WYSZKOWSKI KRZYSZTOF, działacz opozycji demokratycznej
| (Nie pokazano 22 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Wyszkowski_Krzysztof.jpg|thumb|Krzysztof Wyszkowski podczas odsłonięcia [[POMNIK JANA PAWŁA II i PREZYDENTA USA RONALDA REAGANA| Pomnika Jana Pawła II i Prezydenta USA Ronalda Regana]], 2012]] |
| − | '''KRZYSZTOF WYSZKOWSKI''' (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. | + | |
| + | '''KRZYSZTOF WYSZKOWSKI''' (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. Syn Stefana i Eulalii Krystyny z domu Nowakowskiej, brat [[WYSZKOWSKI BŁAŻEJ, działacz opozycji demokratyczne, żeglarz, olimpijczyk | Błażeja Wyszkowskiego]]. W 1961 ukończył szkołę podstawową w Olsztynie, następnie rozpoczął naukę w olsztyńskim II Liceum Ogólnokształcącym, przerwał ją po dwóch latach. Od 1963 do 1975 pracował m.in. jako goniec, następnie robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Olsztynie, operator spychacza, konwojent towarów, urzędnik biurowy, ajent stacji benzynowej, organizator koncertów rockowych i dyskotek, operator wózków widłowych, robotnik w Olsztyńskich Zakładach Samochodowych. Od 1974 w przebywał w Trójmieście, gdzie pracował jako stolarz. <br/><br/> | ||
| + | Organizator przerzutu wydawnictw drugiego obiegu, m.in. z Instytutu Literackiego w Paryżu. Od 1977 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, w kwietniu 1978 współzałożyciel i działacz, autor deklaracji założycielskiej, członek Komitetu Założycielskiego [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]]. W latach 1977–1980 wydawca niezależny, między innymi pierwszych krajowych przedruków ''Dzienników'' Witolda Gombrowicza; drukarz książek dla wydawnictw NOWA i „Głos” (zob. [[WYDAWNICTWA PODZIEMNE 1978–1989 | wydawnictwa podziemne]]). W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] uczestnik strajku w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej im. Lenina]], pomysłodawca tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego; w 1981 sekretarz redakcji „Tygodnika Solidarność” (do [[SOLIDARNOŚĆ | NSZZ Solidarność]] nie należał). [[STAN WOJENNY | 13 XII 1981]] internowany w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku, przewieziony do szpitala w Wejherowie, uciekł 8 VIII 1982. 22 VII 1983 aresztowany, zwolniony na mocy amnestii. <br/><br/> | ||
| + | Publicysta prasy podziemnej, m.in. „Tygodnika Wojennego”. W 1984 współinicjator (m.in. z Marcinem Królem) Grupy Publicystów Politycznych i Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W maju i sierpniu 1988 uczestnik [[STRAJKI W STOCZNI IM. LENINA W 1988 | strajków w Stoczni Gdańskiej]]. W roku następnym odmówił podjęcia pracy w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Tadeusza Mazowieckiego; od października kierownik działu politycznego w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Jarosława Kaczyńskiego. <br/><br/> | ||
| + | Członek sztabu wyborczego [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]]. W okresie 1990–1992 w Kongresie Liberalno-Demokratycznym. W 1991 doradca premiera [[BIELECKI JAN KRZYSZTOF, ekonomista, premier | Jana Krzysztofa Bieleckiego]], następnie dyrektor gdańskiego oddziału Krajowej Agencji Wydawniczej, w 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, później koordynator Komisji Likwidacyjnej RSW Prasa-Książka-Ruch na Polskę północną. Od 1994 członek zarządu spółki Srebrna. W 1997 pracownik Komisji Likwidacyjnej RSW. Od 2000 publicysta niezależny, m.in. w „Tygodniku Solidarność”, od 2008 w redakcji tygodnika „Gazeta Polska”. Od 2012 na emeryturze. <br/><br/> | ||
| + | W 1993 bezskutecznie kandydował w wyborach do Sejmu z gdańskiej listy Koalicja dla Rzeczypospolitej (5578 głosów). Od kwietnia 2010 roku członek partii Prawo i Sprawiedliwość (PiS), w 2014 bez sukcesu kandydował z ramienia tej partii w wyborach do Rady Miasta Sopotu (116 głosów). Od kwietnia 2016 do 22 XII 2023 doradca do spraw społeczno-politycznych, historii najnowszej i kontaktów z instytucjami wojewody gdańskiego Dariusza Drelicha, 23 VI 2016 Sejm RP wybrał go na członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, ponownie w 2023. Z ramienia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2016 był promowany do Rady [[EUROPEJSKIE CENTRUM SOLIDARNOŚCI (ECS) | Europejskiego Centrum Solidarności]] (ECS). Wobec sprzeciwu prezydenta Gdańska [[ADAMOWICZ PAWEŁ BOGDAN, prezydent Gdańska | Pawła Adamowicza]] w wyniku kompromisu miał w lipcu 2017 zostać członkiem Kolegium Historyczno-Programowego ECS, jednak przygotowana odpowiednia uchwała prezydenta Gdańska nie została opublikowana. Uważany przez stronę rządową za członka Kolegium, zrezygnował z zasiadania w nim 30 XI 2017 po powtórnym wybraniu [[KERSKI BASIL, dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności | Basila Kerskiego]] na dyrektora ECS. <br/><br/> | ||
| + | Był jedną z pierwszych osób, które publicznie zarzuciły Lechowi Wałęsie współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa w latach 70. XX wieku; toczył z nim procesy. <br/><br/> | ||
| + | W 2011 odmówił przyjęcia od prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyża Wolności i Solidarności, przyjął go w 2018 od prezydenta Andrzeja Dudy. W 2015 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Andrzeja Dudę (wręczenie 2016). Wyróżniony Honorową Nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego (23 XII 2012 w Sali Białej [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]]) i przez miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” Nagrodą św. Grzegorza I Wielkiego (2013). 28 IX 2017 Rada Miasta Gdańska odrzuciła wniosek radnych PiS o nadanie mu honorowego obywatelstwa Gdańska. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:51, 23 gru 2023
KRZYSZTOF WYSZKOWSKI (ur. 10 XI 1947 Mrągowo), działacz opozycyjny. Syn Stefana i Eulalii Krystyny z domu Nowakowskiej, brat Błażeja Wyszkowskiego. W 1961 ukończył szkołę podstawową w Olsztynie, następnie rozpoczął naukę w olsztyńskim II Liceum Ogólnokształcącym, przerwał ją po dwóch latach. Od 1963 do 1975 pracował m.in. jako goniec, następnie robotnik w Miejskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego w Olsztynie, operator spychacza, konwojent towarów, urzędnik biurowy, ajent stacji benzynowej, organizator koncertów rockowych i dyskotek, operator wózków widłowych, robotnik w Olsztyńskich Zakładach Samochodowych. Od 1974 w przebywał w Trójmieście, gdzie pracował jako stolarz.
Organizator przerzutu wydawnictw drugiego obiegu, m.in. z Instytutu Literackiego w Paryżu. Od 1977 współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej KOR, w kwietniu 1978 współzałożyciel i działacz, autor deklaracji założycielskiej, członek Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W latach 1977–1980 wydawca niezależny, między innymi pierwszych krajowych przedruków Dzienników Witolda Gombrowicza; drukarz książek dla wydawnictw NOWA i „Głos” (zob. wydawnictwa podziemne). W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, pomysłodawca tytułu „Solidarność” dla strajkowego biuletynu informacyjnego; w 1981 sekretarz redakcji „Tygodnika Solidarność” (do NSZZ Solidarność nie należał). 13 XII 1981 internowany w ośrodku odosobnienia w Strzebielinku, przewieziony do szpitala w Wejherowie, uciekł 8 VIII 1982. 22 VII 1983 aresztowany, zwolniony na mocy amnestii.
Publicysta prasy podziemnej, m.in. „Tygodnika Wojennego”. W 1984 współinicjator (m.in. z Marcinem Królem) Grupy Publicystów Politycznych i Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W maju i sierpniu 1988 uczestnik strajków w Stoczni Gdańskiej. W roku następnym odmówił podjęcia pracy w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Tadeusza Mazowieckiego; od października kierownik działu politycznego w „Tygodniku Solidarność”, kierowanym przez Jarosława Kaczyńskiego.
Członek sztabu wyborczego Lecha Wałęsy. W okresie 1990–1992 w Kongresie Liberalno-Demokratycznym. W 1991 doradca premiera Jana Krzysztofa Bieleckiego, następnie dyrektor gdańskiego oddziału Krajowej Agencji Wydawniczej, w 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, później koordynator Komisji Likwidacyjnej RSW Prasa-Książka-Ruch na Polskę północną. Od 1994 członek zarządu spółki Srebrna. W 1997 pracownik Komisji Likwidacyjnej RSW. Od 2000 publicysta niezależny, m.in. w „Tygodniku Solidarność”, od 2008 w redakcji tygodnika „Gazeta Polska”. Od 2012 na emeryturze.
W 1993 bezskutecznie kandydował w wyborach do Sejmu z gdańskiej listy Koalicja dla Rzeczypospolitej (5578 głosów). Od kwietnia 2010 roku członek partii Prawo i Sprawiedliwość (PiS), w 2014 bez sukcesu kandydował z ramienia tej partii w wyborach do Rady Miasta Sopotu (116 głosów). Od kwietnia 2016 do 22 XII 2023 doradca do spraw społeczno-politycznych, historii najnowszej i kontaktów z instytucjami wojewody gdańskiego Dariusza Drelicha, 23 VI 2016 Sejm RP wybrał go na członka Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, ponownie w 2023. Z ramienia Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2016 był promowany do Rady Europejskiego Centrum Solidarności (ECS). Wobec sprzeciwu prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza w wyniku kompromisu miał w lipcu 2017 zostać członkiem Kolegium Historyczno-Programowego ECS, jednak przygotowana odpowiednia uchwała prezydenta Gdańska nie została opublikowana. Uważany przez stronę rządową za członka Kolegium, zrezygnował z zasiadania w nim 30 XI 2017 po powtórnym wybraniu Basila Kerskiego na dyrektora ECS.
Był jedną z pierwszych osób, które publicznie zarzuciły Lechowi Wałęsie współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa w latach 70. XX wieku; toczył z nim procesy.
W 2011 odmówił przyjęcia od prezydenta Bronisława Komorowskiego Krzyża Wolności i Solidarności, przyjął go w 2018 od prezydenta Andrzeja Dudy. W 2015 został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Andrzeja Dudę (wręczenie 2016). Wyróżniony Honorową Nagrodą im. Lecha Kaczyńskiego (23 XII 2012 w Sali Białej Ratusza Głównego Miasta) i przez miesięcznik „Niezależna Gazeta Polska – Nowe Państwo” Nagrodą św. Grzegorza I Wielkiego (2013). 28 IX 2017 Rada Miasta Gdańska odrzuciła wniosek radnych PiS o nadanie mu honorowego obywatelstwa Gdańska.
