LOREK ZENON, pracownik PKP, przewodnik PTTK
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ZENON TOMASZ LOREK''' (21 VI 1909 Przysieka, pow. Miechów – 24 IX 2004 Sopot), pracownik Polskich Kolei Państwowych (PKP), przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Syn Tomasza Lorka, maszynisty kolejowego i Julii z domu Kondela. W 1928 absolwent Szkoły Handlowej w Sosnowcu. Etatowy pracownik (asesor) w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Radomiu. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od 1937 starszy asesor w dziale personalnym dyrekcji Francusko-Polskiego Towarzystwa Kolejowego w Bydgoszczy. W 1939 ukończył kurs dla tajnych pracowników kolei współpracujących z wojskiem. <br/><br/> | + | '''ZENON TOMASZ LOREK''' (21 VI 1909 Przysieka, pow. Miechów – 24 IX 2004 Sopot), pracownik Polskich Kolei Państwowych (PKP), przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Syn Tomasza Lorka, maszynisty kolejowego, i Julii z domu Kondela. W 1928 absolwent Szkoły Handlowej w Sosnowcu. Etatowy pracownik (asesor) w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Radomiu. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od 1937 starszy asesor w dziale personalnym dyrekcji Francusko-Polskiego Towarzystwa Kolejowego w Bydgoszczy. W 1939 ukończył kurs dla tajnych pracowników kolei współpracujących z wojskiem. <br/><br/> |
| − | Przed wybuchem II wojny światowej żona wraz z córką wyjechały do Lublina. Dołączył do nich już po wybuchu wojny. Po agresji radzieckiej 17 IX 1939 przeniósł się z rodziną do Strzemieszyc koło Dąbrowy Górniczej. W czasie wojny pod przybranym nazwiskiem i nielegalnych dokumentach pracował jako konduktor końcowy pociągu, palacz, pomocnik maszynisty parowozu. Współpracował z oddziałem Armii Krajowej „Jędrusie”. Od 1 IV 1945 pracował w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Bydgoszczy, przeniesiony następnie do Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku, jako naczelnik Biura Kadr. Od 1 VII 1969 na emeryturze. <br/><br/> | + | Przed wybuchem II wojny światowej żona wraz z córką wyjechały do Lublina. Dołączył do nich już po wybuchu wojny. Po agresji radzieckiej 17 IX 1939 przeniósł się z rodziną do Strzemieszyc koło Dąbrowy Górniczej. W czasie wojny pod przybranym nazwiskiem i na nielegalnych dokumentach pracował jako konduktor końcowy pociągu, palacz, pomocnik maszynisty parowozu. Współpracował z oddziałem Armii Krajowej „Jędrusie”. Od 1 IV 1945 pracował w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Bydgoszczy, przeniesiony następnie do Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku, jako naczelnik Biura Kadr. Od 1 VII 1969 na emeryturze. <br/><br/> |
| − | Od 22 III 1956 członek PTTK. W 1962 ukończył kurs przewodnicki PTTK (legitymacja przewodnicka wydana 15 V 1963 przez Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki (WKKFiT) w Gdańsku). Od 1963 członek [[KOŁO PRZEWODNIKÓW MIEJSKICH I TERENOWYCH IM. FRANCISZKA MAMUSZKI| Koła Przewodników Miejskich i Terenowych | + | Od 22 III 1956 członek PTTK. W 1962 ukończył kurs przewodnicki PTTK (legitymacja przewodnicka wydana 15 V 1963 przez Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki (WKKFiT) w Gdańsku). Od 1963 członek [[KOŁO PRZEWODNIKÓW MIEJSKICH I TERENOWYCH IM. FRANCISZKA MAMUSZKI| Koła Przewodników Miejskich i Terenowych (KPMiT) im. Franciszka Mamuszki]] w PTTK Oddział Gdański. Posiadał uprawnienia przewodnika miejskiego II stopnia, przewodnika terenowego III stopnia i pilota wycieczek na trasie Gdańsk–Olsztyn–Warszawa i Gdańsk–Bydgoszcz–Poznań. W latach 1983–1984 członek zarządu Koła. Członek [[KLUB TURYSTÓW PIESZYCH "BĄBELKI" | Klubu Turystów Pieszych „Bąbelki”]]. Od 6 III 1972 do 4 II 1974 i od 14 XII 1976 do 13 III 1981 prezes tego klubu. W latach 1965–1967 i 1970–1976 członek zarządu Oddziału PTTK Gdańsk. Autor opracowania ''Park Oliwski. Historia i spacer po parku'' (Gdańsk 1997).<br/><br/> |
| − | Odznaczony Złotą Honorową Odznaką PTTK, Medalem 1000 | + | Odznaczony Złotą Honorową Odznaką PTTK, Medalem 1000-lecia Miasta Gdańska (1997), odznakami [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1982) i [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]] (1983). Żonaty był z Ewą Marią Lorek z domu Chodakowską (22 III 1914 – 8 VIII 2007), ojciec '''Barbary''' (1936). Pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author:SR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| − | Klamann Edward, ''Zenon Lorek (1909–2004)'', „Jantarowe Szlaki”, nr 3 | + | Klamann Edward, ''Zenon Lorek (1909–2004)'', „Jantarowe Szlaki” 2005, nr 3. |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
Aktualna wersja na dzień 11:09, 15 lis 2024
ZENON TOMASZ LOREK (21 VI 1909 Przysieka, pow. Miechów – 24 IX 2004 Sopot), pracownik Polskich Kolei Państwowych (PKP), przewodnik Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Syn Tomasza Lorka, maszynisty kolejowego, i Julii z domu Kondela. W 1928 absolwent Szkoły Handlowej w Sosnowcu. Etatowy pracownik (asesor) w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Radomiu. Członek Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Od 1937 starszy asesor w dziale personalnym dyrekcji Francusko-Polskiego Towarzystwa Kolejowego w Bydgoszczy. W 1939 ukończył kurs dla tajnych pracowników kolei współpracujących z wojskiem.
Przed wybuchem II wojny światowej żona wraz z córką wyjechały do Lublina. Dołączył do nich już po wybuchu wojny. Po agresji radzieckiej 17 IX 1939 przeniósł się z rodziną do Strzemieszyc koło Dąbrowy Górniczej. W czasie wojny pod przybranym nazwiskiem i na nielegalnych dokumentach pracował jako konduktor końcowy pociągu, palacz, pomocnik maszynisty parowozu. Współpracował z oddziałem Armii Krajowej „Jędrusie”. Od 1 IV 1945 pracował w Okręgowej Dyrekcji Kolei Państwowych w Bydgoszczy, przeniesiony następnie do Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku, jako naczelnik Biura Kadr. Od 1 VII 1969 na emeryturze.
Od 22 III 1956 członek PTTK. W 1962 ukończył kurs przewodnicki PTTK (legitymacja przewodnicka wydana 15 V 1963 przez Wojewódzki Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki (WKKFiT) w Gdańsku). Od 1963 członek Koła Przewodników Miejskich i Terenowych (KPMiT) im. Franciszka Mamuszki w PTTK Oddział Gdański. Posiadał uprawnienia przewodnika miejskiego II stopnia, przewodnika terenowego III stopnia i pilota wycieczek na trasie Gdańsk–Olsztyn–Warszawa i Gdańsk–Bydgoszcz–Poznań. W latach 1983–1984 członek zarządu Koła. Członek Klubu Turystów Pieszych „Bąbelki”. Od 6 III 1972 do 4 II 1974 i od 14 XII 1976 do 13 III 1981 prezes tego klubu. W latach 1965–1967 i 1970–1976 członek zarządu Oddziału PTTK Gdańsk. Autor opracowania Park Oliwski. Historia i spacer po parku (Gdańsk 1997).
Odznaczony Złotą Honorową Odznaką PTTK, Medalem 1000-lecia Miasta Gdańska (1997), odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1982) i „Za zasługi dla Gdańska” (1983). Żonaty był z Ewą Marią Lorek z domu Chodakowską (22 III 1914 – 8 VIII 2007), ojciec Barbary (1936). Pochowany wraz z żoną na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Klamann Edward, Zenon Lorek (1909–2004), „Jantarowe Szlaki” 2005, nr 3.
