MIESZKOWSKI BRONISŁAW, historyk sztuki, konserwator zabytków
| (Nie pokazano 13 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| + | [[File: Bronisław_Mieszkowski_1950.jpg |thumb| Bronisław Mieszkowski (z prawej, u dołu), obok stoi [[BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków | Jan Borowski]], dalej [[CHRZANOWICZ JÓZEF, architekt, konserwator zabytków | Józef Chrzanowicz]] i cieśla Stefan Madarowski]] | ||
[[File:Maszkaron z podobizną Bronisława Mieszkowskiego.JPG|thumb|Maszkaron z podobizną Bronisława Mieszkowskiego]] | [[File:Maszkaron z podobizną Bronisława Mieszkowskiego.JPG|thumb|Maszkaron z podobizną Bronisława Mieszkowskiego]] | ||
| − | '''BRONISŁAW MIESZKOWSKI''' (Mora-Mieszkowski; 17 VI 1909 Nowy Targ – 6 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, muzealnik, kolekcjoner, konserwator zabytków. | + | '''BRONISŁAW MIESZKOWSKI''' (Mora-Mieszkowski; 17 VI 1909 Nowy Targ – 6 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, muzealnik, kolekcjoner, konserwator zabytków. Syn Zygmunta (19 XI 1876 – 17 VII 1952 Gdynia) i Wacławy z domu Dąbrowskiej (27 IX 1878 – 7 VI 1997 Gdynia). W 1928 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie, w 1931 odbył służbę wojskową, powrócił na UJ, ale już na historię sztuki. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w Morskim Pułku Strzelców, ranny w walkach pod Kosakowem od 14 września do 29 IV 1945 w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu pracował do września 1946 początkowo w obozie przejściowym Delmenhorst pod Bremą, następnie był pracownikiem UNRRA. Po powrocie do kraju w latach 1946–1947 pracował w Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu, ukończył też na UJ pracę magisterską, magister filozofii w dziedzinie historii sztuki. <br/><br/> |
| + | W Gdańsku w okresie 1947–1951 zastępca wojewódzkiego konserwatora zabytków prof. [[BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków | Jana Borowskiego]], 1951–1958 – wojewódzki konserwator zabytków. Tworzył składnice konserwatorskie, w tym oliwską, do których zwożono dzieła sztuki zdeponowane przez Niemców (1943–1944) na Żuławach i w okolicach Kartuz. Odwołany ze stanowiska konserwatora wojewódzkiego po sprzeciwie wobec projektu budowy ciepłowni w sąsiedztwie [[ŻURAW | Żurawia]] (następnie obiekty [[CENTRALNE MUZEUM MORSKIE | Centralnego Muzeum Morskiego]], obecnie nowa część muzeum). Wykładowca historii sztuki na [[WYDZIAŁ ARCHITEKTURY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej]].<br/><br/> | ||
| + | W latach 1958–1964 kierownik Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki w gdańskim oddziale [[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW | Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków]]. Od 1961 organizował wspólnie z [[RACZYNIEWSKI HENRYK, architekt, konserwator zabytków | Henrykiem Raczyniewskim]] i Tadeuszem Wilgą Muzeum Zamkowe w Malborku, będąc tam kustoszem i kuratorem zbiorów sztuki (1964–1975). Był członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, od 1965 członek Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, w okresie 1973–1975 prezes pomorskiego oddziału tego Stowarzyszenia. Autor kilkunastu artykułów z zakresu konserwacji zabytków i dawnego oręża.<br/><br/> | ||
| + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]] (1960), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1970). Zwornik z jego podobizną, wykonany przez rzeźbiarza Tadeusza Godziszewskiego, widnieje na arkadzie kamienicy przy Długim Targu 25 wśród wizerunków innych zasłużonych dla odbudowy Gdańska osób. Był dwukrotnie żonaty, bezdzietny. Zmarł na raka, pochowany w grobie rodzinnym, m.in. z drugą żoną Ireną Otylią z domu Rygielską (28 II 1927 – 29 VII 2006), na cmentarzu Witomińskim w Gdyni. {{author: CzB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 17:56, 30 paź 2024
BRONISŁAW MIESZKOWSKI (Mora-Mieszkowski; 17 VI 1909 Nowy Targ – 6 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, muzealnik, kolekcjoner, konserwator zabytków. Syn Zygmunta (19 XI 1876 – 17 VII 1952 Gdynia) i Wacławy z domu Dąbrowskiej (27 IX 1878 – 7 VI 1997 Gdynia). W 1928 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie, w 1931 odbył służbę wojskową, powrócił na UJ, ale już na historię sztuki. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w Morskim Pułku Strzelców, ranny w walkach pod Kosakowem od 14 września do 29 IV 1945 w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu pracował do września 1946 początkowo w obozie przejściowym Delmenhorst pod Bremą, następnie był pracownikiem UNRRA. Po powrocie do kraju w latach 1946–1947 pracował w Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu, ukończył też na UJ pracę magisterską, magister filozofii w dziedzinie historii sztuki.
W Gdańsku w okresie 1947–1951 zastępca wojewódzkiego konserwatora zabytków prof. Jana Borowskiego, 1951–1958 – wojewódzki konserwator zabytków. Tworzył składnice konserwatorskie, w tym oliwską, do których zwożono dzieła sztuki zdeponowane przez Niemców (1943–1944) na Żuławach i w okolicach Kartuz. Odwołany ze stanowiska konserwatora wojewódzkiego po sprzeciwie wobec projektu budowy ciepłowni w sąsiedztwie Żurawia (następnie obiekty Centralnego Muzeum Morskiego, obecnie nowa część muzeum). Wykładowca historii sztuki na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej.
W latach 1958–1964 kierownik Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki w gdańskim oddziale Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków. Od 1961 organizował wspólnie z Henrykiem Raczyniewskim i Tadeuszem Wilgą Muzeum Zamkowe w Malborku, będąc tam kustoszem i kuratorem zbiorów sztuki (1964–1975). Był członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, od 1965 członek Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, w okresie 1973–1975 prezes pomorskiego oddziału tego Stowarzyszenia. Autor kilkunastu artykułów z zakresu konserwacji zabytków i dawnego oręża.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1970). Zwornik z jego podobizną, wykonany przez rzeźbiarza Tadeusza Godziszewskiego, widnieje na arkadzie kamienicy przy Długim Targu 25 wśród wizerunków innych zasłużonych dla odbudowy Gdańska osób. Był dwukrotnie żonaty, bezdzietny. Zmarł na raka, pochowany w grobie rodzinnym, m.in. z drugą żoną Ireną Otylią z domu Rygielską (28 II 1927 – 29 VII 2006), na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
