1949 korespondent „Nowej Wsi”, „Pokolenia”, „Wsi”, „Głosu Robotniczego” w Łodzi. Od 1955 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
W Gdańsku w latach 1955–1969 kierownik działu łączności z czytelnikami „Głosu Wybrzeża”. Od 1970 do 1974 zastępca redaktora naczelnego, w latach 1974–1981 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Na przełomie lat 1981–1982, w stanie wojennym, redaktor naczelny trójgazety „Głos Wybrzeża – Dziennik Bałtycki – Wieczór Wybrzeża”. W latach 1982–1985 redaktor naczelny „Głosu Wybrzeża”.
W okresie 1984–1987 przewodniczący Rady Prasowej przy premierze gen. Wojciechu Jaruzelskim. W latach 1985–1990 wiceprzewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji – prezes Polskiego Radia w Warszawie. Pełnił też funkcję prezydenta Międzynarodowej Organizacji Rozgłośni Radiowych. Po przejściu na emeryturę do 1992 pracował w Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej (ZG SDP), od 1993 do 1995 redaktor naczelny cotygodniowego „Biuletynu Publicystycznego” dla redakcji terenowych, wydawanego przez Fundację Prasa Polska w Warszawie. W latach 1993–2004 organizator i redaktor naczelny dwutygodnika „Polska Scena Polityczna”. Od 1999 współpracował z warszawskim magazynem „Tęcza Polska”.
W latach 1957–1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wielokrotny delegat na zjazdy stowarzyszenia, w latach 1970–1980 prezes Oddziału Morskiego SDP, 1975–1981 członek Prezydium ZG SDP. W 1982 członek założyciel Stowarzyszenia Dziennikarzy Rzeczypospolitej Polskiej, wielokrotnie we władzach Zarządu Głównego.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1975) i Oficerskim (1984) Orderu Odrodzenia Polski, odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1970), „Zasłużony Pracownik Morza”, „Zasłużony Działacz Kultury”.
